مقدمه ای بر رسالۀ دوم پولس رسول به تیموتائوس: زمینۀ رساله، آخرین کلام پولس و ایمان پیروزمندانه

مقدمه ای بر رسالۀ دوم پولس رسول به تیموتائوس:  زمینۀ رساله و آخرین کلام پولس

فریاد پیروزمندانۀ مرگ پولس

کتاب اعمال رسولان با زندانی شدن پولس در روم، به سال 63 میلادی خاتمه می یابد. عقیدۀ عمومی بر آن است که او تبرئه شد و به یونان و آسیای صغیر بازگشت و بعدها دوباره دستگیر شد و به روم بازگردانده شد و در سال 66 یا 67 میلادی اعدام شد. این رساله ها هنگامی نوشته شد که او در انتظار شهادت خود روزها را سپری می کرد.

زمینۀ رساله

شکنجه توسط نرون: آتش سوزی عظیم روم، در سال 64 میلادی به وقوع پیوست. نرون، خود شهر را آتش زد. او شخص ظالم و بی رحمی بود. از آنجا که او معمار ماهری بود، تصمیم گرفت تا با آتش زدن شهر، روم جدیدی بنا کند. و بدین تریب از پشت بام کاخ خود شاهد آتش گرفتن و نابودی شهر بود. مردم نیز به او مظنون بودند. از طرفی مورخین نیز عقیده بر آن داشتند که او مجرم حقیقی در این حادثه بود. نرون به منظور رفع این اتهام از خود، مسیحیان را متهم به آتش زدن روم نمود.

در کلام خدا، هیچ جا اشاره ای به شکنجۀ مسیحیان توسط نرون نشده است. اما این واقعه، در همان روزهای به نگارش در آمدن کلام خدا بوده و زمینۀ اصلی حداقل دو کتاب عهد جدید یعنی اول پطرس و دوم پطرس و دوم تیموتائوس می باشد. شهادت پولس نیز طی همین جفا بوده است. بر حسب بعضی از روایات، پطرس نیز در همین روزها به شهادت رسیده است. منبع این اطلاعات، مورخ رومی «تاکیتوس» می باشد. او می دانست که مسیحیان، مجرمین اصلی این آتش سوزی نیستند و به عنوان سپر بلای امپراطور روم به کار گرفته شده اند. مسیحیان فرقه ای تازه بودند که بسیاری محقر شمرده می شدند و اغلب از طبقات پایین بوده و فاقد نفوذ و اعتبار اجتماعی بودند، به طوری که بسیاری از آنان از بردگان بودند. نرون نیز این گروه را متهم به آتش زدن روم نمود و دستور مجازات آنان را نیز صادر نمود.

در روم و اطراف آن، عدۀ کثیری دستگیر شدند و با ظالمانه ترین روش ها کشته شدند. بسیاری از آنان را مصلوب کردند، برخی از آن ها در پوست حیوانات قرار داده شدند و به منظور تفریح مردم در میدان نبرد گلادیاتورها، انداخته می شدند تا در معرض حملۀ سگ ها و یا حیوانات درنده قرار گیرند. بعضی از آنان را به تیرهایی که در باغ نرون بود، بستند و بدن های آن ها را سوزانده به عنوان شعله هایی جهت روشن کردن باغ به کار بردند و این در حالی بود که نرون، برهنه، سوار بر ارابۀ خویش می گشت و از نگاه کردن به قربانیانی که از درد در حال مرگ بودند، لذت می برد.

در آغاز این دورۀ شکنجه بود که پولس دوباره دستگیر شد. احتمال می رود که او در یونان، آسیای صغیر یا در ترواس دستگیر شده (دوم تیموتائوس 4: 13) و به روم بازگردانده شده باشد. او این بار، بر خلاف بار اول دستگیر شدنش، توسط عمال رومی و نه یهودی دستگیر شد. او این دفعه بر خلاف بار اول که طی مباحثه با یهودیان دستگیر شده بود، تحت عنوان یک مجرم (دوم تیموتائوس 2: 9) بازداشت شد. همچنان که قبلاً نیز ذکر شد، جرم پولس نیز همکاری در آتش زدن روم بود. پولس به عنوان رهبر افرادی که جرم آن ها به آتش کشیدن روم بود، مجازات شد و این در حالی بود که قبلاً پولس دو سال تمام در زندان روم به سر برده بود. او مدت ها قبل فهمیده بود که دیگر وقت رحلتش فرا رسیده است. او هنگامی که در زندان روم در انتظار مرگ بود، رسالۀ دوم خود را به تیموتائوس که دوست صمیمی و همکار مورد اعتماد او بود، نوشت و از او درخواست کرد علی رغم همۀ سختی ها، همانند خادم مسیح امین بماند و با عجله، قبل از زمستان خود را به روم برساند (دوم تیموتائوس 4: 21).

پولس توجه او را به سوی ایمان پیروزمندانه جلب می نماید

این بخش، یکی از زیباترین متن های کتاب مقدس، در آن روزهای تاریک به شمار می رود. پولس به خاطر آنچه به آن مرتکب نشده بود، محکوم به مرگ شد. دوستانش، او را ترک کرده بودند و او به تنهایی متحمل سختی ها بود. هدفی که پولس به خاطر آن جان خود را نهاده بود، در غرب به وسیلۀ آزار و شکنجه در حال محو شدن بود و در شرق مورد کفر و ارتداد قرار گرفته بود. این در حالی بود که هنوز هیچ اشاره ای به این مطلب نشده بود که او زندگی خود را جهت خدمت مسیح نهاده است. او شک نداشت که کلیسا اگر چه ظاهراً شکست خورده، اما در کل پیروزمند است. او مطمئن بود که در همان لحظه که سر او از تن جدا شود، مستقیماً در آغوش خداوندی که او را محبت کرده بود و زندگی خود را برای او نهاده بود، چشم خواهد گشود. این رساله، در واقع گریۀ شادی بخش یک جنگجوی پیروزمند و در حال مرگ است.

برگرفته از کتاب راهنمای کتاب مقدس از انتشارات شورای کلیسایی 222