انبیاء در عهدعتیق

انبیا در عهد عتیق

“آنگاه آواز خداوند را شنیدم که می گفت که را بفرستم و کیست که برای ما برود؟ گفتم لبیک مرا بفرست. گفت برو و به این قوم بگو البته خواهید شنید اما نخواهید فهمید و هر آینه خواهید نگریست اما درک نخواهید کرد”.

(اشعیا 6: 8-9)

جایگاه انبیا در تاریخ عبرانیان:

1) انبیا عهد عتیق زنان  و مردان خدا بودند که از نظر روحانی از مردم معاصر خود در سطح بالاتری قرار داشتند.

هیچ طبقه انسانی در تمام ادبیات موجود در دنیا برجسته تر از طبقه انبیای عهد عتیق به تصویر کشیده نشده است. کاهنین، داوران، پادشاهان، مشاورین دانا و نویسندگان مزامیر جایگاه خاصی در تاریخ قوم یهود داشته اند ولی هیچگاه نتواستند انبیا را داشته و نقش آنان را در تاریخ بعدی رهایی به خود اختصاص دهند.

2) انبیا نقش اصلی را در نگارش عهد عتیق داشتند.

این اثر در هر سه بخش کتاب مقدس عبری یعنی تورات، کتب انبیا و نوشته ها مشهود است (لوقا 24: 44). دسته ای که به نام کتب انبیا شناخته می شود شامل شش کتاب تاریخی از جنبه نبوتی است: یوشع، داوران، اول و دوم سموئیل و اول و دوم پادشاهان که احتمالاً نویسندگان این کتب انیبا بودند. ثانیاً شانزده کتاب خاص نبوتی (اشعیا تا ملاکی) وجود دارد. سرانجام اینکه موسی نویسنده پنج کتاب اول کتاب مقدس (تورات) نیز نبی بود (تثنیه 18: 5). بنابراین 2/3 کتاب مقدس را انبیا نوشتند.

واژه های عبری که برای انبیا بکار رفته است:

1) Roeh. این اسم عبری در انگلیسی “Seer” رائی ترجمه شده و توانایی خاص یک نبی را در دیدن حقایق روحانی و پیشگویی حوادث آینده نشان می دهند. این عنوان نشان می دهد که انبیا تحت تأثیر ظواهر چیزهای مختلف قرار نگرفته و مسائل را همانطور که واقعیت داشته دیده و از دید خدا به آن می نگریستند. به عنوان رائی یک نبی رویاها، خوابها و مکاشفاتی را از خدا دریافت می داشت که او را قادر می ساخت تا حقایق روحانی را به قوم خدا برساند.

2) Nabi.

الف) واژه اصلی عبری برای کلمه نبی (Prophet) که 316 بار در عهد عتیق (شکل جمع آن Nabi im) تکرار شده است. گرچه ریشه این کلمه مشخص نیست ولی معنی واژه عبری نبوت کردن به مفهوم جاری ساختن کلمات زیادی از فکر خدا به وسیله روح خدا (جسینوس، لغت نامه عبری) است. بنابراین یک Nabi سخنگویی است که تحت قدرت و هدایت روح خدا کلماتی را جاری می سازد. کلمه یونانی Prophetes که کلمه انگلیسی Prophet از آن ریشه گرفته است به معنی شخصی است که به جای دیگری سخن می گوید. انبیا بر اساس آنچه می شنیدند، می دیدند و از خدا دریافت می کردند با قوم خدا سخن می گفتند.

ب) در عهد عتیق، نبی “مرد خدا”  (2پادشاهان 4: 21)، “خادم خدا” (اشعیا 20: 3؛ دانیال 6: 20)، مردی که روح خداوند بر او است (اشعیا 61: 1-3)، “دیده بان” (حزقیال 3: 17) و “رسول خداوند” (حجی 1: 13) خوانده شده است. انبیا همچنین رویاهای نبوتی را تفسیر می کردند (برای مثال یوسف و دانیال) و از دیدگاه نبوتی درک وقایع زمان حال و آینده را امکان پذیر می ساختند.

مردان روح القدس و کلام:

نبی، صرفاً یک رهبر مذهبی در تاریخ عبرانیان نیست بلکه شخصی است که کلام و روح خداوند به او وارد شده و او را تسخیر کرده است (حزقیال 37: 1، 4). به دلیل حضور کلام و روح خدا در او یکی نبی عهد عتیق دارای سه مشخصه زیر است:

1) مکاشفه الهی.

در ارتباط با مردم، وقایع و حقایق مربوط به نجات، نبی از دانش الهی برخوردار است. هدف اولیه از این دانش، تشویق قوم به وفاداری نسبت به خدا و عهد او است. نبوت های موجود در عهد عتیق از جنبه تمیز وقایع، اراده خدا را از طریق فرامین، هدایت و هشدار برای قوم آشکار می کردند. خدا انبیا را بکار می گرفت تا قبل از وقوع داوری، آن را اعلام کنند. خارج از سرزمین یهودیان و تاریخ تیره و تار یهودا علاوه بر پیشگویی وقایع آینده، نبوتهای خاصی در مورد مسیح و آمدن ملکوت خدا انجام گرفته است.

2) قدرت الهی.

انبیا با پر شدن از روح خدا قادر به انجام معجزات می گشتند. گرچه زندگی انبیا، خدا و قدرت آنها ثابت می کرد که طریق آنها ماوراءالطبیعی است ولی دنیا با آنان مخالفت می کرد.

3) یک شیوه زندگی برجسته: انبیا کاملاً کارهای معمولی زندگی را کنار گذاشته تا صرفاً برای خدا زندگی کنند.

به شدت مخالف بت پرستی، گناهان غیر اخلاقی و انواع کارهای شریرانه در میان قوم خدا و وجود فساد در زندگی پادشاهان و کاهنین بوده و برای ایجاد تغییرات در جهت تقدس و عدالت قوم تلاش می کردند. انبیا همیشه برای ملکوت خدا و عدالت آن در زحمت بوده و از اراده خدا صرف نظر از خطرات آن پشتیبانی می کردند.

برگرفته از کتاب دائرةالمعارف کتاب مقدس