از ایستگاه جا نمانی!!!
از ایستگاه جا نمانی!!!
⏰⏳ «چرا نقره را برای آنچه نان نیست و مشقّت خویش را برای آنچه سیر نمی کند صرف می کنید….»
( اشعیا ۵۵: ۲)
شاید برای شما پیش آمده یا دیده باشید که کسی در اتوبوس یا قطار، به هر دلیلی، از ایستگاهی که مدٌنظرش بود، جا مانده باشد.
جا ماندن از مسیر و ایستگاه، یکی از مواردی است که هیچ کدام از ما دوست نداریم برای ما اتفاق بیوفتد.
علاوه بر این که باید مسیر طولانی تری را طی کنیم تا به ایستگاه یا مقصد مورد نظر برسیم، در وقت و هزینه نیز ضرر کرده ایم.
درانجیل لوقا ۲۴: ۱۳- ۳۵ دربارۀ مکالمه و مباحثۀ دو نفر از مریدان مسیح در راه عمواس را می خوانیم.
عیسا با آن ها همراه می شود و آن ها بدون آن که پی به هویت او ببرند، بااو هم صحبت می شوند.
عیسا از آن ها می پرسد: «….. چرا راه را به کدورت می پیمایید؟»
بعداز گفتگویی که بین آن ها رد و بدل می شود، عیسا طبق معمول و از عمد، نان را برکت داد و پاره کرد و به آن ها داد تا خود را به آن ها بشناساند. ناگهان چشمانشان باز می شود و پی می برند که او عیساست و در همان لحظه از حضور آن ها غایب می شود.
با افسوس فراوان می گویند:«آیا دل در درون ما نمی سوخت، وقتی که در راه با ما تکلم می نمود و کتب را به جهت ما تفسیر می کرد؟»
چند بار برایتان اتفاق افتاده که افسوس و غبطۀ چیزی را خوردید که نتوانستید در آن موقع خاص، به درستی از آن، بهترین استفاده را ببرید؟
بسیاری را دیده ام که افسوس گذشته را می خورند، و این که ای کاش چندین سال به عقب برگردند و اشتباهات و غفلت های خود را جبران کنند.
چرا زمانی که عزیزی را از دست می دهیم، افسوس بیشتر با او بودن را می خوریم؟
آیات زیادی در کتاب مقدس هست که ما را ترغیب می کند تا فرصت ها را غنیمت شمرده، حداکثر استفاده را از آن ببریم.
خواهر و برادر و دوست عزیز، عیسای خداوند خواهان ارتباط نزدیک و صمیمی با تک تک ماست.
برای ملاقات با او از کلیسایی به کلیسای دیگر رفتن، و یا گوش فرا دادن به فلسفه های گوناگون شرقی و غربی، چارۀ کار نیست.
از فرقه گرایی ها و اسم و عنوان های روحانی و دهن پرکن دوری جسته و در کمال فروتنی به تخت فیض او نزدیک شویم.
کافیست که درِ قلب خود را صادقانه به روی او بگشاییم تا او صاحب و مالک تمام ابعاد زندگی ما شود.
اگر در آیۀ بالا، نقره را عمر و زندگانی خود به حساب آوریم، اشعیا توصیه می کند که آن را برای چیزهای بیهوده به هدر ندهیم که بعدها افسوس و حسرت آن را بخوریم.
مواظب باشیم از مقصد و هدف اصلی، جا نمانیم!!!
اگر حقیقتاً عیسای خداوند، در مرکز و اولویت زندگی مان است، بهتر این است که با شادی و نه کدورت، مسیرِ تا به مقصد را طی کنیم.
یادداشتی از خواهر گرامی مان ر.پ.
دریافت لینک کوتاه این نوشته:
|
کپی شد! |
