دیدگاه کلیساهای ارتدوکس: نیایش مسیحی

نیایش مسیحی

“دیدگاه کلیسای ارتدوکس”

نیایش در زندگی مسیحی

“راز ایمان چه راز بزرگی است!” کلیسا در اعتقاد نامه خود به این راز اعتراف می کند و آن را در آیین نیایشی مربوط به رازهای مقدس برگزار می نماید تا زندگی ایمانداران در روح القدس، برای جلال خدای پدر با مسیح مطابقت یابد. پس راز ایمان مستلزم این است که ایمانداران بدان ایمان آورند، آن را برگزار کنند و در رابطه ای پویا و شخصی با خدای حقیقی و زنده، حیات خود را از آن بگیرند. این رابطه نیایش است.

نیایش چیست؟

نیایش برای من، تلاطم دل، نگاهی ساده به سوی آسمان، فریادی از سر شناخت و محبت از رنج و شادی با آغوش باز است.

نیایش: عطیه خدا

“نیایش برافراشتن فکر و دل انسان به سوی خدا یا طلب چیزهای نیکو از خداست” اما زمانی که نیایش می کنیم آیا از اوج غرور و خواهش خود سخن می گوییم یا از “عمقهای قلبی فروتن و نادم؟” هر کس خویشتن را فروتن سازد سرافراز شود. فروتنی اساس نیایش است. فقط آن هنگام که با فروتنی اعتراف کنیم “آنچه دعا کنیم به طوری که می باید نمی دانیم”، برای پذیرش رایگان عطیه نیایش آمادگی می یابیم. “انسان در حضور خدا مستمند و بینواست”.

“اگر بخشش خدا را می دانستی!” شگفتی نیایش در کنار چاه آب شکار می شود، جایی که برای یافتن آب می آییم. عیسی به آنجا می آید تا تمام انسانها را ملاقات کند. اول ما را می جوید و از ما آب می خواهد. عیسی تشنه می شود، تقاضای وی از اعماق اشتیاق خدا برای ما بر می خیزد. چه درک کنیم و چه درک نکنیم. نیایش، ملاقات تشنگی خدا با ماست. خدا تشنه می شود تا ما نیز برای او تشنه گردیم.

“تو از او خواهش می کردی و به تو آب زنده عطا می کرد”. اگر چه این سخن به ظاهر متناقض می نماید اما نیایش استغاثه ما جوابی به خواهش خدای زنده است. “مرا که چشمه آب حیاتم،ترک نموده و برای خود حوضها کنده اند یعنی حوضهای شکسته که آب را نگاه نمی دارد!” نیایش، پاسخ ایمانی به وعده رایگان نجات و همچنین جوابی از روی محبت به تشنگی پسر یگانه خداست.

نیایش: عهد و پیمان

نیایش از کجا می آید؟ نیایش چه با کلمات بیان شود و چه با حرکات بدنی، این کل انسان است که نیایش می کند. کتب مقدسه گاهی جان یا روح اما اغلب دل را (بیش از هزار بار) منبع و سرچشمه نیایش ذکر می کنند. طبق کتب مقدسه دل است که نیایش می کند پس اگر دل ما از خدا دور باشد کلمات نیایش بیهوده و بی ثمر خواهند بود.

دل مسکنی است که در آنجا هستم و زندگی می کنم. طبق اصلاحات سامی یا کتاب مقدسی، دل مکانی است که “به سوی آن کشیده می شویم”. دل مرکز مخفی وجود ماست، فراتر از آنچه استدلال ما و دیگران بدانجا دسترسی یابد، فقط روح خدا می تواند دل انسان را درک کند و آن را کاملاً بشناسد. دل جایگاه تصمیم گیری است، عمیق تر از تواناییهای ذهنی و روانی ما. دل جایگاه حقیقت است، آنجا که مرگ یا زندگی را برمی گزینیم. دل جایگاه ملاقات است زیرا ما که مطابق صورت خدا آفریده شده ایم فقط در ارتباط با دیگران زنده هستیم. دل جایگاه عهد و پیمان است.

نیایش مسیح رابطه پیمانی بین خدا و انسان در مسیح است. نیایش کار خدا و انسان است و از روح القدس و خود ما سرچشمه گرفته در اتحاد با خواست انسانی پسر خدا که انسان گردید به سوی خدا هدایت می شود.

نیایش: پیوند و مصاحبت

نیایش در عهد جدید، رابطه زنده ای میان فرزندان خدا با پدری است که نیکویی اش فراتر از حد اندازه بوده و نیز با پسرش عیسی مسیح و با روح القدس می باشد. فیض ملکوت خدا “یکی شدن تثلیث ملوکانه اقدس…با کل انسان” است. بنابراین زندگی و پویایی نیایش، عادت بودن در حضور خدای سه بار قدوس و در پیوند با اوست. این پیوند و مصاحبت زندگی همیشه ممکن است زیرا ما قبلاً از راه تعمید با مسیح یکی شده ایم. نیایش را زمانی نیایش مسیحی می خوانیم که در پیوند با مسیح باشد و در سرتاسر کلیسا گسترش یابد، کلیسایی که بدن مسیح است. ابعاد نیایش همانا ابعاد محبت مسیح می باشند.

برگرفته از کتاب دائرةالمعارف کتاب مقدس