مصیبت ناگهانی ایوب، نقش شیطان و فروتنی ایوب

مصیبت ناگهانی ایوب، نقش شیطان و فروتنی ایوب

مصیبت ناگهانی ایوب

کتاب ایوب در کتاب مقدس با ذکر شخصیت ایوب آغاز می شود شخصیتی به عنوان رئیس خاندان، امیر و سلطان صحرا یا آن چه در آن روزگار پادشاه نامیده می شد و کسی که صاحب ثروت و نفوذ فراوان بود، مردی که به اخاطر نیک نامی اش در راستی و درست کاری، دینداری و نیک خواهی شهرت داشت: مرد نیکویی که شکست ها و مصیبت های هولناکی و مصیبت های هولناکی آن چنان به یکباره دامن گیر او شد که تمام دنیای آن روز را متحیر و مبهوت ساخت.

سابیان (ایوب 1: 15) از اولاد سام محسوب می شدند (پیدایش 10: 28) و در سرزمین شبا واقع در جنوب عربستان زندگی می کردند. کلدانیان (ایۀ 17) نیز از ساکنین شرق، سرزمین پدری ابراهیم بودند.

نقش شیطان

شیطان ایوب را به این متهم کرد که نیکویی او صرفاً به خاطر داشتن نعمت هایی است که خدا در زندگی بدو بخشیده است. پس خدا به شیطان اجازه داد تا آن چه ایوب بدان متهم شده بود، مورد آزمایش قرار دهد. ایوب در این آزمایش تا به انتها پا برجا و استوار ماند و در آخر بیش از آن چه در پیش داشت برکت یافت.

گفته می شود بیماری ایوب (ایوب 1: 7) نوعی جذام همراه با بیماری «داءالفیل» بوده که یکی از نفرت انگیزترین و دردناک ترین بیماری هایی بود که در مشرق زمین شناخته شده است.

از سه دوست ایوب، الیفاز تیمانی (در آیۀ 11) یک ادومی و از نسل عیسو بود (پیدایش 36: 11)، بلدد شوحی از نسل ابراهیم و همسرش قطوره بود (پیدایش 25: 2). صوفر نعماتی از امیران چادر نشینی بود که از نژاد و منطقۀ جغرافیایی او اطلاعی در دست نیست؛ و بالآخره الیهوی بوزی (ایوبب 32: 2) که از نسل ناحور برادر ابراهیم بود (پیدایش 22: 21).

فروتنی ایوب

ایوب در باب 3 آروز می کند که ای کاش هرگز متولد نمی شد و مرگ خود را می طلبد. در مکالماتی که متعاقباً صورت می گیرد، ایوب نُه بار، الیفاز سه بار، بلدد سه بار، صوفر دو بار، الیهو یک بار و بالآخره خدا یک بار صحبت می کنند.

به طور کلی در مباحثات آنان روح غرض ورزی یا تعصب دیده نمی شود، اما در پاره ای موارد صحبت های آنان با احساسات تند توأم می باشد. گاهی به سختی می توان مطلب اصلی را دریافت. بعضی از گفتگوهای آنان آن چنان است که ما را وا می دارند از خود بپرسیم آیا خود آن ها دقیقاً می دانستند قصد دارند چه بگویند؟ گویا تنها قصد آنان این است که با کلمات بلیغ، یکدیگر را تحت تأثیر قرار دهند. واقعاً برخی جملات آنان از فصاحت و بلاغت خاصی برخوردار است. به نظر می رسد که آن ها در بسیاری از موارد با هم اتفاق نظر دارند. مهم ترین جدل آن ها را شاید بتوان این طور توصیف کرد: «ظاهراً سه دوست ایوب معتقد بودند که تمام رنج و عذاب بشر ناشی از مجازات و تنبیه گناهانی است که مرتکب شده است و چنان چه زحمت و مصیبت بیشتر باشد نمایان گر این است که به همان نسبت گناه بزرگ بوده و اگر گناهان و خطایای ما مخفی بوده باشند، با این زحمات، ریاکاری های ما آشکار می گردند.

از عقیدۀ الیهو چنین استباط می شود که رنج ها و مصیبت هایی که انسان بدان ها گرفتار می شود صرفاً ناشی از مجازات گناهان نیست بلکه بیشتر به این جهت می باشد که انسان ها را از ارتکاب به گناه بازدارند؛ به عبارت دیگر تأدیب و اصلاح، بیشتر مورد نظر است تا تنبیه و مجازات.

از سخان خدا در پایان این کتاب چنین بر می آید که انسان با عقل و شعور محدود خود، الزاماً نباید انتظار درک تمامی اسرار خلقت خدا و چگونگی ادارۀ کائنات را داشته باشد.

مهم ترین پیغام کتاب، به طور خلاصه این است که ایوب پس از تحمل طاقت فرسای مصیبت هایش، در پایان با خدا ملاقات می کند و به اجر و پاداشی بزرگ تر و برکتی بیش از آن چه در ابتدا داشت نائل می شود (ابوب 42: 12-16).

برگرفته از کتاب راهنمای کتاب مقدس از انتشارات شورای کلیسایی 222