کتاب افسانۀ معجزات قرآن: فصل اول، معجزات علمی- مفهوم واقعی آسمان در قرآن چیست؟ (قسمت یازدهم)

کتاب افسانۀ معجزات قرآن: فصل اول، معجزات علمی- مفهوم واقعی آسمان در قرآن چیست؟

(قسمت یازدهم)

مفهوم واقعی آسمان در قرآن چیست؟

ممکن است برخی بگویند منظور از کلمة آسمان در آیة فوق خود آسمان نیست بلکه اجرام آسمانی اند (ستارگان، سیارات، ماه و خورشید). در پاسخ باید بگوییم قرآن فرق بین آسمان، ستاره، ماه و خورشید را خوب می داند و هرگز یکی را به جای دیگری استفاده نمی کند.  متن آیه خودش به طور واضح گویای این مطلب است که منظور قرآن از کلمة السَّمَاوَاتِ (آسمان ها) هرگز اجرام آسمانی نیست زیرا خود آیه می گوید خدا اول از همه، آسمان ها را بدون ستون برافراشت سپس بعد از تکیه زدن روی تخت فرمانروایی اش (عرش) خورشید و ماه را برای ما انسان ها آفرید. اگر منظور قرآن از السَّمَاوَاتِ، خورشید، ماه و ستارگان می بود باید آیه را چنین می گفت:

خدا کسی است که آسمان ها را بدون ستون برافراشت و آن ها را برای شما مسخّر ساخت.

قرآن هم زمین و آسمان را دو چیز جدا از هم می داند و هم اجرام آسمانی را. برای روشن شدن مطلب سه آیه را مثال می زنیم:

یَومَ تَمُورُ السَّمَاءُ مَورًا.     آن روز (روز قیامت) آسمان حرکت خواهد کرد. (سورۀ طور، 1).

این آیه می گوید روز قیامت، آسمان به حرکت و جنبش خواهد افتاد. حال اگر آسمان قرآن را کهکشان ها و سیارات معنی کنیم نه تنها هرگز جور در نمی آید بلکه اشکالی بزرگ نیز بر قرآن وارد خواهد شد زیرا چیزی که قرار است در آینده به حرکت بیفتد معنایش این است که الآن حرکت نمی کند و ساکن است. سیارات و دیگر اجرام فضایی هر لحظه در انواع حرکتهای وضعی و انتقالی با سرعت های حیرت انگیز در حال حرکت و جنبشند آن گونه که حتی یک ثانیه به حرکت در آمدن آن ها در قیامت هیچ معنایی ندارد. تنها 16 نیز از حرکت نمی ایستند گزینه ای که جور در می آید همین آسمان آبی رنگ است که یک جا ساکت و بی حرکت ایستاده و به خیال قرآن سقفی است جسمانی که عن قریب با به پایان رسیدن جهان لرزه بر اندامش می افتد، حرکت می کند، تکه تکه می شود و بر سر مردم می ریزد.

(پاورقی 17): طبق قرآن چیزهایی که الآن حرکت می کنند روز قیامت از حرکت خواهند ایستاد. مثل خورشید. و چیزهایی که الآن ساکن هستند روز قیامت به حرکت خواهند افتاد. مثل کوهها و سقف آبی رنگ آسمان.

إِذَا السَّمَاءُ انفَطَرَت (1) وَإِذَا الکَوَاکِبُ انتَثَرَت (2)

زمانی که آسمان شکافته شود و زمانی که ستارگان فرو بریزند (انفطار، 1-2)

آیه می گوید روز قیامت آسمان شکافته خواهد شد و ستارگان فرو خواهند ریخت. این تعبیر به طور واضح نشان می دهد آسمان در قرآن چیز دیگری است و ستارگان نیز چیزهای دیگر. زیرا آسمان شکافته می شود ولی ستارگان فرو می ریزند و دو چیز جدا از یکدیگرند.

وَ لَقَد خَلَقنَا السَّمَاوَاتِ وَاألرضَ وَ مَا بَینَهُمَا فی سِتّهِ اَیّام

همانا آسمان ها و زمین و هر چه بین آن دو است را در شش روز آفریدیم. (ق، 38)

مفهوم این آیه یعنی زمین چیز دیگری است و آسمان چیزی دیگر، و ما بین آن دو نیز چیزهای دیگر. اگر کلمة آسمان را «اجرام آسمانی» معنی کنیم عبارت « وَمَا بَیْنَهُمَا» (هرچه بین آن دو است) بی معنی می شود زیرا همان طور که در نمودار می بینید بین «زمین» و« اجرام آسمانی» چیزی وجود ندارد ولی ما بین سقف آبی رنگ آسمان و زمین خیلی چیزها وجود دارند یعنی ستارگان و سیارگان.

مثال این آیات که تعدادشان نیز بسیار است ثابت می کنند در قرآن، آسمان، آسمان است، ستاره، ستاره است، ماه، ماه است، خورشید، خورشید است و هیچ کدام به معنای دیگری نمی باشد.

برگرفته از کتاب افسانۀ معجزات قرآن

نوشتۀ بهزاد پوربیات