مراقب مسیری که حرکت می کنی باش. فرزندت ردّ پاهای تو را دنبال می کند!

مراقب مسیری که حرکت می کنی باش. فرزندت ردّ پاهای تو را دنبال می کند!

پدری در نیمه شب زمستانی بعد از خوابیدن بچه ها به آرامی از خانه بطرف مشروب فروشی رفت و حسابی مشروب خورد تا این که یک اتفاق عجیب باعث شد آن قدر به حیرت بیفتد که تمام مستی از سرش برود. اتفاق این بود که یک مرتبه برگشت و پسر خردسالش را دید که در کنارش نشسته و منتظر است از گارسون مشروب بگیرد.

برق از سر پدر پرید و با خشم و عصبانیت به پسر خردسالش فریاد زد:
“تو اینجا چکار می کنی؟”

پسر به آرامی جواب داد:
“خواستم پیش تو باشم”

پدر با خشم بیشتر پرسید:
“آدرس اینجا را کی به تو داده؟ چطور این جا را پیدا کردی؟”

پسر به آرامی جواب داد:
“کسی آدرس بهم نداد. وقتی بیدار شدم دیدم نیستی. از خونه بیرون اومدم پاهام رو جای رد پاهای تو روی برف ها گذاشتم تا به اینجا رسیدم. البته خیلی دقت کردم رد پاهای پدرم رو گم نکنم. حالا خوشحالم که تونستم پیدات کنم و پیش تو باشم.”

حقیقت اینست که فرزندانمان رد پاهایمان را دنبال می کنند و از نظر شخصیتی و خصوصیات اخلاقی، فردا به همان جایی می رسند که ما امروز رسیده ایم. بنابراین بهتر است در شخصیت فردی و اجتماعی در سطحی زندگی کنیم که آرزو داریم و تلاش می کنیم که آن ها در آن سطح باشند.

سؤالات چالشی:
آیا حاضرم فرزندم خصوصیات اخلاقی که دارم را داشته باشد؟
آیا حاضرم فرزندم عادت ها و نوع رفتاری که دارم را داشته باشد؟
آیا حاضرم فرزندم ضعف های شخصیتی که دارم را داشته باشد؟

اگر جواب “نه” است باید فکر و تلاشی برای رفع این خصوصیات بکنیم زیرا رد پای ما بر روی برفها “واضح تر از حرف ها، فرزندانمان را راهنمایی می کنند”.

جلیل سپهر
@jalilsepehr