مطالبی چند در بارۀ شخصیت دانیال نبی

مطالبی چند در بارۀ شخصیت دانیال نبی

دانیال در میان اولین گروهی از اسیرانی قرار داشت که از اورشلیم به بابل برده شدند (606 ق.م.). او از شرفا و اولاد پادشاهان بود (دانیال 1: 3). یوسفوس می گوید که دانیال و سه دوستش با صدقیای پادشاه نسبت خانوادگی داشتند. همین امر موجب شد تا آن ها آسان تر به دربار بابل راه یابند. این جوانان نیکو منظر و شایسته که در اثر حمایت های الهی از سایر جوانان متمایز بودند، از خداوند تعلیم یافته بودند تا در دربار بت پرست و مشرکی که بر کل جهان آن روزگار حکم می راند، بر نام خداوند شهادت دهند. «طعام پادشاه» (1: 8) که آن ها از خوردن آن امتناع کردند، احتمالاً غذاهایی بود که به بت های بابلیان تقدیم شده بود. هنوز پانزده سال نگذشته بود که حزقیال در کتاب خود شرح شهرت جهان گیر و بسیار سریع دانیال را که هنوز جوانی بیش نبود، نوشت (حزقیال 14: 14 و 20  28: 3). او حقیقتاً شخصیت فوق العاده و برجسته ای بود. او گرچه هرگز از اعتقادات مذهبی خود در دربار بابل منحرف نشد، با این وجود در نظر پادشاه بت پرست و مشرک، آن چنان التفات یافت که پادشاه در تمام امور امپراتوری خود به او اعتماد داشت.

برگرفته از کتاب راهنمای کتاب مقدس از انتشارات شورای کلیسایی 222