دوم پطرس فصل 3: تأخیر در رجعت خداوند

دوم پطرس فصل 3: تأخیر در رجعت خداوند

عیسی در سخنان خود به مواردی اشاره کرد که در نسلی که در دورۀ انتظار رجعت ثانوی خواهند بود، وقوع خواهد پیوست (متی 16: 28، 24: 34). رسولان نیز از اصطلاحاتی استفاده کردند که به نزدیک بودن ظهور خداوند اشاره می کردند (رومیان 13 12؛ عبرانیان 10: 25؛ یعقوب 5: 8؛ مکاشفه 1: 3).

اما عیسی به این مطلب نیز اشاره کرد که آمدن او پس از مدت مدیدی خواهد بود (متی 25: 19). او توصیه نمود که ایمانداران خود را برای چنین تأخیری آماده سازد (متی 25: 4). پولس خاطر نشان می سازد که آمدن خداوند پس از وقوع ارتداد خواهد بود (2تسالونیکیان 2: 2و 3). پطرس در همین فصل نشان می دهد که آن روز از لحاظ انسانی ممکن است هزار سال باشد، چرا که محاسبۀ خدا برای وقت با محاسبۀ انسان فرق دارد. برای خدا هزار سال مثل دیروز است که گذشته باشد (مزمور 90: 4). او وعده های خود را بر طبق برنامۀ زمان بندی خودش عمل می کند. این بخش ها همگی نشان گر این مطلبند که نقشۀ خدا این است که هر نسلی باید در انتظار همیشگی آمدن خداوند باشد.

این تأخیر 2000 ساله چه تأثیری بر ما دارد؟ آیا باعث نا امیدی ما می گردد؟ هرگز. بلکه برعکس باید این طور فکر کنیم که حالا 2000 سال است که به آمدن خداوند نزدیک تر شده ایم؟ «شب»، گذشته و «روز» بیش از آنچه ما تصور می کنیم، نزدیک شده است.

یکی از موضوعاتی که به نظر معلمین کذبه مسخره می آمد، موضوع آمدن خداوند است که در باب دوم به آن اشاره شده است (آیه های 3 و 4). اما واقعیت این است که خداوند خواهد آمد (آیۀ 10). و آن روز، روز نابودی شریران و بی خدایان خواهد بود (آیۀ 7). آن روز تشابه زیادی به طوفان نوح خواهد داشت. اما این بار، طوفان همراه با آتش خواهد بود (آیۀ 10). این که این طوفان در اثر انفجار رخ خواهد داد و یا تصادف زمین با سایر اجرام آسمانی آن را سبب خواهند شد، هیچ اطلاعی در دست نیست. اما ستاره شناسان، وقوع هر دوی این موارد را در آینده پیش بینی کرده اند. در آسمان اجرامی وجود دارند که به صورت ناگهانی ظاهر می شوند و نورشان به سرعت افزایش می یابد و بعد به تدریج کور می شوند تا آن که محو می گردند. بر طبق نظر دانشمندان، زمین نیز یکی از آن ها است و یا تکه ای از این نوع اجرام است که در واقع از خورشید جدا شده است و به صورت توده ای که در حال سوختن است در کهکشان قرار گرفته است. به نظر می رسد که انتهای این دنیا با انفجار زمین و یا تصادف آن با یکی از اجرام آسمانی حادث خواهد شد و بدین ترتیب شعله ور شده به صورت تودۀ آتشین در حال غلیان در خواهد آمد.

اما واقعیت قابل اهمیت آن است که قوم خدا نجات خواهند یافت و به آسمان و زمین جدیدی که خدا برای ایشان مهیا ساخته است، وارد خواهند شد.

پطرس در خاتمه، به رسالات پولس اشاره می کند (آیۀ 15) و آنها را با کتب مقدس برابر می نماید (آیۀ 16). او همچنان که در رسالۀ اول خویش، کلام خدا را به عنوان منشأ تولد روحانی معرفی می کند (1پطرس 1: 23) و به مفهوم رشد مسیحی اشاره می کند (1پطرس 2: 2)، در این رساله نیز به پیشگویی ارتداد در کلیسا می پردازد و نشان می دهد که شناخت و معرفت مسیح به وسیلۀ کلام، ما را یاری خواهد داد تا نسبت به دعوت خواندگی و برگزیدگی خویش، اطمینان حاصل کنیم (1: 2و 4). او خاطر نشان می سازد که راهی که به وسیلۀ آن کلیسا می تواند با ارتدارد مبارزه کند و خود را پاک کند و از انحرافات دنیوی در امان نگاه دارد، حفظ کلامی است که توسط انبیا و رسولان ارائه داده شده است (1: 19، 3: 3).

برگرفته از کتاب راهنمای کتاب مقدس از انتشارات شورای کلیسایی 222