متن اعتقادنامۀ وست مینستر- فصل یازدهم: عادل شمرده شدن

متن اعتقادنامۀ وست مینستر

فصل یازدهم: عادل شمرده شدن

1. اشخاصی را که خدا به طور ثمربخش دعوت می‌نماید، آنها را مجاناً عادل هم می‌شمارد (رومیان 8: 30؛ رومیان 3: 23؛ رومیان 5: 15-16). خدا عدالت را بر آنها فرو نمی‌ریزد بلکه گناهانشان را می‌بخشد و آنها را به عنوان افراد عادل شده می‌پذیرد. ولی این کار خدا به این علت نیست که در آنها کاری انجام شده و یا خودشان کاری انجام داده‌اند بلکه فقط به خاطر مسیح است. خدا ایمان، یعنی عمل ایمان آوردن آنها و یا اطاعت آنها از انجیل را به منزلۀ عادل شدن آنها به حساب نمی‌آورد بلکه اطاعت و عادل شدن توسط مسیح را به حساب آنها می‌گذارد (رومیان 4: 5-8؛ 2قرنتیان 5: 19، 31؛ رومیان 3: 22-28؛ ارمیا 23: 6؛ 1قرنتیان 1: 30-31؛ رومیان 5: 17-19). آنها به وسیلۀ ایمان، مسیح را و عدالت او را قبول می‌کنند در حالی که این ایمان از خود آنها نیست بلکه بخشش خداست (یوحنا 1: 12؛ اعمال رسولان 10: 34؛ اعمال رسولان 13: 38-39؛ فیلیپیان 3: 9؛ افسسیان 2: 7-8؛ یوحنا 6: 44-45، 65؛ فیلیپیان 1: 29).
2. ایمانی که مسیح و عدالت او را می‌پذیرد و به آن اعتماد می‌کند، یگانه وسیلۀ عادل شمرده شدن است (یوحنا3: 18، 32؛ رومیان 3: 28؛ رومیان 5: 1) ولی این ایمان در شخصی که عادل شمرده شده است به تنهایی وجود ندارد بلکه همیشه همراه تمام الطاف نجات‌بخش الهی است و این ایمان مرده نیست بلکه از طریق محبت عمل می‌کند (یعقوب 2: 17، 22، 26؛ غلاطیان 5: 6).
3. مسیح از طریق اطاعت و مرگ خود دِین تمام کسانی را که بدین‌گونه عادل شمرده شده‌اند به طور کامل ادا فرمود و از طرف آنها کفارۀ مناسب و حقیقی و کامل بر اساس عدالت الهی را انجام داد (مرقس 10: 45؛ رومیان 5: 8-10، 18-19؛ غلاطیان 3: 13؛ 1تیموتائوس 2: 5-6؛ عبرانیان 1: 3؛ عبرانیان 10: 10، 14؛ دانیال 9: 24، 36؛ ر.ک اشعیا 52: 13-53: 12). چون مسیح به خاطر آنان توسط پدر به طور داوطلبانه عطا شده بود، (رومیان 8: 32؛ یوحنا 3: 16) اطاعت و کفارۀ او به جای آنها قبول گردید (2قرنتیان 5: 31؛ افسسیان 5: 2؛ فیلیپیان 2: 6-9؛ اشعیا 53: 10-11) و آن هم به طور رایگان و نه به خاطر چیزی که در آنها وجود داشت. لهذا عادل شمرده شدن آنها فقط از طریق فیض مجانی عملی می‌گردد (رومیان 3: 24؛ افسسیان 1: 7) تا آن که هم عدالت کامل و هم لطف فراوان الهی در عادل شمرده شدن گناهکاران ستوده شود (رومیان 3: 26؛ افسسیان 2: 7؛ زکریا 9: 9؛ اشعیا 45: 21).
4. خدا از ازل مقدر فرمود که همۀ برگزیدگان را عادل شمارد (رومیان 8: 28-30؛ غلاطیان 3: 8؛ 1پطرس 1: 2، 19-20) و وقتی زمان به کمال رسید مسیح در راه گناهان آنها جان داد و برای عادل شمرده شدن آنها از مرگ برخاست (غلاطیان 4: 4؛ 1تیموتائوس 2: 16؛ رومیان 4: 25). اما با وجود این برگزیدگان عادل شمرده نمی شوند مگر وقتی که روح القدس در زمان مناسب مسیح را در آنها عملاً فعال گرداند (افسسیان 2: 3؛ تیطس 3: 3-7؛ غلاطیان 2: 16؛ ر.ک کولسیان 1: 21-22).
5. خدا به بخشیدن گناهان عادل شمرده‌شدگان ادامه می‌دهد (متی 6: 12؛ 1یوحنا 1: 7، 9؛ 1یوحنا 2: 1-2) و با وجودی که آنها هرگز نمی‌توانند از حالت عادل شمرده شدن سقوط نمایند (رومیان 5: 1-5؛ رومیان 8: 30-39؛ عبرانیان 10: 14؛ ر.ک لوقا 22: 22؛ یوحنا 10: 28) ولی امکان دارد به علت گناهانشان مورد نارضایی پدرانۀ خدا قرار گیرند و روشنایی چهرۀ الهی دیگر بر آنها نتابد مگر وقتی که خود را فروتن سازند و گناهان خود را اقرار و آمرزش الهی را طلب کنند و ایمان و توبۀ خود را تجدید نمایند (مزمور 89: 30-31؛ مزمور 51؛ مزمور 32: 5؛ متی 26: 75؛ لوقا 1: 20؛ 1قرنتیان 11: 30، 32).
6. عادل شمرده شدن ایمانداران در عهد عتیق، از تمام جنبه‌های فوق الذکر، عیناً شبیه عادل شمرده شدن ایمانداران در عهد جدید بوده است (غلاطیان 3: 9-12، 14؛ رومیان 4: 6-8، 22-24؛ رومیان 10: 6-13؛ عبرانیان 13: 8).