درس های کاربردی و آموزنده از آدم و حوا در فصل های اول کتاب پیدایش

درس های کاربردی و آموزنده از آدم و حوا در فصل های اول کتاب پیدایش

در پیدایش ۱: ۱۵ می خوانیم که خدا محافظت و نگهداری از باغ عدن را به آدم سپرد.

هر آنچه خدا آفرید، نیکو خواند.
عدن در زبان عبرانی به معنای دلپذیر و خشنودی است.
خدا از آفرینش خشنود بوده و هست.

او این باغ دلپذیر را به دست آدم سپرد تا نه تنها در آنجا کار کند، بلکه از آن محافظت کند.

متأسفانه در باب ۳ می خوانیم که چطور شریر که پدر دروغگویان خوانده شده، در غالب یک مار وارد این باغ دلپذیر شد.

مار به زن قبولاند که خدا او را از میوۀ بسیار خوبی محروم کرده است.

زن این دروغ را باور کرد و با خودش فکر کرد که کار درستی انجام می دهد.

او فکر می کرد که باید مشکل را به تنهایی و بدون مشورت با همسرش و یا با خدا حل کند.

شاید اگر در آن لحظه با شوهرش مشورت می کرد و یا پیشنهادات و شک هایی را که مار مطرح کرده بود، با خدا در میان می گذاشت، همه چیز طور دیگری پیش می رفت.

مسئولیت آدم را نیز نادیده نگیریم. خدا محافظت باغ را به او سپرده بود. پس اگر وظیفه خود را درست انجام داده بود، مار نمی توانست وارد شود.
شاید اگر وقتی زنش میوۀ درخت شناخت نیک و بد را که خدا ممنوع کرده بود، برایش آورد از او می پرسید که این چیست و از کجا آوردی، داستان طور دیگری ختم می شد.

خداوند ما به ما قول داده که اگر او را شبان نیکوی خود بدانیم، محتاج به هیچ چیز نخواهیم بود.
هیچ چیز یعنی هیچ چیز!!!

او برای ما همۀ نیازهای ما را مهیا می کند:
نیازهای مالی، جسمی ، روحی و معنوی.

پس به حقیقت‌ این وعده خدا، اعتماد کنیم و دروغ‌های شریر را نپذیریم.

پدر آسمانی ما برای ما نه تنها حیات را می خواهد، بلکه به فراوانی.
کاسۀ تو لبریز خواهد شد.

درس دیگری که این قسمت برای ما دارد، درس مشورت است.

از روح القدس بخواهیم که به ما یاد بدهد به زندگی خود از دید خدا یعنی از بالا نگاه کنیم.
این یکی از راه های به مشورت خدا رفتن است.

با شریک زندگی خود نیز مشورت کنیم چون او پشت سر ما را می بیند.
چطور؟

جواب را در همان کتاب پیدایش پیدا می کنیم.
در پیدایش ۲: ۱۸ خدا فرمود: خوب نیست که آدم تنها باشد. پس برایش یاوری یا معاونی مناسب بسازم.

داشتم با خودم فکر می کردم که این پیشنهاد و یا درخواست آدم نبود. یعنی او نیومد بگه: “خداوندا من خیلی تنهام لطفا برای من یک زن بساز.“

آفرینش زن، فکر و ایدۀ خود خدا است.
او زن را یاور مناسب خطاب کرده. همانطور که روح القدس یاور ما ایمانداران به مسیح است.

یاور یعنی پشتیبان و همدست.

کلمۀ مناسب یا موافق در زبان عبرانی به معنای کامل کننده می باشد.
مثل دو قطعۀ پازل که یکدیگر را کامل می کنند.

وقتی یک زن و مرد رو در روی یکدیگر می ایستند، هر کدام از آنها، آنچه را در پشت سر دیگری اتفاق می افتد، می بیند. آن چیز بهتر یا بدتر نیست. بلکه کامل کننده و متفاوت است.

زن و مرد کامل کنندۀ یکدیگر هستند و به هم احتیاج دارند.
دید های آنها متفاوت است.
هیچ مردی نمی تواند زن خود را صد در صد درک کند و بر عکس، هیچ زنی هم نمی تواند شوهر خود را صد در صد درک کند.

این خلأ درونی، فقط به کمک روح القدس پر می شود.
هیچ دو انسانی، یا زن و شوهری قادر به درک صد در صدِ طرف مقابل نیست. اما گوش کردن را می توان آموخت.

من تجربه کردم که با گوش کردن صحیح و کامل، بدون اینکه در ذهن خود به دنبال جواب باشیم، سوءتفاهم های زیادی حل می شه.

اجازه بدیم طرف مقابل ما حرفش را بزنه.

ضعفهاش را به رخش نکشیم، بلکه کامل کننده باشیم.

خدا زن و مرد را برکت داد تا بارور و کثیر شوند و بر زمین سلطنت کنند و نه بر یکدیگر.

هر آنچه خدا ساخته بود، نیکو بود. اما نیکو نبود که مرد تنها بماند.

نوشتۀ فرناز فان دِکار