مطالبی چند در بارۀ کنیسۀ عالی، سنهدرین و کنیسه ها

مطالبی چند در بارۀ کنیسۀ عالی، سنهدرین و کنیسه ها

کنیسۀ عالی (بزرگ)

این عنوانی است که به شورای مشتمل بر ۱۲۰ عضو اطلاق می شود که توسط نحمیا و به ریاست عزرا در حدود سال ۴۱۰ ق.م. و به منظور احیای مجدد زندگی اسیران بازگردانده شدۀ یهودی تشکیل شد. گفته می شود که این تشکل تا حدود سال ۲۷۵ ق.م. به حیات خود ادامه داده و بر یهودیان بازگشته از اسارت فرمان می رانده است. اعتقاد بر این است که این شورا در امر گردآوری، طبقه بندی و احیا و اصلاح مطالب رسمی عهد عتیق، نقش به سزایی ایفا نموده است.

سنهدرین

سنهدرین ریاست و مرجع شرعی و رسمی یهودیان در زمان عیسای مسیح بود.‌ اعتقاد بر این است که این مرکزیت در قرن سوم پیش از میلاد به وجود آمده است‌. سنهدرین دارای ۷۰ عضو بود که اکثریت آن ها را کاهنان، نجیب زادگان صدوقی، تعدادی از فریسیان و کاتبان و رؤسا (طوایف یا خاندان) تشکیل می دادند که در رأس این عده، کاهن اعظم قرار داشت.

کنیسه ها

کنایس در دوران اسارت به وجود آمدند. معبد، ویران و قوم اسرائیل پراکنده شده بود، لذا لزوم اماکنی که بتوان در آن ها جماعت یهودی را تعلیم داد و در آن ها به عبادت پرداخت، احساس می شد. این کنایس پس از بازگشت از اسارت نیز کماکان به کار خود در سرزمین اجدادی و سایر مراکز یهودیان در دیگر کشورها، ادامه دادند. تمام شهرهای بزرگ دارای یک یا بیش از یک کنیسه بودند. هر چند معبد مقدس در اورشلیم قرار داشت اما با وجود این، کنایس بسیاری در این شهر وجود داشت. هر کنیسه توسط یک هئیت متشکل از سران یا رهبران اداره می شد. اجتماعات مسیحیان قرون اولیه تا حدی در تقلید از کنایس تشکیل می شد.

برگرفته از کتاب راهنمای کتاب مقدس از انتشارات شورای کلیسایی 222