هنر و ادبیات
شعر: پسر گمشده
| بود یکی تاجر با اعتبار | داشت دو فرزند در آن روزگار |
| زاده کهتر زغرور و شره | نزد پدر شد یکی روز ره |
| گفت، پدر مطلب من گوش کن | آز و شره پاک فراموش کن |
| حِصه اموال مرا کن عطا | تا که کنم خرج ز روی رضا |
| حِصه من گر نسپاری بمن | از غم آن چاک زنم پیرهن |
| بَهره آن زاده خود را پدر | داد زمال وحَشم و سیم و زر |
| کرد جوان کوچ به مُلکی بعید | تا که کُند زیست به عزت سعید |
| لیک همان بی هنر زر پرست | بعد کمی داد تمول زدست |
| هستی خود صرف تباهی نمود | عمر همه وقف مناهی نمود |
| با دو سه تن مردم بی نام و ننگ | کرد تلف هستی خود بی درنگ |
| عاقبت از شدت درماندگی | و از الم و محنت و واماندگی |
| رفت به نزدیک یکی مالدار | گفت که ای صاحب والاتبار |
| بر من مسکین ز لطف و کرم | رحم بکن زار و شکسته پَرَم |
| هر که کند رحم به من در جهان | رَب دهدش اجر بسی بی کران |
| سوخت دل بی غم آن مالدار | تا که بدید مَرد پریشان و زار |
| کرد جوان را به زمینی روان | تا که کند بهر گرازان شبان |
| لیک زخَر نوب نصیبی نبرد | قوت گرازان نتوانست خورد |
| عاقبت از شدت درماندگی | و از الم و محنت و واماندگی |
| گفت به خود از ره توبیخ و طعن | کِی شده مستوجب نفرین و لعن |
| مَر پدرت راست دو صد کارگر | جمله زخوان کرَمَش بهره ور |
| از چه من در بدر بی پناه | روی نیارم سوی آن بارگاه |
| گویمش ای والد والامقام | غرقه دریای گناهم تمام |
| کرده خطا نزد تو و آسمان | حال بده بر من مسکین امان |
| رفت به نزدیک پدر با شتاب | با دلی از آتش حسرت کباب |
| چون پدر از دور پسر را بدید | شاد روان گشت به سویش دوید |
| بوسه بزد بر سر و روی پسر | آن پسر بی هنر در بدر |
| گفت پسر، ای پدر نیک نام | غرقه دریای گناهم تمام |
| کرده خطا نزد تو و آسمان | حال بده بر من مسکین امان |
| لایق فرزندی تو نیستم | چونکه خطاکار بسی زیستم |
| حال مرا کارگری فرض کن | در بدر بی پدری فرض کن |
| از گنه خود شده ام مُنفعل | کار بده تا کنم از جان و دل |
| لیک پدر خواند غلامان خویش | گفت به خدمت همه آئید پیش |
| جامه نو بر تنُ انگشتری دستش کنید | جشن و سروری همه بر پا کنید |
| چون پسرم مرده بد و زنده شد | در نظرم باقی و پاینده شد |
باز نویسی و گردآوری: ایوان مهجور
دریافت لینک کوتاه این نوشته:
|
کپی شد! |
