مسیح بعد از تجسم

مسیح بعد از تجسم:

کار مسیح برای نجات ما فقط محدود به مرگ و رستاخیز او نیست، بلکه بعد از رستاخیزش نیز فعال است و عمل می کند. کار مسیح دردوره بعد از تجسمش با صعود او به آسمان شروع می شود و به بازگشت او برای کلیسا یا ربوده شدن ایمانداران، سلطنت هزار ساله، آسمان جدید و زمین جدید منجر می گردد.

صعود مسیح به آسمان

در کتاب مقدس سه قسمت وجود دارد که این واقعه تاریخی را گزارش می کنند: مرقس 16: 19-20؛ لوقا 24: 50-53 و اعمال رسولان 1: 6-12. صعود مسیح به آسمان نشان دهنده پایان دوره ای است که او خویشتن را محدود ساخته بود و در واقع مشخص کننده پایان خدمت زمینی او است. صعود او از این لحاظ مهم بود که سرفرازی و جلال او را در آسمان نوید می داد.

پطرس رسول می فرماید: “به آسمان رفت و به دست راست خدا است و فرشتگان و قدرتها و قوات مطیع او شده اند” (1پطرس 3: 22). پولس رسول این حقیقت را چنین بازگو می کند: “چون او را از مردگان برخیزانید و به دست راست خود در جایهای آسمانی نشانید. بالاتر از هر ریاست و قدرت و قوت و سلطنت و هر نامی که خوانده می شود نه در این عالم فقط، بلکه در عالم آینده نیز” (افسسیان 1: 20 و 21)و نشستن مسیح بر دست راست خدا به این معناست که پدر همه چیز را تحت فرمان و حکمرانی او قرار داده است.

خدمت عمده مسیح در عصر حاضر به کلیسای او مربوط می شود. مسیح در کلیسای خود حضور دارد، به همان صورتی که در هر ایماندار به عنوان اعضای این کلیسا ساکن است (کولسیان 1: 26-27؛ 1یوحنا 3: 24؛ غلاطیان 2: 20). او به عنوان سر کلیسا، آن را هدایت می کند (افسسیان 1: 22-23؛ 5: 24-23؛ کولسیان 1: 18). باعث تقدیس کلیسا می گردد (افسسیان 5: 26؛ عبرانیان 2: 11) و عطایا به آن می بخشد (افسسیان 4: 7-16؛ 1قرنتیان 12: 27-28؛ رومیان 12: 3-8).

به عنوان شبان اعظم گوسفندان، از گله خود مراقبت می کند و به آنها رسیدگی نموده آنها را هدایت می نماید (عبرانیان 13: 20؛ یوحنا 10: 1-18). به عنوان تاک حقیقی، حیات شاخه ها وابسته به او است و باعث می گردد که آنها ثمر بیاورند. به عنوان بنیاد (1قرنتیان 3: 11-15) و سنگ زاویه (افسسیان 2: 20) عمارت روحانی یا کلیسا (1پطرس 2: 5)، شالوده زندگی مسیحی و پایه و اساس آن است. به عنوان کاهن اعظم، نه تنها خود را قربانی نبود بلکه برای ایمانداران در آسمان شفاعت می کند و به آنها کهانت ملوکانه را بخشیده است (1پطرس 2: 5؛ عبرانیان 13: 15-16؛ رومیان 12: 1) و بلاخره روزی به عنوان داماد برای عروس خود می آید (2قرنتیان 11: 2؛ افسسیان 5: 25-27؛ مکاشفه 19: 8-6).

برگرفته از کتاب دائرةالمعارف کتاب مقدس