چگونگی جمع آوری کتاب های کتاب مقدس

چگونگی جمع آوری کتاب مقدس

این پرسش که کدام کتابها متعلق به کتاب مقدس هستند، در واقع سؤالی در مورد معتبر بودن کتابهای کتاب مقدس است. کلمۀ کانُن «Canon» از لغت یونانی «Kanon» به معنی عصا یا میله که برای اندازه گیری بکار می رفته، گرفته شده است و در ارتباط با کتاب مقدس به مجموعه ای از کتب که از نظر اعتبار و مؤثق بودن امتحان خود را پس داده و محک زده شده اند، اطلاق می گردد. همچنین به معنی کتبی است که ملاک و معیار ایمان و زندگی ما هستند. اما این مجموعه چگونه فراهم شده و بدست آمده است؟

ملاک هایی جهت تعیین کتب رسمی

در ابتدا یادآوری این نکته مهم است که این کتابها، حتی قبل از آنکه مورد هر گونه آزمایشی قرار گیرند، معتبر و رسمی بوده اند. درست مانند آنکه قبل از آزمودن تعدادی دانش آموز، بگوییم که آنها باهوش هستند. این آزمایشات، فقط ثابت می کنند ذاتاً چه چیزهایی در درون آنها نهفته است. در واقع نه کلیسا و نه هیچ شواریی، کتابی را رسمی یا قانونی و معتبر نکرده است، زیرا هنگامی که کتابی نوشته می شود، یا معتبر است و یا اعتباری ندارد. کلیسا و یا شوراهای مربوط به آن، کتابهای خاصی را تحت عنوان کلام خدا تشخیص داده و صحت و سقم آن را معلوم کردند و در همان زمان کتابهای تعیین شده، در یک مجموعه که ما آن را کتاب مقدس می نامیم، جمع آوری گردیدند.

کلیسا چه ملاک هایی را در نظر گرفته است؟

1) ملاک جهت تعیین اعتبار نویسنده: در ارتباط با عهد عتیق به معنای اعتبار قانونگزار، نبی یا رهبر قوم بنی اسرائیل است. در رابطه با عهد جدید، برای این که کتابی به رسمیت شناخته شود یا می بایست به وسیلۀ یکی از رسولان نوشته شده و یا زیرنویسی داشته باشد (Apostolicity). به عبارت دیگر، باید امضا و یا تصویب و تأیید یکی از رسولان را همراه خود داشته باشد. به عنوان مثال پطرس مطالب مرقس، و پولس مطالب لوقا را تأیید و تصدیق کردند.

2) کتابها باید در درون خود، شواهد و مدارکی دال بر خصوصیات منحصر به فرد از قبیل الهامی و معتبر بودن ارائه دهند (Inspriration). محتوای کتاب باید خود به خواننده نشان دهد که با یک کتاب معمولی متفاوت است.

3) عقیده و رأی کلیساها، از نظر رسمی و معتبر بودن کتب نیز اهمیت داشت. در حقیقت در میان کلیساهای اولیه، در رابطه با کتبی که جنبۀ الهامی داشتند، اتفاق آرای عجیبی وجود داشت (Universality). اگر چه حقیقت دارد که تعداد کمی از کتابها، موقتاً از طرف اقلیت، مورد شک واقع گردیدند، ولی بعدها هیچ کتابی که اکثریت کلیساها در مورد اعتبار آن تردید داشته باشند، مورد قبول واقع نگردید.

جمع آوری کتب رسمی

کتب رسمی کتاب مقدس، همزمان با نوشته شدن هر کدام از کتابها، شکل می یافت و هنگامی که آخرین کتاب آن پایان یافت، کامل گردید. وقتی که در مورد جمع آوری این کتب رسمی صحبت می کنیم، در واقع منظور ما تشخیص کتابهای رسمی به وسیلۀ کلیسا است و این کار مدت زمانی طول کشیده است. گروهی اظهار می دارند که همۀ کتابهای رسمی عهد عتیق به وسیلۀ عزرا نبی در قرن پنجم قبل از میلاد جمع آوری و به رسمیت شناخته شده است. اشاراتی که به وسیلۀ یوسفوس (سال 95 م.) و کتاب دوم اسدراس باب 14 (سال 100 م.) عنوان گردیده است، نشان می دهد که تعداد کتابهای رسمی عهد عتیق همان 39 کتابی است که امروزه ما می شناسیم. به نظر می رسد که با مباحثۀ انجام شده در شورای جامنیا (70 تا 100 م.) کتب رسمی موجود، مورد پذیرش قرار گرفت. خداوند ما، هنگامی که کاتبان را به گناهکار بودن در رابطه با به قتل رساندن همۀ انبیایی که خداوند برای قوم اسرائیل فرستاده بود (از هابیل تا زکریا)، متهم کرد، محدودۀ کتابهای رسمی عهد عتیق را مشخص نمود (لوقا 11: 51). البته نقل داستان مرگ هابیل در سفر پیدایش و داستان مرگ زکریا نیز در 2تواریخ 24: 20-21 که آخرین کتاب در ترتیب کتابهای کتاب مقدس عبرانیان می باشد (نه ملاکی که آخرین کتاب، کتاب مقدس انگلیسی است)، آمده است. بنابراین، این مطلب مانند آن است که مسیح گفته باشد که: «گناه شما در تمام کتاب مقدس از پیدایش تا ملاکی ثبت گردیده است». او هیچ یک از کتابهای آپوکریفا «apocrypha» را که در آن زمان وجود داشتند و شامل داستانهایی دربارۀ دیگر شهدا می گردیدند، در این محدوده قرار نداد.

اولین شورای کلیسایی که 27 کتاب عهد جدید را مشخص کرد، شورای کارتاژ (سال 397 میلادی) بود. کتابهای شخصی عهد جدید، قبل از این زمان، به عنوان کتب الهامی شناخته شده بودند (2پطرس 3: 16؛ 1تیموتائوس 5: 17) و بیشتر آنها درست پس از دورۀ رسولان، مورد پذیرش قرار گرفته بودند (رسالات عبرانیان، یعقوب، دوم پطرس، دوم و سوم یوحنا و یهودا برای مدتی مورد شک قرار داشتند). تعیین کتابهای رسمی و قانونی، فرآیندی بود که تا زمانی که هر کتاب، پس از گذراندن آزمونهای رسمی، ارزش خود را ثابت می کرد، ادامه می یافت.

دوازده کتاب آپوکریفا، هرگز از سوی یهودیان و خداوند ما، با کتابهای عهد عتیق برابر دانسته نشده و پذیرفته نگردیدند. آنها قابل احترام بودند. ولی جزو کتاب مقدس محسوب نگردیدند. سپتواجنت (ترجۀ یونانی عهد عتیق که در قرن سوم قبل از میلاد انجام شد) علاوه بر کتابهای رسمی عهد عتیق، شامل کتابهای آپوکریفا نیز می گردید. جروم (420-340 میلادی) در ترجمۀ ولگیت، کتابهای رسمی را از کتب مذهبی دیگر (آپوکریفا) که از نظر مفهوم و تأثیردر مقام دوم اهمیت قرار داشتند، متمایز کرد. شواری ترنت (1546 م.) آنها را به عنوان کتب معتبر به رسمیت شناخت، اگر چه اصلاح گرایان این حکم را رد کردند. در کتاب مقدس های انگلیسی، کتابهای آپوکریفا در ترجمه King James ، Coverdale و Geneva کنار گذاشته شده اند. اولین کتاب مقدس انگلیسی که کتابهای آپوکریفا را به عنوان کتبی که جنبۀ سیاسی داشت، رد کرد کتاب مقدس Geneva چاپ آمستردام بود که در سال 1640 میلادی منتشر گردید و اولین کتاب مقدس انگلیسی که در آمریکا چاپ گردید (انجیل Aitken 1782 م.) نیز آن کتابها را رد کرد.

آیا متن حاضر، قابل اطمینان و مؤثق است؟

رونوشت های اولیۀ عهد عتیق، از زمان موسی (1450 ق.م.) تا ملاکی (400 سال ق.م.) بر روی چرم یا پاپیروس نوشته گردیده اند. تا زمان کشف مهیج کتیبه های دریای مرده در سال 1947 میلادی، قدیمی ترین رونوشتی که از عهد عتیق در اختیار داشتیم، متعلق به سال 895 میلادی بود. دلیل آن به سادگی این است که یهودیان برای این متون احترامی خرافاتی قائل بودند و این امر آن ها را وادار می ساخت تا رونوشت هایی را که برای استفاده خیلی قدیمی شده بودند، بسوزانند. در حقیقت نسخه نویس ها (مازورتها) بین سالهای 600 و 950 میلادی، تلفظ و علامات صدادار را اضافه کردند و در متن رسمی متداول عبرانیان، برای تهیه و نوشتن رونوشت ها، راه حل پیچیده ای را تدبیر کردند. آن ها با دقت زیادی هر رونوشت را با شمارش حرف وسط صفحه ها، کتابها و یا قسمتها، تطبیق می دادند. برخی گفته اند که هر چه قابل شمارش بوده، شمرده می گردید. هنگامی که کتبیه های دریای مرده، کشف گردیدند (به استثنای کتاب استر)، یک متن عبرانی از همۀ کتب عهد عتیق مربوط به قرن دوم تا اول قبل از میلاد در دسترس ما قرار گرفت. و این از اهمیت بسیار زیادی برخوردار بود، زیرا زمینه ای را فراهم کرد تا درستی متون نسخه نویس ها که هم اکنون کاملاً اثبات گردیده است، با متون بسیار قدیمی تر، تطبیق داده شوند.

دیگر نسخ اولیه که از روی متن عبرانی گرفته شده اند، شامل ترجمۀ یونانی هفتاد یا سپتواجنت (اواسط قرن سوم قبل از میلاد)، ترجمۀ آرامی تارگوم (ترجمه و تفسیر عهد عتیق)، نقل قولهایی از نویسنده های مسیحی اولیه و ترجمۀ لاتین جروم (400 م.) می باشند. اطلاعاتی که این متون در اختیار ما قرار می دهند، ما را مطمئن می سازد که یک متن درست و دقیق از عهد عتیق در دسترس داریم.

امروزه بیش از 5000 دستخط از عهد جدید موجود است که کتب عهد جدید را در مقایسه با تمامی مطالب قدیمی، معتبرترین می سازد. تباین و هماهنگی آنها، شگفت انگیز است.

نه تنها تعداد زیادی رونوشت از عهد جدید وجود دارد، بلکه بسیاری از آن ها قدیمی هستند. تقریباً 75 قطعه پاپیروس مربوط به سال 135 تا قرن هشتم میلادی وجود دارند که قسمت هایی از 25 کتاب، از 27 کتاب (عهد جدید) و در حدود 40 در صد از متن را شامل می گردند. صدها رونوشت بر روی پوست وجود دارد که شامل نسخۀ سیناییه (قرن چهارم)، واتیکانیه (قرن چهارم) و اسکندریه (قرن پنجم) است. علاوه بر این، 2000 قسمت منتخب از کتاب مقدس (کتاب های کلیسایی که شامل بیشتر قسمت های کتاب مقدس می گردند) و بیش از 86000 نقل قول از عهد جدید به وسیلۀ پدران کلیسا، ترجمه های لاتین قدیمی، سریانی و مصری متعلق به قرن سوم میلادی وترجمۀ لاتین جروم موجود هستند. همگی این اطلاعات به اضافۀ تمامی کارهایی که محققین کتاب مقدس انجام داده اند، ما را مطمئن می سازد که اکنون، متنی درست، دقیق و مؤثق از عهد جدید را در اختیار داریم.

برگرفته از کتاب دائرةالمعارف کتاب مقدس