حقایقی چند در بارۀ امپراتوری بابل

حقایقی چند در بارۀ امپراتوری بابل

– آشور اسرائیل (پادشاهی شمالی) را به اسارت برد (734-721 ق.م.).

– بابل یهودا را به اسارت برد (606-586 ق.م.).

– آشور در قسمت شمالی درۀ فرات-دجله قرار داشت.

– بابل در بخش جنوبی درۀ فرات-دجله قرار داشت.

– نینوا پایتخت امپراطوری آشور بود.

– بابل پایتخت امپراطوری بابل بود.

– نینوا و بابل 300 مایل از یکدیگر فاصله داشتند.

امپراطوری کهن بابل

– بابل مهد نژاد بشری بود.

– سپس، 1000 سال نزاع و کشمکش متناوب در جریان بود.

– پس از آن، 300 سال برتری آشور (885-607 ق.م.).

امپراطوری جدید بابل

(606-536 ق.م.). گاهی امپراطوری نوبابلی نیز خوانده می شود. این همان امپراطوری بود که قدرت آشور را در هم شکست و در حرکت خود به سوی غرب، یهودا را نابود کرد و مصر را فتح نمود.

پادشاهان آن عبارت بودند از:

نبوپولاسر (625-604 ق.م.). نایب السطنۀ بابل. او یوغ آشور را از گردن خود برداشت (625 ق.م.). و بابل را به عنوان کشوری مستقل بنیان نهاد. به کمک هووخشتر مادی، نینوا را فتح و نابود کرد (607 یا 612 ق.م.). پسر او نبوکدنصر (609 ق.م.) فرماندۀ ارتش پدر خود شد؛ و در 606 ق.م. با پدر خود هم زمان سلطنت کرد.

نبوکدنصر (606 تا 561 ق.م.). بزرگ ترین پادشاه بابل و یکی از قدرتمندترین پادشاهان تاریخ بود. او به مدت 45 سال سلطنت کرد. امپراطوری بابل تا حد زیادی حاصل زحمات او بود. او قدرت بابل را به بیشترین سرزمین های شناخته شدۀ آن زمان گسترش داد، و شهر بابل را به لحاظ زیبایی مافوق تصور نمود.

نبوکدنصر همان پادشاهی بود که یهودیان را، از جمله دانیال و حزقیال، به اسارت برد. او علاقۀ زیادی به دانیال پیدا کرد و او را یکی از مشاوران اعظم خود کرد. بی تردید، نفوذ دانیال باید به اسرای یهودی کمک زیادی کرده باشد.

اویل مروداک (561-560 ق.م.)، نریگلیسار (559-556 ق.م.). لاباش مردوک (556 ق.م.). نبونیدوس (555- 536 ق.م.). در چند سال آخر سلطنتش، با پسر خود بلشصر هم زمان حکومت کرد. سپس بابل سقوط کرد و قدرت جهانی به پارس منتقل شد.

امپراطوری بابل 70 سال دوام یافت، 70 سال اسارت یهودا دقیقاً همان 70 سالی بودند که بابل بر جهان فرمان می راند. در همان سالی که کورش پادشاه پارس، بابل را فتح کرد (534 ق.م.)، ترتیب بازگشت یهودیان به سرزمینشان را داد.

نام بابل، حکومتی که قوم خدا در عهد عتیق را تحت ستم قرار داد، در کتاب مکاشفه در عهدجدید بر «کلیسای مرتد» نهاده شد (مکاشفه باب 17).

برگرفته از کتاب راهنمای کتاب مقدس از انتشارات شورای کلیسایی 222