رابطۀ مسیحیان با دنیا و سیستم فاسد حاکم بر آن

رابطۀ مسیحیان با دنیا و سیستم فاسد حاکم بر آن

اول یوحنا ۲: ۱۵-۱۶ «دنیا را و آنچه در دنیاست دوست مدارید زیرا اگر کسی دنیا را دوست دارد، محبت پدر در وی نیست. زیرا که آنچه در دنیاست، از شهوت جسم و خواهش چشم و غرور زندگانی از پدر نیست بلکه از دنیا است».

اصطلاح «دنیا» (یونانی کاسموس)، در سراسر عهد جدید به کار برده شده است؛ این کلمه بیشتر به نظام دنیای پهناوری اشاره دارد که مستقل از خدا (برای مثال، خودمحوری و بی احترامی به او) و در اصل مخالف او عمل می کند. ادارۀ امور دنیا از زمانی که اولین انسان تن به وسوسه شیطان داد، بر منوال نااطاعتی از خدا بوده و همۀ آفرینش به لعنت گناه گرفتار شده است. خدا از ابتدای آفرینش، به انسان اقتدار داده بود تا بر طبیعت تسلط داشته باشد ولی پس از این که بشریت خدا را انکار کرد، این حق را از دست داد (پیدایش ۱: ۲۶-۳۰؛ ۲: ۱۵ و ۱۹-۲۰). پس شیطان این حق را از آن خود ساخت (یوحنا ۱۲: ۳۱؛ ۱۴: ۳۰؛ ۱۶: ۱۱) و با اهداف پلید خود بر تلاش های انسان (اندیشه و کردار او) چیره شد (اول یوحنا ۵: ۱۹)، یعنی «دنیا» در شرایطی فعلی، نه تنها پر از زندگی های ستمکارانه، غیر اخلاقی و خودخواهانه است. بلکه روح شورش و بی تفاوتی (برای مثال، عدم دلسوزی و رحمت، عدم پاسخ دهی، عدم نگرانی) نسبت به خدا و مکاشفۀ او در آن بیداد می کند (اول یوحنا ۵: ۱۹)، این نگرش، انسان های نفسانی و تلاش های انسانی را نسبت به رهبری و اقتدار مسیح سختدل ساخته است.

در نتیجه، شیطان بیشتر با استفاده از ایده های دنیوی، از جمله اخلاق، فلسفه و آداب و رسوم اجتماعی دنیا به مخالفت با خداوند، قوم او، کلام او و معیارهای او می پردازد (متی ۱۶: ۲۶؛ اول قرنتیان ۲: ۱۲؛ ۳: ۱۹؛ تیتوس ۲: ۱۲؛ اول یوحنا ۲: ۱۵-۱۶). بسیاری از این مسائل و زمینه های زندگی به خودی خود پلید نیستند ولی شیطان از هر کدام که بتواند یا از همۀ آنها استفاده خواهد کرد تا اهدافش را گسترش دهد و مردم را از نظر روحانی گمراه سازد. برای مثال، ممکن است نظام پزشکی برای گرفتن جان انسانها به کار رود. برای نمونه سقط جنین را می توان نام برد. یا نظام های آموزشی ممکن است دانش آموزان را با فلسفه های گمراه کننده و بی دینی پرورش دهند (ر.ک. به یادداشت کولسیان ۲: ۸) و یا ماهرانه تر از این حرف ها پیش رود: برای نمونه، صنعت پوشاک را می توان نام برد که تا حد زیادی برای ترویج عادتهای نادرست پوشش به کار می رود و بی تردید مایۀ شرمساری و بی حرمتی به کسانی می شود که به معیارهای کلام خدا در زندگی شان اهمیت می دهند. مسیحیان باید آگاه باشند که در پس تمام تلاش های انسانی که جدای از خدا صورت می گیرد، روح یا قدرتی حرمت می کند که با خدا و کلام او با شدتی متغیر دشمنی می ورزد. و در پایان، «دنیا» شامل تمام نظامها و سازمانهای مذهبی غیر کتاب مقدسی نیز می شود که با استفاده از نام مسیح یا خانوادۀ ایماندار او، شیوه ای از زندگی را تعلیم می دهند که بر خلاف کلیسای واقعی خدا و معیارهای تقدسِ داده شده در کلام او است.

(۱) شیطان (متی ۴: ۱۰ دربارۀ شیطان) خدای نظام دنیای کنونی است (یوحنا ۱۲: ۳۱؛ ۱۴: ۳۰؛ ۱۶: ۱۱؛ دوم قرنتیان ۴: ۴؛ اول یوحنا ۵: ۱۹)، او آن را در دست دارد و به همراه لشکری از ارواح شیطانی تحت قدرت محدود او برای هلاکت بشریت کوشش می کنند (دانیال ۱۰: ۱۳؛ لوقا ۴: ۵-۷؛ افسسیان ۶: ۱۲-۱۳؛ ر.ک. به مقالۀ اقتدار بر شیطان و ارواح شریر).

(۲) شیطان سابقه ای طولانی در نظام های سیاسی، فرهنگی، اقتصادی و مذهبی دنیا دارد؛ نظام هایی که در واقع دشمنان خدا و قوم او هستند (یوحنا ۷: ۷؛ ۱۵: ۱۸؛ یعقوب ۴: ۴؛ اول یوحنا ۲: ۱۶ و ۱۸). این نظام ها و کسانی که بخشی از آنها هستند، حاضر نیستند در برابر حقیقت خدا تسلیم شوند زیرا کلام خدا ماهیت پلیدشان را فاش می سازد (یوحنا ۷: ۷).

(۳) دنیا و کلیسای واقعی (یعنی، همۀ پیروان واقعی مسیح) دو گروه جدا از هم هستند. دنیا تحت سلطۀ شیطان است (یوحنا ۱۲: ۳۱). کلیسا تنها متعلق به خدا است (افسسیان ۵: ۲۳-۲۴؛ مکاشفه ۲۱: ۲؛ ر.ک. به مقالۀ سه گروه از مردم). به همین دلیل، ایمانداران حقیقی باید خود را از بی خدایی و فساد دنیا جدا سازند (ر.ک. به مقاله های جدایی روحانی ایمانداران و تقدیس).

(۴) قوم خدا در دنیا بیگانگانی هستند که تنها برای رسیدن به خانۀ حقیقی خود در نزد خدا از دنیا عبور می کنند (عبرانیان ۱۱: ۱۳؛ اول پطرس ۲: ۱۱).

(الف) آنها به دنیا تعلق ندارند، بلکه خوانده شده اند تا خود را از آن جدا سازند (یوحنا ۱۵: ۱۹). در نتیجه، دیگر از الگوی دنیا پیروی نخواهند کرد (رومیان ۱۲: ۲) و یا چیزهای دنیوی را دوست نخواهند داشت (اول یوحنا ۲: ۱۵) بلکه پلیدی های دنیا را خوار می شمارند (عبرانیان ۱: ۹)، نسبت به دنیا می میرند (یعنی، به جلوه های دنیا پاسخ نخواهد داد، غلاطیان ۶: ۱۴) و از قید دنیا آزاد هستند (کولسیان ۱: ۱۳-۱۴). قوم خدا از طریق ارتباط با مسیح، بر دنیا و پلیدی های آن پیروزی یافته اند (اول یوحنا ۵: ۴)‌.

(ب) دنیا دوستی (م.ک‌ با اول یوحنا ۲: ۱۵) یک نوع زنای روحانی و بی وفایی به خدا است که ارتباط ما را با خدا خراب می کند و به هلاکت روحانی می انجامد. غیر ممکن است که دنیا و خدای پدر را در آنِ واحد محبت نمود (مرقس ۶: ۲۴؛ لوقا ۱۶: ۱۳؛ ر.ک‌ به یادداشت یعقوب ۴: ۴)‌ عشق به دنیا برابر با عشق به باورها، رفتارها و آداب و رسوم آن است. این بدان معنی است که با پذیرش ارزش های دنیوی، منافع، الگوها و لذت های خاص آن را نیز می پذیریم و به آنها عادت می کنیم. دنیادوستی به طور کوتاه یعنی هر گونه لذت جویی از امور دنیوی یا لذت بردن از آنچه که در دنیا رایج، اما برای خدا اهانت آمیز است (لوقا ۲۳: ۳۵). توجه داشته باشید که واژه های «دنیا یا جهان» مترادف نیستند (یعنی، هم معنا نیستند) خدا ما را از درک، شناخت و تحسین زیبایی جهانی که آفریده است منع نمی نماید؛ برای مثال، طبیعت، کوه ها، جنگل ها و مانند آن تحسین برانگیزند.‌ در حالی که ما باید از راه های فاسد دنیا نفرت داشته باشیم، و همچنین باید دلسوزی و مهربانی خدا را به گمراهان دنیا نشان دهیم (م.ک. با متی ۹: ۳۶؛ لوقا ۱۹: ۱۰)؛ شفقت بر کسانی که در دنیا به دام شریر افتاده و به فریب شیطان کور شده اند (دوم قرنتیان ۴: ۴).

(۵) طبق اول یوحنا ۲: ۱۶، سه جنبه از دنیای گناه آلود آشکارا با خدا دشمنی می ورزد و سرکشی در برابر کلام او را ترویج می دهد:

(الف) «شهوت جسم»: یعنی خواهش های فاسد و غیر اخلاقی، هوس بازی، شهوت رانی و لذت جویی جسمانی (یعنی، برآوردن خواهش های خودخواهانه و گناه آلود؛ اول قرنتیان ۶: ۱۸؛ فیلیپیان ۳: ۱۹؛ یعقوب ۱: ۱۴).

(ب) «خواهش چشم»: یعنی زیاده خواهی (یعنی، گرایش به به دست آوردن آنچه که از آن دیگری است) و یا آرزوی به دست آوردن چیزهایی که به چشم ما خوشایند هستند ولی از سوی خدا بازداشته شده اند یا خارج از نقشۀ کامل او برای ما هستند‌. این موضوع گرایش به خواندن، گوش دادن و یا تماشای چیزهایی را در بر می گیرد که خواهش های غیر اخلاقی را در انسان بیدار می کنند و آرمانهای غیر الهی را در بین مردم اشاعه می دهند (خروج ۲۰: ۱۷؛ رومیان ۷: ۷). در روزگار پیشرفتۀ کنونی، سرگرمی های دروغین بسیاری در این دسته می گنجند: مانند تماشای عکس ها و انسان های عریان که به طور گسترده ای توسط رسانه های همگانی گوناگون به نمایش گذاشته می شوند (پیدایش ۳: ۶؛ یوشع ۷: ۲۱؛ دوم سموئیل ۱۱: ۲؛ متی ۵: ۲۸).

(ج) «غرور زندگانی»: این عبارت به نگرشی اشاره دارد که با غرور و خود بزرگ بینی ظریفی همراه است و بیشتر زائیدۀ این امور است: ثروت، نعمت های و مادی، مقام و قدرت، دستاوردهای شخصی، افتخارها و یا موفقیت های آشکار دیگر. این احساس ممکن است منجر به احساس خود کفایی بیهوده و بی نیاز از خدا شود؛ پس آنگاه شخص، خدا را به عنوان پروردگار و خداوند خود و یا کلام او را به عنوان قدرت نهایی به رسمیت نخواهد شناخت. این نگرش روح انسان، به دنبال سربلند ساختن خود، افتخار ترویج زندگی فردی او می باشد (یعقوب ۴: ۱۶). چنین روحیه ای، مخالف تسلیم شدن به خدا و کلام او است، و با روحیۀ فروتنی که توسط مسیح، نشان داده شده است-و از پیروان واقعی او نیز انتظار می رود-مغایرت دارد (ر.ک. به فیلیپیان ۲: ۳-۵ و آیه های بعدی).

(۶) پیروان مسیح باید از هم نشینی نزدیک با کسانی که در نظام شریر و دنیا و فساد آن شریکند، دوری نمایند (متی ۹: ۱۱؛ دوم قرنتیان ۶: ۱۴). در ازای آن، راه زندگی ایمانداران باید جدای از راه دنیا (دوم قرنتیان ۶: ۱۷) باشد تا بدین وسیله پلیدی های دنیا را آشکار سازند (یوحنا ۷: ۷؛ افسسیان ۵: ۱۱). مسیحیان باید نور و نمک روحانی دنیا باشند (ر.ک. به متی ۵: ۱۳-۱۴). یعنی باید بازتاب کنندۀ شخصیت و محبت خدا باشند (یوحنا ۳: ۱۶) تا کسانی که در تاریکی روحانی دنیا، گم گشته اند، نور امیدی را که تنها از طریق رابطه با مسیح قابل رویت است، ببینند (مرقس ۱۶: ۱۵؛ یهودا ۱: ۲۲-۲۳).

(۷) آنچه یک مسیحی حقیقی در دنیا خواهد دید، اینها است: سختی ها (یوحنا ۱۶: ۲-۳)، نفرت (یوحنا ۱: ۱۹-۲۱). شیطان به شیوه های گوناگون با وسوسه، فریب و جاذبه های دنیا، سخت تلاش می کند تا زندگی روحانی که خدا به مسیحیان بخشیده است و رابطۀ آنها را با مسیح خراب کند (دوم قرنتیان ۱۱: ۳؛ اول پطرس ۵: 8).

(۸) نظام دنیا موقتی است و در نهایت توسط خدا نابود خواهد شد (دانیال ۲: ۳۴-۳۵ و ۴۴؛ اول قرنتیان ۷: ۳۱؛ دوم تسالونیکیان ۱: ۷-۱۰؛ دوم پطرس ۳: ۱۰؛ مکاشفه ۱۸: ۲). حتی هم اکنون، این روند در جریان می باشد و دنیا رو به پایان است (اول یوحنا ۲: ۱۷).