چگونگی ابراز پرستش مسیحی

چگونگی ابراز پرستش مسیحی

کتاب مقدس پرستش حقیقی و از صمیم قلب را دارای شکل ها و حالت های بسیاری توصیف می کند (یعنی وضعیت جسمانی) که شامل خم شدن (پیدایش ۲۴: ۶؛ اول پادشاهان ۱: ۴۷-۴۸)؛ ایستادن (خروج ۳۳: ۱۰)، رقصیدن (دوم سموئیل ۶: ۱۴)؛ دست زدن و فریاد کشیدن (مزامیر ۴۷: ۱)؛ بالا بردن دست ها (مزامیر ۱۳۴: ۲؛ اول تیموتائوس ۲: ۸)؛ زانو زدن (دانیال ۶: ۱۰)؛ راه رفتن و جست و خیز کردن (اعمال ۳: ۸)؛ و روی زمین بر صورت دراز کشیدن (مکاشفه ۵: ۱۴) می شوند. تا جایی که این شیوه های ابراز، متناسب با وضعیت خاص ایمانداران و واکنش هایی از روی آگاهی و شناخت حضور خدا باشند، مقبول خدا خواهند بود. جدای از حالت جسمانی که به هنگام پرستش قرار می گیرند، عناصر دیگری هم در پرستش حقیقی خدا دخالت دارند. در هر پرستشی باید خداوند مرکز توجه باشد و برافراشته شود، نه شخص پرستنده.

(۱) دو اصل کلیدی به هدایت پرستش مسیحی کمک می کنند:

(الف) پرستش حقیقی در روح و راستی صورت می گیرد (یوحنا ۴: ۲۳). این یعنی پرستش حقیقی صرفاً یک حرکت جسمانی یا ذهنی نیست. پرستش حقیقی یک عمل روحانی است. دادن پاسخی در خور شخصیتی که خدا از خودش، به طور خاص از طریق پسرش، عیسی مسیح، به ما مکشوف کرده است. (م.ک با بوحنا ۱۴: ۶). پرستش در بر گیرندۀ ارتباطی متقابل و از صمیم دل بین روح انسان و روح مقدس خداست (اول قرنتیان ۱۲: ۷-۱۲).

(ب) اجرای پرستش مسیحی باید مطابق الگوی عهد جدید برای کلیسا باشد (اعمال ۷: ۴۴). پیروان امروزی مسیح باید با اشتیاق، خواهان و به دنبال همان گونه های ابراز و احساسات پرستش که در سرتاسر عهد جدید توصیف شده است، باشند.

(۲) ویژگی کلیدی پرستش در گذشته، نظام قربانی بود (ر.ک به اعداد ۲۸-۲۹):

از آنجا که قربانی مسیح بر روی صلیب، این نظام را کاملاً تحقق بخشید، دیگر در پرستش مسیحی نیازی به ریختن خون و قربانی نیست (ر.ک به عبرانیان ۹: ۱-۱۰: ۱۸). کلیسای عهد جدید دائماً از طریق آئین مقدس و نمادین شام خداوند (مشارکت در سفرۀ خداوند)، یادبود قربانی کفایتی مسیح را که یک بار برای همه و برای همیشه تقدیم شد، برگزار می کند (اول قرنتیان ۱۱: ۲۳-۲۶). هم چنین ما به عنوان کلیسای خداوند تشویق شده ایم تا «قربانی تسبیح را به خدا بگذرانیم، یعنی ثمرۀ لب هایی را که به اسم او معترف باشند» (عبرانیان ۱۳: ۱۵). هم چنین، باید بدن های خود را به عنوان «قربانی زنده، مقدس و پسندیدۀ خدا» به او تقدیم کنیم.

(۳) ستایش خدا در پرستش مسیحی ضروری است. ستایش جزء مهمی از پرستش خدا در قوم اسرائیل بود (برای مثال، مزامیر ۱۰۰: ۴؛ ۱۰۶: ۱؛ ۱۱۱: ۱؛ ۱۱۳: ۱؛ ۱۱۷)، همچنین در پرستش مسیحی کلیسای اولیه دارای اهمیت بود (اعمال ۲: ۴۶-۴۷؛ ۱۶: ۲۵؛ رومیان ۱۵: ۱۰-۱۱؛ عبرانیان ۲: ۱۲؛ ر.ک به مقالۀ ستایش).

(۴) یک روش مهم در پرستش خدا خواندن مزامیر، سرودها و تسبیحات روحانی است. عهد عتیق پر از مطالب تشویق آمیز برای سرائیدن خداوند است (برای مثال، اول تواریخ ۱۶: ۲۳؛ مزامیر ۹۵: ۱؛ ۹۶: ۱-۲؛ ۹۸: ۱، ۵-۶؛ ۱۰۰: ۱-۲). به هنگام تولد عیسی تمامی فوج آسمان به یک باره سرود ستایش سرائیدند (لوقا ۲: ۱۳-۱۴). کلیسای عهد جدید جماعتی از سرایندگان بود (اول قرنتیان ۱۴: ۱۵؛ افسسیان ۵: ۱۹؛ کولسیان ۳: ۱۶؛ یعقوب ۵: ۱۳). کتاب مقدس، مسیحیان عهد جدید را کسانی توصیف می کند که با عقل (یعنی با یک زبان قابل فهم و آموخته شده در جامعه) یا با روح (یعنی به زبان روحانی یا «به زبان ها» اول قرنتیان ۱۴: ۱۵) پرستش می نمایند‌. آن ها هرگز سرود خواندن را به عنوان نوعی تفریح در قالب پرستش در نظر نمی گرفتند و یا اجرا نمی کردند. هر چند سرائیدن و موسیقی در ابراز احساسات پرستشی نقش مهمی دارند، ولی باید مواظب باشیم که مبادا موسیقی را به عنوان ابرازی ضروری در پرستش در نظر بگیریم. ما نباید اجازه بدهیم که موسیقی جای پرستش حقیقی را بگیرد، موسیقی قطعاً می تواند دل های ما را به جنبش در آورده و برای تقدیم پرستش حقیقی به خدا، الهام بخش ما باشد، ولی گاهی اوقات می تواند بر مفاهیم غالب شود. این زمانی است که تمرکز و توجه ما از خدا دور می شود. به این ترتیب، مردم در پایان به جای پرستش خدا، به ستایش یک سرود، یک خواننده یا یک احساس کشیده می شوند.

(۵) دعا یکی دیگر از بخش های مهم پرستش است. مقدسین عهد عتیق دائماً از طریق دعا با خدا ارتباط داشتند (برای مثال پیدایش ۲۰: ۱۷؛ اعداد ۱۱: ۲؛ اول سموئیل ۸: ۶؛ دوم سموئیل ۷: ۲۷؛ دانیال ۹: ۳-۱۹؛ م.ک با یعقوب ۵: ۱۷-۱۸). رهبران کلیسای عهد جدید نیز دائماً بعد از صعود عیسی به آسمان دعا می کردند (اعمال ۱: ۱۴). دعا بخشی اساسی و منظم از پرستش مسیحی شد (اعمال ۲: ۴۲؛ ۲۰: ۳۶؛ اول تسالونیکیان ۵: ۱۷؛ ر.ک به مقالۀ دعای تأثیر گذار). این دعاها می توانند شخصی باشند (برای مثال اعمال ۴: ۲۴-۳۰)، یا می توانند دعای شفاعت، یعنی دعا برای دیگران، باشند (برای مثال رومیان ۱۵: ۳-۳۲؛ افسسیان ۶: ۱۸). دعای مسیحی باید همیشه همراه با شکرگزاری از خدا باشد (افسسیان ۵: ۲۰؛ فیلیپیان ۴: ۶؛ کولسیان ۳: ۱۵ و ۱۷؛ اول تسالونیکیان ۵: ۱۸). دعا نیز می تواند همانند سرود خواندن به یک زبان شناخته شدۀ انسانی یا به زبان ها انجام شود (اول قرنتیان ۱۴: ۱۳-۱۵).

(۶) اعتراف به گناه (یعنی آشکارا پذیرفتن خطاهایمان نسبت به خدا) قدر مسلم یکی از بخش های مهم پرستش در عهد عتیق بوده است. خدا روز کفاره را برای بنی اسرائیل به عنوان روز ملی اعتراف به گناهانشان نسبت به خدا، قرار داده بود (لاویان ۱۶؛ ر.ک به مقالۀ روز کفاره). وقتی که سلیمان با دعا، معبد را تقدیس کرد. به اهمیت اعتراف پی برد (اول پادشاهان ۸: ۳۰-۳۹). وقتی عزرا و نحمیا دریافتند که قوم خدا تا چه حد شریعت او را اهمال کرده اند، تمام قبیله یهودا را به دعایی برای اعتراف دسته جمعی و خالصانه هدایت کردند (نحمیا ۹). وقتی عیسی به پیروانش نمونه ای برای دعا کردن داد (اغلب از آن به عنوان دعای ربانی یاد می شود)، به ایشان آموخت تا برای بخشش گناهانشان دعا کنند (متی ۶: ۱۲). یعقوب به ایمانداران می گوید تا به گناهانشان نزد یکدیگر اعتراف کنند (یعقوب ۵: ۱۶). پذیرفتن خطایا و لغزش های روحانی از سوی خطاکار می تواند احساس مسئولیت ایجاد نماید و الهام بخش اطمینان از آمرزش مرحمت آمیز خدا باشد (اول یوحنا ۱: ۹).

(۷) پرستش همچنین شامل مطالعۀ دسته جمعی کلام خدا و موعظۀ حقایق آن نیز می شود. در دوران عهد عتیق، خدا فرمان داده بود که هر هفت سال یک بار، در عید خیمه ها، همۀ بنی اسرائیل باید برای مطالعۀ دسته جمعی شریعت موسی جمع شوند (تثنیه ۳۱: ۹-۱۳). آشکارترین نمونۀ این بخش از پرستش عهد عتیق در طی دوران عزرا و نحمیا مشاهده می گردد (ر.ک به نحمیا ۸: ۱-۱۲). خواندن کتاب مقدس به بخشی اساسی از پرستش کنیسه در سبت تبدیل شد (ر.ک به لوقا ۴: ۱۶-۱۹؛ اعمال ۱۳: ۱۵). به همین ترتیب، وقتی ایمانداران عهد جدید نیز برای پرستش جمع می شدند، به همراه تعلیم، موعظه و تلاش برای عمل به حقایق کلام (اول تیموتائوس ۴: ۱۳؛ دوم تیموتائوس ۴: ۲؛ م.ک با اعمال ۱۹: ۸-۱۰؛ ۲۰: ۷)، از کلام خدا نیز می شنیدند (اول تیموتائوس ۴: ۱۳؛ م.ک با کولسیان ۴: ۱۱۶؛ اول تسالونیکیان ۵: ۲۷).

(۸) هر گاه قوم خدا در عهد عتیق در صحن های خداوند (یعنی مکان های پرستش) جمع می شدند، به آنان تعلیم داده می شد تا ده یک (یعنی یک دهم از در آمد یا محصول یک شخص) و هدایا (مزامیر ۹۶: ۸؛ ملاکی ۳: ۱۰) بیاورند. پولس در عهد جدید به مسیحیان قرنتس درباره جمع آوری هدایا برای کلیسای اورشلیم می نویسد: «در روز اول هفته، هر یکی از شما به حسب نعمتی که یافته باشد، نزد خود ذخیره کرده، بگذارد تا در وقت آمدن من زحمت جمع کردن نباشد» (اول قرنتیان ۱۶: ۲). این یک نمونه از چگونگی پرستش خدا به وسیلۀ تقدیم هدایا و ده یک ها به خدا است (ر.ک به مقالۀ نذرها و ده یک ها).

(۹) یک عامل منحصر به فرد در پرستش عهد جدید، نقش روح القدس و شیوه های گوناگون تجلی او از طریق پیروان مسیح بود (و در حال حاضر نیز هست). از میان این «عطایای روحانی» و شیوه های تجلی روح القدس که همگی برای جلال مسیح و بنای کلیسای او هستند می توان به کلام حکمت، کلام معرفت، ایمان شگفت انگیز، عطایای شفا، قدرت معجزه، نبوت، تمیز ارواح، سخن گفتن به زبان ها و ترجمۀ زبان ها اشاره کرد (اول قرنتیان ۲: ۷-۱۰). ماهیت پر شور و جذاب (یعنی پر از روح، مشتاقانه) پرستش مسیحیان اولیه بیشتر در این تعلیم پولس توصیف شده است: «پس ای برادران مقصود این است که وقتی جمع می شوید، هر یکی از شما سرودی دارد، تعلیمی دارد، زبانی دارد، مکاشفه ای دارد، ترجمه ای دارد، باید همه به جهت بنا بشود» (اول قرنتیان 14: 26). پولس در نامه هایش به کلیسای قرنتس، اصولی را در جهت هدایت و نظم بخشیدن به این عطایای پرستشی ارائه کرده است (۱قرنتیان ۱۴: ۱-۳۳). مهم ترین اصل در این میان این است که در حین پرستش، هر گونه کاربردی از عطایای روح القدس باید در جهت تقویت و کمک به تمام جماعت صورت گیرد (اول قرنتیان ۱۲: ۷؛ ۱۴: ۲۶؛ ر.ک به مقالۀ عطایای روحانی برای ایمانداران).

(۱۰) یکی دیگر از عناصر منحصر به فرد در پرستش عهد جدید، برگزاری آئین های مقدس کلیسا یعنی آئین های نمادین تعمید و شام خداوند (یعنی مشارکت) می باشد. شام خداوند (یا «شکستن نان» ر.ک به اعمال ۲: ۲۴).احتمالاً بعد از پنتیکاست (یعنی روزی که خدا روح مقدس خویش را فرستاد تا پیروان مسیح را پر و تقویت نماید، اعمال ۲: ۴۶-۴۷)، هر روزه توسط ایمانداران اجرا می شد. این آئین، بعدها حداقل هفته ای یک بار اجرا می شد (اعمال ۲۰: ۷ و ۱۱). آئین تعمید، همان طور که مسیح فرمان داده است (متی ۲۸: ۱۹-۲۰). هر زمان، بعد از ایمان آوردن اشخاص به مسیح و پیوستن ایشان به کلیسا انجام می شد (اعمال ۲: ۴۱؛ ۸: ۱۲؛ ۹: ۱۸؛ ۱۰: ۴۸؛ ۱۶: ۳۰-۳۳؛ ۱۹: ۱-۵).