لذت پرستش خدا

??. «….بیا و هر آنچه در دلت باشد معمول دار زیرا خداوند با توست.» (دوم سموئیل ۷: ۳)

یکی از شخصیت های نافذ، برجسته و پر ماجرای کتاب مقدس، داود پادشاه است.
کمتر کسی پیدا می شود که با خواندن کتاب مقدس از هر حیث شیفته ی شخصیت او نشود.
عشق و سرسپردگی او به خدا، در تمام قسمت های زندگی و مزامیر منسوب به او را می توان یافت.
خدا برای او نه فقط یک شبان، ملجا و پناهگاه، صخره و خداوند است بلکه خدایی است که او را از چنگال شیر و خرس و جلیات رهانید تا او را بر قوم اسرائیل، پیشوا و پادشاه سازد.
داود به میکال (دختر شائول، همسر اهدایی داود) گفت: «به حضور خداوند بود که مرا بر پدرت و بر تمامی خاندانش برتری داد تا مرا بر قوم خداوند، یعنی اسراییل پیشوا سازد؛ از این جهت به حضور خداوند بازی کردم و از این نیز خود را زیاده حقیر خواهم نمود و در نظر خود پست خواهم شد؛ لیکن در نظر کنیزانی که در باره ی آنها سخن گفتی، معظٌم خواهم بود.»
(دوم سموئیل ۶: ۲۱و۲۲)
او مقام و منزلت و پیروزی های خود را مدیون حضور خداوند در زندگیش می داند. خدایی که او را برتری داد تا پادشاه شود.
و اذعان می دارد که حاضر است بیشتر از اینها برای پرستش او، خود را حقیر سازد.
حقیر از دیدگان افرادی مانند میکال که پرستش و شادی برای خدا را در چارچوب خودشان تعریف و معنا می کنند!
برخی مسیحیان پرستش خارج از قوانین سنتی را نمی پذیرند.
ما نمی توانیم به کسی بگوییم این طور که تو خدا را می پرستی درست یا نادرست است.
هرکدام از ما رابطه ی خاص خود را با خدا دارد و او را به شیوه و با الفاظ صمیمانه و محترمانه ی خود می پرستد.
در پرانتز بگویم که برای اثبات می توانید به ماجرای ایلیا در کتاب اول پادشاهان ۱۸: ۱۷-۴۰ مراجعه کنید.
در کوه کرمل انبیای بَعل خود را مطابق رسومات خود به تیغ ها و نیزه ها مجروح می ساختند به حدی که خون از بدنشان جاری می شد.
آن ها به این طریق می خواستند خدایشان احضار شود تا در چالش کشیدن ایلیا برای پیروی از یهوه خدا یا بَعل (بت صیدونیان) خود را ثابت کنند.
ما نمی‌توانیم نحوه ی دعا کردن کسی را مورد انتقاد، رد یا پذیرش قرار دهیم.
عیسا به زن سامری گفت نه در کوه و نه در هیچ جای دیگری خدا را پرستیدن و او را محدود کردن جایز نیست بلکه می فرماید: «لیکن ساعتی می آید که در آن پرستندگان حقیقی پدر را به روح و راستی پرستش خواهند کرد زیرا که پدر مثل این پرستندگان خود را طالب است.» (یوحنا ۴: ۲۳)
الگویی که خداوند به ما مسیحیان در باره ی پرستش ارائه می دهد، آزادی و راستی و بدون محدودیت و چارچوب های انسانی است.
نمی‌توانیم با زندگی ناسالم و گناه آلود و زبانی که با آن مردم و زمین و زمان را لعنت می کنیم، خدا را بپرستیم.
یعقوب در باب ۳: ۱۰ می گوید: «از یک دهان برکت و لعنت بیرون می آید! ای برادران، شایسته نیست که چنین شود.»
با تمام قلب و راستی باید خدا را بپرستیم. پرستش، واکنش و عکس العمل ما به کار نجات بخش خداست که در مسیح برای ما مهیا شده است.

«هر که روح دارد خداوند را تسبیح بخواند. هللویاه!». ??

یادداشتی از خواهر گرامی مان ر.پ.