برخیز و نگذار شعله های امید به فردا در تو خاموش شوند!
برخیز و نگذار شعله های امید به فردا در تو خاموش شوند!
این روزها حال دنیا خوب نیست.
هوای روابط آدمها سرد ست.
زمینِ اعتماد به یکدیگر یخ زده.
خیلی ها با کوچک ترین حرکتی می لغزند.
درد تنهایی پوست آدم ها را کلفت کرده.
زخـم آشنایی دل هایشان را نازک ساخته.
اشک ها دیگر منتظر دلیل و بهانه نمی مانند.
پرندگان آوازه خوان به دودکش بخاری ها پناه برده اند.
گرگ های گرسنه وحشی تر و درنده خو تر و خون خوارتر شده اند و به هیچ جانداری حتی به همدیگر رحم نمی کنند. هرچند که روزها با هم به گله می زنند ولی شب ها روبروی هم با یک چشم باز می خوابند که دریده نشوند!
در چنین وضعیتی می توانی پشت پنجرۀ بخار گرفتۀ حسرت هایت بنشینی و به انتهای کوچه و روابط یخ زدۀ آدم ها، زل بزنی و به اخبار مأیوس کنندۀ آنانی که عواطفشان منجمد شده گوش کنی، و با حسرت بغضت را قورت بدهی و با ناله بگویی : “آه روزگار چی خواستیم؟ چی شد؟”
اما بدان این همان هدف اصلی گرگ های زمستان صفت است که آدم ها در هر طرف پنجره که هستند، در خودشان ناامید شوند و رؤیاهایشان یخ بزند.
لطفاً برخیز و مانند داود به خودت بگو:
«ای جان من چرا منحنی شده‌ای و چرا در من پریشان گشته‌ای؟ برخدا امید دار زیرا که او را برای نجات روی او باز حمد خواهم گفت.» (مزمور ۴۲: ۵)
بله برخیز و صحنۀ تحقق رؤیاهای فردایت را به وسیلۀ ایمان امروزت به تصویر بکش و خودت را برای فردایی روشن تر و موفق تر از هر وقتی آماده بساز.
چنین طرز نگاهی است که باعث می شود شعله های امید به فردا در درونت زبانه بکشد و نگذارد پشت پنجرۀ حسرت و آرزو هایت یخ بزنی.
جلیل سپهر
@jalilsepehr
دریافت لینک کوتاه این نوشته:
|
کپی شد! |
