اسامی مختلف خدا و معنای آن چیست؟

هر کدام از اسامی مختلف خدا یک جنبه‌ی متفاوت از شخصیت او را که دارای ابعاد مختلف است توصیف می‌کند. چند اسامی خدا در کتاب مقدس که شناخته شده‌تر می‌باشند عبارتند از:

اِل، ELOAH: خدای «مقتدر، قوی، والا» (پیدایش ۷:‏۱؛ اشعیا ۹:‏۶)—کلمه‌ی اِل به لحاظ واژه‌شناختی ظاهراً به معنای «قدرت» می‌باشد مثل «در قوت دست من است که به شما اذیت رسانم» (پیدایش ۳۱: ۲۹). این کلمه با صفات دیگر پیوند خورده است که عبارتند از صداقت (اعداد ۲۳:‏۱۹)، غیور (تثنیه ۵:‏۹) و رحمت (نحمیا ۹:‏۳۱)، اما مفهوم قوی در آن باقی می‌ماند.

الوهیم: خدای «خالق، مقتدر و توانا» (پیدایش ۱۷:‏۷؛ ارمیا ۳۱:‏۳۳)— صورت جمع Eloah که منطبق بر آموزه‌ی تثلیث است. از جمله‌ی نخست کتاب مقدس، طبیعت افضل و عالی قدرت خدا آشکار است زمانی که خدا (الوهیم) با کلامش دنیا را به وجود می‌آورد (پیدایش ۱:۱).

الشدای: «خدای قادر مطلق»، «قادر مطلق یعقوب» (پیدایش ۴۹:‏۲۴؛ مزمور ۱۳۲:‏۲،‏۵)— در مورد قدرت بی‌نهایت خدا بر همه چیز صحبت می‌کند.

ادونای: «یهوه» (پیدایش ۱۵:‏۲؛ داوران ۶:‏۱۵)— به جای یهوه بکار می‌رفت. یهودیان فکر می‌کردند که کلمه‌ی یهوه آنقدر مقدس است که انسان گناهکار نمی‌تواند آن را به زبان بیاورد. در عهد قدیم، کلمه‌ی یهوه اغلب در مورد ارتباط خدا با قومش استفاده می‌شد در حالی که از کلمه‌ی ادونای بیشتر در مورد رابطه‌ی او با غیریهودیان استفاده می‌شد.

یهوه: «خداوند» (تثنیه ۶:‏۴؛ دانیال ۹:‏۱۴)— اگر بخواهیم دقیق بگوییم، تنها نام مناسب برای خداست. این کلمه در نسخه های انگلیسی کتاب مقدس «LORD» ترجمه شده (همه‌ی حروف بزرگ می‌باشند) تا آن را از ادونای «Lord» متمایز گردانند. مکاشفه‌ی این نام نخست به موسی داده شد «هستم آنکه هستم» (خروج ۳:‏۱۴). این نام یک بی‌واسطگی را می‌رساند، یک حضور. یهوه هست، در دسترس می‌باشد و نزدیک کسانی است که او را برای نجات و رهایی (مزمور ۱۰۷:‏۱۳)، بخشش (مزمور ۲۵:‏۱۱) و هدایت (مزمور ۳۱:‏۳) می‌خوانند.

یهوه یری: «خداوند فراهم خواهد کرد» (پیدایش ۲۲:‏۱۴)— این نامی است که ابراهیم به یادگار حفظ نمود زمانی که خدا قوچی را به جای اسحاق برای قربانی فراهم نمود.

یهوه رافا (روفکه): «خداوند شفا می‌بخشد» (خروج ۱۵:‏۲۶)— «من یهوه، شفادهنده‌ی تو هستم» چه در جسم چه در روح. او با جلوگیری از امراض و درمان آنها جسم را شفا و با بخشش شرارتها روح را شفا می‌بخشد.

یهوه نسی: «خداوند نشان ماست» (خروج ۱۷:‏۱۵)، پرچمی که در جلوی سپاه قرار می‌گرفت. این نام پیروزی قوم را به یاد می‌آورد که در بیابان و برضد عمالیقیها حاصل گشت (خروج ۱۷).

یهوه مکادش: «خداوندی که تقدیس و پاک می‌سازد» (لاویان ۲۰:‏۸؛ حزقیال ۳۷:‏۲۸)— خدا آشکار کرده که فقط اوست که می‌تواند قومش را تطهیر و تقدیس نماید، نه شریعت.

یهوه شالوم: «خداوند سلامتی ما» (داوران ۶:‏۲۴)— این نام را جدعون برای مذبحی که بنا کرد بکار برد بعد از آنکه فرشته‌ی خداوند به او اطمینان داد که نخواهد مرد، زیرا او فکر می‌کرد بعد از دیدن او خواهد مرد.

یهوه الوهیم: «یهوه خدا» (پیدایش ۲:‏۴؛ مزمور ۵۹:‏۵)—ترکیب نام منحصر به فرد یهوه و «خدا» که نشان می‌دهد او رب‌الارباب است.

یهوه صدقینو: «خداوند عدالت ما» (ارمیا ۳۳:‏۱۶)— مثل اسم یهوه مکادش، این خداست که عدالت را برای انسان به ارمغان می‌آورد، آن هم در نهایت در شخص پسرش عیسی مسیح که در راه ما گناه شد تا «ما در وی عدالت خدا شویم» (دوم قرنتیان ۵:‏۲۱).

یهوه روحی: «خداوند شبان ما» (مزمور ۲۳:‏۱)— بعد از آنکه داوود به رابطه‌اش به عنوان شبان گوسفندانش تفکر نمود، دریافت که این درست همان رابطه‌ای است که خدا با او داشت. از این رو او اعلان می‌کند «خداوند (یهوه روحی) شبان من است. محتاج به هیچ چیز نخواهم بود» (مزمور ۲۳:‏۱).

یهوه شمه: «خداوند آنجاست» (حزقیال ۴۸:‏۳۵)— این نام به اورشلیم و معبد آنجا داده شد که نشان می‌دهد آن جلال خداوند که روزی معبد را ترک کرده بود (حزقیال ۸ تا ۱۰) بدانجا بازخواهد گشت (حزقیال ۴۴:‏۱‏-۴).

یهوه صبایوت: «خداوند لشکرها» (اشعیا ۱:‏۲۴؛ مزمور ۴۶:‏۷)— لشکرها به معنای «نیروهای» فرشتگان و انسانهاست. او خداوند لشکر آسمان و ساکنین زمین، از یهود و غیریهود، فقیر و غنی و ارباب و برده است. این نام بیانگر شکوه، قدرت و اقتدار خداست و نشان می‌دهد که او قادر است آنچه اراده می‌کند به انجام رساند.

اِل الیون: «خدای متعال» (تثنیه ۲۶:‏۱۹)— این نام از ریشه‌ی عبری «بالارفتن» یا «صعود کردن» گرفته شده، بنابراین به چیزی اشاره دارد که در اوج و مقامی رفیع قرار دارد. ال الیون معنای سرافرازی می‌دهد و از حق مطلق خداوندی سخن به میان می‌آورد.

ال روئی: «خدایی که می‌بیند» (پیدایش ۱۶:‏۱۳)— این نام را هاجر پس از رانده شدن از سوی سارای، زمانی که تنها و ناامید در بیابان به سر می‌برد برای خدا برگزید (پیدایش ۱۶:‏۱-‏۱۴). زمانی که او فرشته‌ی خداوند را ملاقات کرد، دریافت که او خودِ خدا را در شکل انسان دیده است. او دریافت که اِل روئی پریشانی او را مشاهده کرده و شهادت داد که خدایی زنده است و همه چیز را می‌بیند.

ال عولام: «خدای سرمدی» (مزمور ۹۰:‏۱‏-۳)— در طبیعت خدا آغاز و پایانی نیست و عاری از تمام محدودیتهای زمانی است. دلیل و هدف زمان در درون او جای دارد. «از ازل تا به ابد تو خدایی.»

اِل گیبور: «خدای قدیر» (اشعیا ۹:‏۶)— این نام، در این بخش نبوتی از اشعیا، مسیح موعود، همان عیسی مسیح را توصیف می‌کند. مسیح موعود، خدای قدیر به عنوان جنگاوری قدرتمند و توانا دشمنان خدا را نابود خواهد کرد و با عصای آهنین بر آنها حکم خواهد راند (مکاشفه ۱۹:‏۱۵).

منبع مقاله: www.gotquestions.org