متن اعتقادنامۀ وست مینستر- فصل نوزدهم: شریعت خدا

متن اعتقادنامۀ وست مینستر

فصل نوزدهم: شریعت خدا

1. خدا به آدم شریعتی عطا فرمود که عهد اعمال نام دارد. خدا از آدم و فرزندان او خواست که این شریعت را شخصاً به طور کامل و دایماً با تمام جرئیات، آن را اجرا کنند. خدا فرمود که اجرا کنندگان این شریعت حیات خواهند داشت و نقض کنندگان آن دچار هلاکت خواهند گردید. خدا به انسان قدرت و توانایی عطا فرمود که این شریعت را حفظ نماید (پیدایش 1: 26-27؛ پیدایش 2: 17؛ افسسیان 4: 24؛ رومیان 2: 14-15؛ رومیان 10: 5؛ رومیان 5: 12، 19؛ غلاطیان 3: 10، 12؛ جامعه 7: 29).
2. این شریعت بعد از سقوط آدم باز هم به عنوان دستورالعملِ کامل برای اجرای عدالت باقی ماند. به همین منظور توسط خدا در کوه سینا به صورت ده حکم یا ده فرمان که بر دو لوح نوشته شده بود عطا گردید (یعقوب 1: 25؛ یعقوب 2: 8، 10-12؛ رومیان 3: 19؛ رومیان 13: 8-9؛ تثنیه 5: 32؛ تثنیه 10: 4؛ خروج 34: 1). در چهار حکم اول وظیفۀ ما نسبت به خدا و در شش حکم بعدی وظیفۀ ما نسبت به انسان مندرج است (خروج 20: 2-17؛ متی 22: 37-40).
3. علاوه بر این شریعت که معمولاً شریعت اخلاقی نامیده می‌شود، خدا را پسند آمد که بنی‌اسرائیل که مجمع ایمانداران قبل از مسیح بودند، بعضی قوانین و تشریفاتی شامل آیین‌های نشانه‌ای عطا فرماید که بعضی از آنها مربوط به عبادت و اشاره به مسیح و لطف الهی او و اعمال و زحمات و نتایج ایمان به اوست (عبرانیان 10: 1؛ غلاطیان 4: 1-3؛ کولسیان 2: 17؛ عبرانیان 9: 1-28). سایر احکام شامل دستورات مختلف اخلاقی است (لاویان 19: 9-10، 19، 23: 27؛ تثنیه 24: 19-31؛ ر.ک 1قرنتیان 5: 7؛ 2قرنتیان 6: 17؛ یهودا 23). تمام این احکام تشریفاتی به وسیلۀ عهد جدید منسوخ گردیده است (کولسیان 2: 14، 16-17؛ دانیال 9: 27؛ افسسیان 2: 15-16؛ عبرانیان 9: 10؛ اعمال رسولان 10: 9-16؛ اعمال رسولان 11: 2-10).
4. چون بنی‌اسرائیل به عنوان یک قوم واحد سیاسی محسوب می‌گردید، خدا به آنها احکام مختلف قضایی هم عطا فرمود. زمان اجرای این احکام با انقراض دولت اسرائیل منقضی گردید و اکنون، غیر از مواردی که در قوانین کشورها مذکور است، ایمانداران ملزم به اجرای آنها نیستند (خروج 21: 1-23، 19؛ ر.ک پیدایش 49: 10؛ 1پطرس 2: 13-14؛ 1قرنتیان 9: 8-10).
5. معهذا شریعت اخلاقی به طور دائمی توسط تمام مردم، اعم از نجات یافتگان یا سایرین، لازم الاجراست (رومیان 13: 8-10؛ رمیان 3: 31؛ 1قرنتیان 9: 21؛ غلاطیان 5: 14؛ افسسیان 6: 2-3؛ 1یوحنا 2: 3-4، 7؛ ر.ک رومیان 3: 20؛ رومیان 7: 7-8؛ 1یوحنا 3: 4؛ رومیان 6: 15؛ رومیان 7: 25) و این لازم لاجرا بودن نه فقط به علت مفاد این شریعت اخلاقی است بلکه به سبب عطا کنندۀ آن یعنی خدای خالق است (تثنیه 6: 4-5؛ خروج 20: 11؛ رومیان 3: 19؛ یعقوب 2: 8، 10-11؛ متی 19: 4-6؛ پیدایش 17: 1). مسیح در انجیل لازم الاجرا بودن شریعت اخلاقی را به هیچ وجه رد نمی کند، بلکه تأیید می‌فرماید (متی 5: 17-19؛ رومیان 3: 31؛ 1قرنتیان 9: 31؛ لوقا 16: 17-18).
6. با وجودی که ایمانداران حقیقی به وسیلۀ شریعت اعمال، عادل یا محکوم نمی‌شوند، (رومیان 6: 14؛ رومیان 7: 4؛ غلاطیان 2: 16؛ غلاطیان 3: 13؛ غلاطیان 4: 4-5؛ اعمال رسولان 13: 28-39؛ رومیان 8: 1، 33) پس این شریعت برای آنها و سایرین فواید زیادی دارد زیرا به عنوان دستورالعمل زندگی، ارادۀ خدا را به آنها می‌فهماند و نشان می‌دهد که باید ارادۀ او را به جا آورند (رومیان 7: 12، 22، 25؛ مزمور 119: 1-6؛ 1قرنتیان 7: 19؛ غلاطیان 5: 14-23). به علاوه، فساد گناه آلود ذات و قلب و زندگی مردم را روشن می‌سازد (رومیان 7: 7، 13؛ رومیان 3: 20) تا آنها بتوانند خودشان را مطابق آن شریعت تفتیش نمایند و به گناهکار بودن خود بیشتر پی ببرند و به علت گناهان خود فروتن شوند و از گناه بیشتر نفرت پیدا کنند (یعقوب 1: 3-35؛ رومیان 7: 9، 14، 24). بدین طریق بیشتر متوجه می‌شوند که به مسیح احتیاج دارند و باید او را کاملاً اطاعت نمایند (غلاطیان 3: 24؛ رومیان 7: 24-25؛ رومیان 8: 3-4). هشدارهای موجود در شریعت علیه گناه باعث می‌شود که ایمانداران از پیروی امیال گناه آلود گذشتۀ خود دوری نمایند (یعقوب 2: 11-12؛ مزمور 119: 101، 104، 128) و مجازاتهای مذکور در شریعت دربارۀ نافرمانی از آن، آنها را متوجه می‌سازد که این نافرمانی چه نتایج وخیمی دارد و در این جهان چه تنبیهاتی در انتظار آنهاست. هر چند آنها از لعنت‌های مذکور در شریعت آزاد شده اند (عزرا 9: 13-14؛ مزمور 89: 30-34؛ غلاطیان 3: 13). به علاوه، وعده‌های مذکور در شریعت نشان می‌دهد که خدا از اطاعت خشنود می‌شود و مطیعان از برکات زیادی بهره‌مند خواهند شد، (خروج 19: 5-6؛ تثنیه 5: 33؛ لاویان 18: 5؛ متی 19: 17؛ لاویان 26: 1-13؛ 2قرنتیان 6: 16؛ افسسیان 6: 2-3؛ مزمور 19: 11؛ مزمور 37: 11؛ متی 5: 5) هر چند این برکات حق آنها در تحت عهد اعمال نیست (غلاطیان 2: 16؛ لوقا 17: 10). وجود این حقیقت که شریعت انجام اعمال نیکو را تشویق و انجام اعمال بد را منع می‌کند به این معنی نیست که شخصی که اعمال نیکو انجام می‌دهد و از انجام کارهای بد خودداری می‌نماید، تحت شریعت قرار دارد، نه تحت فیض (رومیان 6: 12-15؛ 1پطرس 3: 8-12؛ مزمور 24: 12-16؛ عبرانیان 12: 28-29).
7. هیچ یک از فواید شریعت که فوقاً ذکر شد با فیض انجیل تضاد ندارد بلکه در این مورد هماهنگی بسیار جالبی دیده می‌شود (رومیان 3: 31؛ غلاطیان 3: 21؛ تیطس 3: 11-14) زیرا روح مسیح ارادۀ انسان را تحت تسلط قرار می‌دهد و او را قادر می‌سازد که داوطلبانه و با شادی ارادۀ خدا را، که در شریعت الهی ظاهر شده و اجرای آن بر ما واجب گردیده است، انجام دهد (حزقیال 36: 27؛ عبرانیان 8: 10؛ مزمور 119: 35، 47؛ رومیان 7: 22؛ ارمیا 31: 33).