مقدمه ای بر رسالۀ یهودا و بررسی اجمالی این رساله: ارتداد قریب الوقوع

مقدمه ای بر رسالۀ یهودا و بررسی اجمالی این رساله: ارتداد قریب الوقوع

ایمانی که یکبار و برای همیشه به مقدسین سپرده شده است

یهودا

در کلیسای عهد جدید، ما با دو نفر به اسم یهودا برمی خوریم. 1) یهودا یکی از دوازده رسول مسیح (لوقا 6: 16)؛ 2) یهودا، برادر عیسی (متی 13: 55) که به عنوان نویسندۀ این رساله در نظر گرفته شده است.

یوسفوس مورخ، اظهار می دارد که «دومیتین» در جفایی که در سال 96 میلادی بر مسیحیان روا داشت، با جستجوی وارثان پادشاهی داود، دستگیری نوۀ بزرگ یهودا (برادر عیسی) را صادر نمود. آن ها خطاب به پادشاه عرض کردند که آنان کشاورزانی بیش نیستند که با زحمت و عرق پیشانی مشغول امرار معاش هستند و چشم داشتی به پادشاهی و سلطنت ندارند، چرا که ملکوت عیسی ملکوت دنیوی نیست بلکه ملکوتی است که هنگام باز آمدن دوبارۀ عیسی مستقر خواهد شد. این بازگشت پر جلال خواهد بود و در انقضای این جهان، برای داوری بر مردگان و زندگان به وقوع خواهد پیوست.

مکان و تاریخ نگارش رساله

وجود وجوه تشابه بین این رساله و رسالۀ دوم پطرس، این احتمال را فراهم  می کند که رسالۀ یهودا نیز خطاب به همان کلیساهایی که پطرس به آن ها می نویسد، به نگارش در آمده باشد (دوم پطرس 3: 1). این کلیساها در آسیای صغیر بودند (اول پطرس 1: 1).

دلیل نگارش رساله

شواهد نشان گر آن هستند که یهودا، با شنیدن ظهور بدعت ویران کننده در این کلیساها، بر آن شد تا طی این رساله، پیغامی هشدار آمیز، به آن ها ارسال کند و این در حالی بود که قبلاً در نظر گرفته بود تا رساله ای دربارۀ پیغام انجیل برای آن ها بنویسد (آیه های 3و4).

معلمین کذبه (آیه های 4-19)

یهودا مستقیماً به ذات این اشخاص اشاره می کند. او لقب های وحشتناکی را برای بعضی از رهبران کلیسایی به کار می برد. مردمان بی دین (آیۀ 4) که فیض خدا را به فجور تبدیل ساخته اند (آیۀ 4). انکار کنندۀ مسیح (آیۀ 4). همانند سدوم زناکار (آیۀ 7). در خواب نیز جسد خود را نجس ساختند (آیۀ 8). چون حیوانات غیر ناطق خود را فاسد می سازند (آیۀ 10). در ضیافت های محبتانۀ شما صخره هستند (آیۀ 12). شبانانی که خود را می پرورند (آیۀ 12). ابرهای بی آب (آیۀ 12). درختان بدون میوه (آیۀ 12). امواج جوشیدۀ دریا که رسوایی خود را مثل کف بر می آورند (آیۀ 12). ستارگان آواره که برای آنها تاریکی ظلمت جاودانی مقرر است (آیۀ 13). همهمه کنندگان و گله مندان (آیۀ 16). به زبان خود سخنان تکبر آمیز می گویند (آیۀ 16). استهزاء کنندگان به دنبال شهوات بی دینی خویش هستند (آیۀ 18). نفسانی (آیۀ 19). روح را ندارند (آیۀ 19). به جهت منفعت خود به مردم احترام می گذارند (آیۀ 16). تفرقه انگیز (آیۀ 19).

امروزه نیز این چنین معلمین کذبه به کلیسا راه می یابند (آیۀ 4). و این یکی از نشانه های ظهور «روزهای آخر» است. این موارد اگر چه به خصوصیات معلمین کذبۀ دورۀ یهودا اشاره می کند ولی در واقع نشان گر عملی است که در طی قرون تا زمانی که کلیسا وجود دارد، به منظور خدشه دار کردن عمل بخشایش مسیح، انجام می شود. تاریخ کلیسا، به وضوح به وجود این چنین مواردی اشاره می کند.

فرشتگان سقوط کرده (آیۀ 6)

این آیه و دوم پطرس، تنها آیاتی هستند که به موضع فرشتگان سقوط کرده اشاره می کنند (دوم پطرس 2: 4). به نظر می رسد که در مکاشفه 12: 9 به شکست بعدی آن ها اشاره می کند. بعضی ها عقیده بر آن دارند که این بخش اشاره ای است به پیدایش 6: 1-5 که پسران خدا با دختران انسان ازدواج می کنند. اما احتمال دارد که این موضوع، مربوط به زمانی باشد که شیطان بعضی از فرشتگان را به شورش بر علیه خدا رهبری کرد.

منازعۀ میکائیل با شیطان (آیۀ 9)

از میکائیل در دانیال 10: 13و21 به عنوان رئیس فرشتگان یاد شده است. در مکاشفه 12: 7 نیز می بینیم که او ریاست و رهبری فرشتگان را به عهده دارد. موضوع تدفین موسی در تثنیه 34: 5-7 مطرح شده است اما از موضوع منازعۀ میکائیل با شیطان بر سد جسد موسی، ذکری به میان نیامده است. اُریجِن معتقد است که یهودا به مطالب کتاب های آپوکریفا، اشاره می کند. این کتب، هم زمان با تولد مسیح نوشته شدند که تنها بخشی از آن، در حال حاضر باقی است. در این بخش موجود نیز موضوعی تحت عنوان فوق به چشم نمی خورد. احتمالاً یهودا به منابع دیگری اشاره کرده است. یوسفوس می نویسد: خدا بدن موسی را مخفی نگاه داشت تا روزی به شکل بت در نیاید. شاید شیطان در نظر داشت که اسرائیل را به سوی بت پرستی اغوا کند و اشاره به این موضوع توسط یهودا، احتمالاً تأیید جنبۀ تاریخی آن بوده است. او در واقع به گناه «اهانت» اشاره می کند و بدین ترتیب نشان می دهد که حتی رئیس فرشتگان نیز شیطان را که سزاوار ملامت بود، اهانت نکرد.

نبوت خنوخ (آیه های 14و15)

در کل کتاب مقدس، تنها در این بخش به موضوعی تحت عنوان نبوت خنوخ اشاره شده است. شرح مختصر زندگی خنوخ در پیدایش 5: 18-24 یافت می شود. اما در آن جا ذکری از سخنان او به میان نیامده است. نقل قول یهودا از کتاب های آپوکریفا (کتاب خنوخ) اخذ شده است که در سال 100 ق.م. به رشتۀ تحریر در آمده است. او ظاهراً این بخش را به عنوان سخنان واقعی خنوخ در نوشتۀ خود جای می دهد. بنابراین در حالی که آدم به عنوان بنیان گزار نژاد انسانی، هنوز در قید حیات بود، خنوخ (که مدت 300 سال با آدم هم زمان بود)، آمدن خداوند را به همراه فرشتگانش پیشگویی کرد که برای داوری نسل نامطیع خواهد بود. باید توجه داشت که وقتی یهودا بخشی از یک کتاب آپوکریفا را مورد تأیید قرار می دهد، لزوماً همۀ کتاب مزبور را تأیید نمی کند.

برگرفته از کتاب راهنمای کتاب مقدس از انتشارات شورای کلیسایی 222