ما چرا و چطور باید ده یک بدهیم؟

ما چرا و چطور باید ده یک بدهیم؟

نمونه های عهد عتیقی ده یک ها و هدیه ها، اولویت های مهمی را دربارۀ امر نظارت (یعنی مسئولیتی که در قبال مدیریت منابع اطرافمان یعنی پول و دیگر داشته هایمان داریم)، به ما می آموزد. این اولویت ها برای پیروان مسیح در عهد جدید نیز حائز اهمیت هستند:

(۱) ما باید به خاطر داشته باشیم که همۀ دارایی مان از آن خدا است. ما چیزی نداریم که از او نیافته باشیم. پس چون صاحب واقعی همه چیز خداست، او به ما اجازه می دهد که از این برکت ها استفاده کنیم و آن ها را برای جلال او به کار بریم.

(۲) این تصمیم بستگی به خود ما دارد که بخواهیم خدا را خدمت کنیم و نه پول را (متی ۶: ۱۹-۲۴؛ دوم قرنتیان ۸: ۱-۵). کتاب مقدس آشکارا تعلیم می دهد که طمعکاری در هر قالبی که باشد، نوعی بت پرستی (یعنی پرستش خدایان دروغین یا توکل بر هر چیزی به جز خدای واحد حقیقی یا اولویت بخشیدن به هر چیزی غیر از خدا، ر.ک. به کولسیان ۳: ۵) است.

(۳) هدف ما از هدیه تقدیم کردن باید حمایت از نقشه های خدا و پیشبرد ملکوت او باشد، به ویژه از طریق فعالیت های کلیسای محلی. توجه ما باید بر گسترش پیغام مسیح در دنیا معطوف شود (اول قرنتیان ۹: ۴-۱۴؛ فیلیپیان ۴: ۱۵-۱۸؛ اول تیموتائوس ۵: ۱۷-۱۸)، علاوه بر کمک به نیازمندان (امثال ۱۹: ۱۷؛ غلاطیان ۲:۱۰؛ دوم قرنتیان ۸: ۱۴؛ ر.ک. به مقالۀ مراقبت از فقرا و نیازمندان). برای پیروان مسیح بخشش برای کار خدا یک مسئولیت است، در عین حال برای ما موقعیت مناسبی فراهم می کند تا بتوانیم برای خود «گنجی در آسمان» بیندوزیم (متی۶: ۲۰). وقتی که ما هدیه دادن را عادت خود بسازیم، یاد می گیریم که خدا را با تمامی دارایی و اعمالمان تکریم نماییم (تثنیه ۱۴: ۲۲-۲۳).

(۴) هدیه دادن ما همیشه باید متناسب با درآمدمان باشد: صرف نظر از زیادی یا کمی در آمد ما، به هر حال باید ده یک بدهیم. در زمان عهد عتیق نیز ده یک ها از شخصی به شخص دیگر متفاوت بود، اگر چه همه درصدی مساوی از درآمدشان را تقدیم می کردند. هدیه ای که کمتر از ده یک بود به منزلۀ نافرمانی از شریعت خدا محسوب می شد و در عین حال، همپایۀ دزدیدن از خدا بود (ملاکی 3: 8-10). این قانون در عهد جدید نیز به قوت خود باقی است. خدا می خواهد هدیه های ما با درآمدمان و آنچه او به ما بخشیده است، تناسب داشته باشد (اول قرنتیان ۱۶: ۲؛ دوم قرنتیان ۸: ۳ و ۱۳؛ دوم قرنتیان ۸: ۲). توقع خدا فوق از توانایی ما نیست.

(۵) بخشش ما باید همراه با سخاوت و داوطلبانه باشد بعنی با نیتی پاک و همراه با شکرگزاری. این اولویت هم در عهد عتیق (خروج ۲۵: ۱-۲؛ دوم تواریخ ۲۴: ۸-۱۱) و هم در عهد جدید (دوم قرنتیان ۸: ۱-۵ و ۱۱-۱۲) با نمونه هایی بیان و تعلیم داده شده است. گاهی ممکن است شرایط ما طوری باشد که هدیه دادن برایمان مشکل و همراه با فداکاری باشد (دوم قرنتیان ۸: ۳). در این مواقع است که ما به راستی نشان می دهیم دلمان کجاست و الویت های الهی مان بر چه منوال است. هدیه ای که همراه با فداکاری تقدیم شود، می تواند مایۀ آزمایش ایمان و قوت ما در خدا نیز باشد زیرا نشان می دهیم که خدا قادر است نیازهای ما را برطرف کند (فیلیپیان ۴: ۱۸-۱۹). ولی مهم ترین دلیلی که برای هدیۀ فداکارانه وجود دارد، ماهیت کاری است که خداوند عیسی برای ما انجام داد و خودش را بر روی صلیب برای ما فدا ساخت (دوم قرنتیان ۸: ۹). تمامی بخشش های ما در مقابل اهمیت قربانی الهی هیچ می نماید (لوقا ۲۱: ۱-۴).

(۶) هدیه دادن ما بابد با خوشی همراه باشد و نه با حس اجبار (دوم قرنتیان ۹: ۶-۷). وقتی که فرصت هدیه دادن به خدا و شرکت در کار او دست می دهد، باید احساس شادی در ما باشد. طبق نمونه های عهد عتیق، وقتی اسرائیلیان برای ساخت خیمۀ اجتماع و بازسازی معبد هدیه می دادند، بسیار شادمان بودند (خروج ۳۵: ۲۱-۲۹؛ دوم تواریخ ۲۴: ۱۰) و در عهد جدید، وقتی که مسیحیان مکادونیه برای مردم محتاج اورشلیم هدیه جمع می کردند (دوم قرنتیان ۸: ۱-۵) نمونه های خوبی برای ما به جا گذاشته شده است.

(۷) خدا به ما وعده داده است که بر حسب گشاده دستی مان، ما را پاداش خواهد داد (تثنیه ۱۵: ۴؛ ملاکی ۳: ۱۰-۱۲؛ متی ۱۹: ۲۱؛ اول تیموتائوس ۶: ۱۸-۱۹؛ اول قرنتیان ۹: ۶).