کتاب مقدس و زنان: زنان در طبیعت و ذات با مردان برابر هستند

زنان در طبیعت و ذات با مردان برابر هستند

کتاب مقدس تأیید می کند که زنان از نظر ارزش وجودی با مردان برابر هستند و دارای همان ذات و تصویر الهی هستند که در مردان شناخته شده است.  آنها همچنین از بدنی مشترک با مردان پدید آمده اند .

آنگاه خدا گفت: ” انسان را به صورت خود و شبیه خودمان بسازیم، و او بر ماهیان دریا و بر پرندگان آسمان و بر چارپایان و بر همۀ زمین و همۀ خزندگانی که بر زمین می‌خزند، فرمان براند. پس خدا انسان را به صورت خود آفرید، او را به صورت خدا آفرید؛ ایشان را مرد و زن آفرید.” (پیدایش1: 26-27)

” این است کتاب تاریخچۀ نسل آدم. روزی که خدا انسان را آفرید، او را شبیه خدا ساخت. او آنان را مرد و زن آفرید و ایشان را برکت داد، و در روز آفرینش آنها، ایشان را انسان نام نهاد.” (پیدایش 5: 1-2)

” مرد نباید سر خود را بپوشاند، زیرا او صورت و جلال خداست؛ امّا زن، جلالِ مرد است. زیرا مرد از زن پدید نیامده، بلکه زن از مرد پدید آمده است؛ و مرد برای زن آفریده نشده، بلکه زن برای مرد. از همین رو، و به ‌خاطر فرشتگان، زن باید نشانی از اقتدا بر سر داشته باشد. با وجود این، در خداوند، نه زن از مرد بی ‌نیاز است، نه مرد از زن. همان‌ گونه که زن از مرد پدید آمد، مرد نیز به واسطۀ زن پدید می‌آید، امّا پدید آورندۀ همه چیز خداست.” (اول قرنتیان 11: 7-12)

در اینجا ، پولس  به این نکته اشاره می کند که حتی اگر این موضوع واقعیت داشته باشد که زنان برای مردان آفریده شده اند، نشان از شکوه و عظمت آنها دارد و این، تنها بخشی از تصویر است.  تصویر کامل این است که مردان نیز از زنان بوجود می آیند و بنابراین به همان اندازه به زنان وابسته هستند که زنان به مردان وابسته می باشند و در عین حال هر دو کاملاً به خدا وابسته اند.

کتاب مقدس به طرزی جدی تعلیم می دهد که زنان  و مردان از یک بدن بوجود آمده اند، و مردان باید همسران خود را همچون بدن خود با ارزش بدانند:

یهوه خدا فرمود: ” نیکو نیست آدم تنها باشد، پس یاوری مناسب برای او می‌سازم” و یهوه خدا همۀ جانداران صحرا و پرندگان آسمان را که از خاک سرشته بود نزد آدم آورد تا ببیند آدم چه نامی بر آنها خواهد نهاد، و هرآنچه آدم هر جاندار را خواند، همان نامش شد. پس آدم همۀ چارپایان و پرندگان آسمان و همۀ وحوش صحرا را نام نهاد؛ ولی یاوری مناسب برای آدم یافت نشد. پس یهوه خدا خوابی گران بر آدم مستولی کرد و در همان حال که آدم خفته بود یکی از دنده‌هایش را گرفت و جای آن را با گوشت پر کرد. آنگاه یهوه خدا از همان دنده‌ که از آدم گرفته بود زنی ساخت و او را نزد آدم آورد. آدم گفت: این است اکنون استخوانی از استخوانهایم، و گوشتی از گوشتم؛ او زن نامیده شود، زیرا که از مرد گرفته شد.

از همین رو، مرد پدر و مادر خود را ترک کرده، به زن خویش خواهد پیوست و یک تن خواهند شد.” (پیدایش 2: 18-24)

متن بالا نشان می دهد که مرد، تکامل و تمامیت خود را در وجود زن می یابد زیرا او بدون زن تنها است و این چیزی است که خدا آن را نمی پسندد.  عبارت “مناسب برای او” در عبری kenegdo است و به معنای “مکملی متناسب با او” است و کامل کننده اوست.
این گفته مبنی بر این  است که در بین سایر موجودات، هیچ همسر مناسبی برای مرد وجود نداشت، و بیانگر این است که زن از نظر ذات و طبیعت با مرد برابر است و بسیار بالاتر از سایر موجودات است زیرا حقیقت این است که هر موجود دیگری ارزش کمتری از انسان دارد و فاقد  ذات انسانی می باشد پس نمی تواند مکمل مرد باشد.  این حقیقت که خدا زن را از آدم آفریده است، در اصل برابری او رابه  اثبات می رساند  زیرا هر چیزی که از انسان پدید می آید باید از همان ماهیت برخوردار باشد. از این گذشته، بدن گوشتین انسان، انسان دیگری را به دنیا می آورد و به همین ترتیب انسان موجودی مانند خود را به وجود می آورد و نه حیوانات را.

متن بعدی این نکته را به وضوح تشریح می کند:

“ای شوهران، زنان خود را محبت کنید، آن‌گونه که مسیح نیز کلیسا را محبت کرد و جان خویش را فدای آن نمود، تا آن را به آبِ کلام بشوید و این‌گونه کلیسا را طاهر ساخته، تقدیس نماید، و کلیسایی درخشان را نزد خود حاضر سازد که هیچ لک و چین و نقصی دیگر نداشته، بلکه مقدّس و بی‌عیب باشد.  به همین‌سان، شوهران باید همسران خود را همچون بدن خویش محبت کنند. آن که زن خود را محبت می‌کند، خویشتن را محبت می‌نماید. زیرا هرگز کسی از بدن خود نفرت ندارد، بلکه به آن خوراک می‌دهد و از آن نگاهداری می‌ کند، همچنانکه مسیح نیز از کلیسا مراقبت می‌نماید؛ زیرا اعضای بدن اوییم.« از این رو مرد، پدر و مادر خود را ترک گفته، به زن خویش خواهد پیوست، و آن دو یک تن خواهند شد. این راز، بس عظیم است – امّا من دربارۀ مسیح و کلیسا سخن می‌گویم. باری، هر یک از شما نیز باید زن خود را همچون خویشتن محبت کند، و زن باید شوهر خویش را حرمت نهد. (افسسیان 5: 25-33)

پولس با نقل قول از پیدایش 2: 24 به شوهران دستور می دهد كه مانند روابط عیسی مسیح با کلیسا، برای همسران خود همچون بدن خویش اهمیت و ارزش قائل باشند.

پولس در رسالات دیگر خود مرتباً تکرار می کند که به دلیل نابرابری فیزیکی، مردان نباید با زنان خود برخورد سختی داشته باشند. 

” ای شوهران، زنان خود را محبت کنید و به آنان تندی روا مدارید. .”  (کولسیان 3: 19)

یکی از نویسندگان چنین اظهار داشته که سخنان پولس در رساله اش به افسسیان تا چه حدّی قابل توجه و حیرت انگیز است و در تضاد با محیط تاریخی و فرهنگی هم عصرش بوده است:

“ ارزش یک ازدواج والا و افتخارآمیز که در افسسیان بیان شده است، از دیدگاه خاص مسیح در مورد زنان سرچشمه می گیرد که هیچ گاه  در ادبیات مُشِرکِ یونانِ باستان و روم یا فرهنگ های جوامع اسلامی یافت نمی شود. رفتار مدنی و انسانی که بین یک  زن و شوهر مسیحی امروزی وجود دارد، تأثیر بسیار شگرفی است که مسیح به زندگی زنان و رفاه آنان وارد کرده  است. مورخ مشهور روم باستان آلوین جی. اشمیت با گفتن اینكه ” تبدیل جهان روم به مسیحیت، تغییر بزرگی در زندگی زن ایجاد كرده است.” مؤید این امر می باشد.  مورخ دیگری نیز تأکید می ورزد که: ” تولد عیسی نقطه عطفی در تاریخ  زندگی زن بوده است.”

منبع مقاله: www.answering-islam.org

نوشته: سام شامون

ترجمه: لیلا نیک آبادی