عهد خدا با ابراهیم، اسحق و یعقوب

عهد خدا با ابراهیم، اسحق و یعقوب

“در این زمین توقف نما و با تو خواهم بود و تو را برکت خواهم داد زیرا که به تو و ذریت تو تمام این زمین را می دهم و سوگندی را که با پدرت ابراهیم خوردم استوارخواهم داشت و ذریتت را مانند ستارگان آسمان کثیر گردانم و تمام این زمین ها را به ذریت تو بخشم و از ذریت تو جمیع امتهی حهان برکت خواهند یافت. زیرا که ابراهیم قول مرا شنید و وصایا و اوامر و فرایض و احکام مرا نگاه داشت.” (پیدایش 26: 3-5)

ماهیت یک عهد:

ارتباط خدا با قومش در سرتاسر کتاب مقدس از طریق واژه “عهد” شرح داده شده است. این کلمه برای اولین بار در پیدایش 6: 18 آمده و به عهد جدید نیز راه یافته است یعنی جایی که خدا عهد جدیدی را در عیسی مسیح با انسانها بسته است (به موضوع عهد عتیق و عهد جدید، رجوع کنید). از طریق درک عهد خدا با پاتریاخ ها (ابراهیم، اسحق و یعقوب) می آموزیم که خدا می خواهد در ارتباط خود با او از طریق عهد، چگونه زندگی کنیم.

1) در کتاب مقدس، نام خاص خدا در عهد “یهوه” است (که خداوند ترجمه می شود؛ پیدایش 2: 4؛ خروج 3: 14).

در ذات این نام خدا در عهد، محبت و مهربانی خدا، توجه او برای رهایی نژاد بشر، حضور صادقانه او با قومش، اشتیاق وی برای داشتن شراکت با آنها و اینکه خداوند آنها باشد، مستتر است.

2) وعده اصلی عهد، این وعده خداوند است که “تا تو را و بعد از تو ذریت تو را خدا باشم” (پیدایش 17: 7).

این وعده شامل وعده های دیگر موجود در عهد می گردد و بدان معنا است که خدا متعهد شده که خداوند قوم وفادار خود باشد و فیض، حفاظت، نیکویی و برکت خود را در محبت الهی خویش شامل حال آنان سازد (ارمیا 11: 4؛ 24: 7؛ 30: 22؛ 32: 38؛ حزقیال 11: 20؛ 36: 28؛ زکریا 8: 8).

3) هدف نهایی عهد خدا با نوع بشر، نجات همه آنها بود، نه فقط نجات یک قوم (یهود) بلکه نجات تمام نژاد بشر.

خدا قبلاً به ابراهیم این وعده را داده بود که از او “جمیع قبایل جهان” برکت خواهند یافت (پیدایش 12: 3؛ 18: 18؛ 22: 18؛ 26: 4). خدا عهد فیض آمیز خود با قوم اسرائیل را گسترش داد تا آنها “نور امتها” باشند (اشعیا 49: 6؛ 42: 6). این عهد با آمدن خداوند عیسی مسیح به عنوان نجات دهنده زمانی آغاز شد که مسیحیان پیغام انجیل را در سرتاسر جهان منتشر ساختند (لوقا 2: 32؛ اعمال 13: 46-47؛ غلاطیان 3: 8-14).

4) در بسیاری از عهد های خدا با نوع بشر که در سرتاسر کلام وجود دارند دو اصل اساسی عمل می کند:

الف) خدا به تنهایی وعده ها و تعهدات عهدش را برقرار می سازد.
ب) از انسانها این انتظار می رفت که با اطاعت ایمان، آن را بپذیرند.

در بعضی مواقع، خدا حتی پیش از زمان وقوع وعده، آن را به طور کامل بیان کرده و مسئولیتهای هر دو طرف را مشخص می کرد (به موضوع عهد خدا با بنی اسرائیل، رجوع کنید). به هر حال هیچگاه وضعیتی وجود نداشت که مردم در مورد شرایط عهد با خدا معامله کنند.

برگرفته از کتاب دائرةالمعارف کتاب مقدس