در ایام تنگی، مهم این نیست که از چه کسی فرار می کنیم بلکه به چه کسی پناه می بریم!

در ایام تنگی مهم این نیست که از چه کسی فرار می کنیم بلکه به چه کسی پناه می بریم!

«ای خداوند تو قوّت من و در روز تنگی پناهگاه من هستی!» (ارمیا 16: 19)

بُزکوهی از دست گرگی به قسمتی از کوه پناه برده تا از چنگال مرگبارش در امان باشد ولی تا چه زمانی می تواند به این مقاومت ادامه دهد؟

می توان از شرارت دنیا به خلسه و عرفان و مذهب و راه های فلسفی پناه آورد
می توان از غم و غصه و رنج های زندگی به اعتیاد و لجام گسختگی های نفسانی پناه آورد
می توان از تفاوت افراد با حرف ها و وعده هایشان به بی تفاوتی های احساسی و عاطفی پناه آورد.

در این صورت حتماً به طور موقت احساس تسکین و آرامی خواهیم کرد. ولی این از چاله به چاه افتادن و از این گوشۀ قفس به گوشۀ دیگر قفس پناه بردن است. در نهایت مهاجم آن قدر صبر می کند تا خسته بشویم و با درماندگی، خودمان را تسلیم خواستۀ شرارت آمیزش کنیم.

اشکال کار ما چیست؟
اشکال اینست که در موقع احساس خطر چون خودمان را ضعیف تر و کوچک تر از طرف مقابل می بینیم به شخصی و یا چیزی بزرگ تر از خودمان پناه می بریم و این ابتدای سقوط است.

درمان واقعی اینست که در مواقع سختی به خدایی پناه ببریم که نه فقط از خودمان بلکه از متهاجمین زندگی مان بزرگ تر و قوی تر است .

شائول در برابر جلیات به لشکری بزرگ تر از خودش پناه آورد و نتوانست بر او غالب بیاید. اما داود به خدایی پناه آورد که نه فقط از خودش بلکه از جلیات زندگی اش بزرگ تر و قوی تر بود و جلیات را با کمک خدا به زمین انداخت.

در روزهای تنگی و مورد تهاجم قرار گرفتن مهم تر از این که از چه کسی فرار می کنیم اینست که بدانیم به چه کسی پناه می آوریم.

جلیل سپهر
www.lifespringiran.com
@jalilsepehr