عهد خدا با ابراهیم

عهد خدا با ابراهیم:

1) زمانی که خدا از طریق عهد وارد مشارکت با ابراهیم شد (پیدایش 15) به وضوح به ابراهیم چندین وعده داده که عبارتند از:

خدا به عنوان محافظ و پاداش ابراهیم (پیدایش 15: 1)، نسلی عظیم (پیدایش 15: 5) و سرزمین کنعان به عنوان میراث او (پیدایش 15: 6-7؛ 17: 8؛ 12: 1-3 و به موضوع دعوت ابراهیم، رجوع کنید).

2) خدا از ابراهیم دعوت نمود تا با ایمان به این وعده ها پاسخ دهد، آنان را بپذیرد و به خدا به عنوان خداوند اعتماد کند.

به دلیل اینکه ابراهیم چنین کرد، خدا او را عادل شمرده (پیدایش 15: 6) و ارتباط شخصی با او برقرار کرد.

3) نه تنها ایمان برای دریافت عهد ضروری بود بلکه خدا برای برکت دادن به ابراهیم، نیاز به تلاش صادقانه او برای خشنود ساختن خدا از طریق داشتن یک زندگی مطیعانه داشت.

الف) خدا مقرر داشت که ابراهیم پیش روی وی بخرامد و “کامل” شود (پیدایش 17: 1). به عبارت دیگر، اگر ایمان وی همراه با اطاعت نبود (رومیان 1: 5) ابراهیم، صلاحیت خود را از شراکت در اهداف ابدی خدا از دست می داد.

ب) در یک مورد خاص، خدا ابراهیم را با فرمان قربانی کردن پسرش اسحق امتحان کرد (پیدایش 22: 1-2). ابراهیم از این آزمایش با سربلندی بیرون آمد و در نتیجه خدا چنین وعده داد که عهد خود را با او ادامه خواهد داد (پیدایش 22: 18).

پ) خدا به صورت خاص اسحق را آگاه کرد که برکت عهد هنوز دارای ارزش است و به او انتقال می یابد، زیرا ابراهیم از او اطاعت کرده و فرامین او را حفظ کرده است (پیدایش 26: 4-5).

4) خدا به ابراهیم و نسل وی چنین فرمان داد که هر فرزند ذکور خانواده ختنه گردد (پیدایش 17: 9-13).

خدا مقرر داشت هر جنس مذکری که ختنه نگردد به دلیل شکستن عهد می یابد از قوم خدا منقطع شود (پیدایش 17: 14). به عبارت دیگر عدم اطاعت از خدا منجر به از دست رفتن برکت عهد خواهد شد.

5) عهد خدا با ابرهیم “عهد ابدی” خوانده شده است (پیدایش 17: 7).

خدا قصد داشت که این عهد تا به ابد برقرار باشد. به هر حال این عهد به وسیله نسل ابراهیم شکسته شد و خدا دیگر در قبال این وعده خود مسئولیتی نداشت. برای مثال این وعده که سرزمین کنعان در تملک ابدی ابراهیم و نسل او قرار خواهد داشت (پیدایش 17: 8) با ارتداد اسرائیل و بی ایمانی یهودا و عدم اطاعت آنان از شریعت خدا، شکسته شد (اشعیا 24: 5؛ ارمیا 31: 32) و سرانجام اسرائیل به آشور به اسارت برده شد (2پادشاهان 17) در حالیکه یهودا به اسارت بابل در آمد (2پادشاهان 25؛ 2تواریخ 36؛ ارمیا 11: 1-17؛ حزقیال 17: 16-21).

برگرفته از کتاب دائرةالمعارف کتاب مقدس