تك‌نوازی يا هم‌نوازى؟

تك‌نوازی يا هم‌نوازى؟

ازدواج دستبند زدن دو نفر زن و مردِ محکوم به تحمل کردن یکدیگر نیست. ازدواج دو رِیلِ راه‌آهن که با فاصلۀ حساب‌شده‌ای به وسیلۀ پیچ و مهره به زمین چسبانده شده باشند و هرگز به همدیگر نرسند هم نیست.

ازدواج، همراهی، همکاری و همدردی دو شخصیت متفاوت و منحصر به فرد با دو ماهیت کاملاً مـستقل اما در یک ارزش برابر و یک طرح و هدف مشترک و رؤیای هماهنگ و تکمیل‌کنندۀ هم می‌باشد.

همچنین ازدواج مانند هم‌نوازیِ دو ساز مختلف است (مثلاً ویولون و تمبک) که هیچ کدام، دیگری نیستند ولی هر دو با هم یک نُت مشخصی که قبلاً با هم به توافق رسیده‌اند را می‌نوازند و صدایی هماهنگ و مکمّل و تأییدکنندۀ دیگری دارند.

اگر نوازندگان، این هماهنگی در نُت و آهنگ را از ابتدا در نظر نگیرند و قبل از اجرا به تفاهم نرسیده باشند، شنوندگان تا به انتها صدای آهنگی گنگ و نامفهوم و دلخراش و ناهنجار خواهند شنید. زیرا هر کدام بی‌اعتنا به دیگری نُتِ دلخواه خودش را خواهد نواخت.

درک و رعایت هماهنگی در تعیین آهنگ زندگی، اولین شرط ورود به ازدواج است. در غیر اینصورت بچه‌ها باید از همان کودکی تا جوانی‌شان صدای گوش خراش و نامفهوم و دلسرد کنندۀ پدر و مادری را بشنوند که یک عمر ساز خودشان را زدند و هرگز فرق بین “تک‌نوازی با هم‌نوازی” را درک نکردند و هیچ توجهی به نُت و آهنگ و گام‌های مکمّل‌کنندۀ یکدیگر نداشتند و تک‌نوازی‌هایشان را هم‌نوازی نامیدند.

جلیل سپهر
@jalilsepehr