تنها معجزه ای که نیاز داریم!

تنها معجزه ای که نیاز داریم:

کاش در مسیر زندگی عجله ای برای رسیدن به مقصد نمی داشتیم تا لحظه های بدون بازگشت را زندگی کنیم.

کاش به جای ترس و نگرانی از جدا شدن های فردا؛ از با هم بودن های امروزمان سخاوتمندانه لذت ببريم.

کاش تمرکزمان از نداشتن های آنچه در آرزوی مان است برداشته می شد و بر روی داشتن های واقعی مان قرار می گرفت.

کاش خوشبختی را از تخیلات مان نسیه نمی کردیم و با واقعیت نقدمان می زیستیم هر چند که اندک باشد.

کاش آن قدر در خودمان حس احترام داشتیم که برای یک جرعه احترام و یک ذره توجه و تأیید، چشم مان به دست سلیقه دیگران نباشد.

کاش در دنیای درونمان آنقدر محبوب بودیم که برای محبوبیت در دنیای مجازی مانند سلبریتی هایی که از فقر همیشه مطرح بودن رنج می برند، وابسته و محتاج تعداد لایک های فالوورهایمان نباشیم.

کاش خودمان خودمان را ببینیم تا در حسرت دیده شدن نباشیم.
کاش خودمان فریاد درون مان را بشنیدیم تا از نشنیده شدن رنج نبریم.
کاش خودمان عاشق بشویم تا منتظر نباشیم کسی عاشق مان بشود.
کاش خودمان هستی را تحقیق کنیم تا گرفتار تقلید دیگران نباشیم.

آن وقت عظیم ترین معجزه را تجربه خواهیم کرد و زندگی در ما آغاز می شود.
آن وقت “کـرم پیلۀ زنده ماندن” به “پروانۀ زندگی کردن” تبدیل خواهد شد .

و آن وقت فارغ از هرگونه اظهار نظر و سلیقه و مزهۀ دهان آدم های زمینی، بر فراز آسمان رؤیاهایمان به پرواز در می آییم و خودمان را زندگی می کنیم. این یعنی تولدتازه. تولدی که تا صورت نگیرد زندگی کردن من و شما هرگز آغاز نمی شود زیرا زندگی پژواک تولد تازه است .

«پس اگر کسی در مسیح باشد تولد تازه ای است. چیزهای کهنه درگذشت. اینک همه چیز تازه شده است.» (دوم قرنتیان 5: 17)

جليل سپهر

www.lifespringiran.com
@jalilsepehr