آیا کتاب مقدس در حزقیال فصل ۲۳ از زبانی نامناسب برای خدا استفاده می‌کند؟
آیا کتاب مقدس در حزقیال فصل ۲۳ از زبانی نامناسب برای خدا استفاده می‌کند؟
احمد دیدات (مدافع اسلامی) کتاب مقدس را به دلیل وجود بخش‌هایی مانند حزقیال ۲۳ به عنوان کتابی پورنوگرافیک متهم کرده. این ادعا تنها ناشی از ناآگاهی از الهام کتب مقدس است. در زیر پاسخ ما به ادعای ایشان را ملاحظه می‌فرمایید:
کلّ این فصل به توصیف گناه بت‌پرستی دو ملت سامره و اسرائیل می‌پردازد. این دو ملت به حدّی بی‌حس و بی‌تفاوت شده بودند که هیچ اندازه نصیحت محترمانه‌ای بر آنها کارساز نبود. هیچ کلمۀ نرم و ملایمی نمی‌توانست آنها را به شناخت وخامت گناه‌شان، یعنی گناه بت‌پرستی، وادار کند. بنابراین، حزقیال نبی مجبور بود از این زبان قوی استفاده کند تا پیامش مانند اسید قلب‌ها و ذهن‌های آنان را بسوزاند.
از همان آغاز، قوم اسرائیل نسبت به خدایی که آنها را از سرزمین مصر نجات داد، بی‌وفا بوده‌اند. در آن زمان، آنان بتی به شکل گوساله ساختند. برای آن قربانی آوردند و جشنی به افتخار آنچه با دست خود ساخته بودند، برگزار کردند. …”چنانکه در کتاب پیامبران آمده است: «ای خاندان اسرائیل، آیا در آن چهل سال در بیابان، برای من قربانی و هدیه آوردید؟ شما خیمۀ مُلوک و ستارۀ خدای خود رِفان را برپا داشتید. و این تمثالها را برای پرستش ساختید» (اعمال رسولان ۴۱:۷-۴۳).
فرزندان اسرائیل اولین و مهم‌ترین حُکم ده فرمان را که می‌گوید: « مَنَم یهوه خدای تو، که تو را از سرزمین مصر، از خانۀ بندگی، بیرون آوردم. تو را خدایان دیگر جز من مباشد. هیچ تمثالِ تراشیده‌ای برای خود مساز، خواه به شکل هر آنچه بالا در آسمان باشد و یا پایین بر زمین و یا در آبهای زیر زمین. در برابر آنها سَجده مکن و آنها را عبادت منما» (خروج ۲:۲۰-۵) زیر پا می‌گذاشتند.
اگر احمد دیدات وقت گذاشته بود تا کل این فصل را بخواند، پیام اصلی حزقیال نبی را به خوبی درک می‌کرد.
در اینجا خلاصه‌ای از آن فصل آمده: «سزای هرزگی شما به شما خواهد رسید و متحمل سزای بت‌پرستیِ گناه‌آلود خود خواهید شد و خواهید دانست که من خداوندگار یهوه هستم» (حزقیال ۴۹:۲۳).
اگر حزقیال نبی به سراغ آنان می‌رفت و علیه بت‌پرستی با لحنی عادی‌تر موعظه می‌کرد، تأثیر کمتری می‌داشت. اما او از تصویر یک زن بدکاره و اعمال جنسی استفاده کرد تا شدت پلیدی گناه پرستش بت‌ها را به تصویر بکشد. این زبانی است که مردم را تکان می‌داد و وادار به تفکر و تأمل بیشتر می‌کرد.
چنین تصاویر غریب و مفرط در قرآن نیز بیگانه نیست: “هرگز (از حال درونی هم) تجسس مکنید و غیبت یکدیگر روا مدارید، هیچ یک از شما آیا دوست می‌دارد که گوشت برادر مردۀ خود را خورد؟” (سورۀ الحجرات آیۀ ۱۲).
این تصویری از آدم‌خواری است که به همان اندازه نفرت‌انگیز است که هرزگی یا اعمال غیراخلاقی ِجنسی. اگر قرآن به سادگی به مردم دستور می‌داد که غیبت نکنند، پیام آن به این اندازه قوی دیده نمی‌شد. اما از تصویر مشمئزکنندۀ آدم‌خواریِ برادرِ خود باید استفاده می‌شد تا بیان‌کنندۀ شدت پلیدی غیبت به خوانندگانش باشد.
“محققاً خدا گناه شرک را نخواهد بخشید و سوای شرک را برای هر که خواهد می‌بخشد، و هر کس که شرک به خدا آورد به دروغی که بافته گناهی بزرگ مرتکب شده است” (سورۀ النساء آیۀ ۴۸).
و کتاب مقدس دربارۀ گناه بت‌پرستی می‌گوید:
«مدتها پیش یوغ خود را شکستی و بندهایت را گسستی، و گفتی: “خدمت نخواهم کرد!” براستی که تو بر هر تَلِ بلند و زیر هر درخت سبز همچون فاحشه‌ای دراز کشیدی. اما من تو را همچون تاکی برگزیده که از تخمِ تمام اصیل باشد، غرس کردم. پس چگونه فاسد شدی و به تاکی وحشی برای من بَدَل گشتی؟ خداوندگار یهوه می‌فرماید، حتی اگر خود را به قلیاب بشویی و صابونِ فراوان به کار بَری، لکۀ گناهت همچنان در برابر من است. چگونه می‌توانی بگویی: “نجس نیستم و از بَعَلها پیروی نکرده‌ام”؟ ببین چگونه در وادی رفتار کردی، و به عمل خویش اِذعان کن؛ ای که چون ماده شُتری جوان، به این سو و آن سو می‌دوی! تو به ماده خری وحشی می‌مانی که به بیابان عادت دارد، و در شهوتِ دل خود باد را بو می‌کشد؛ کیست که بتواند شهوت او را مهار کند؟ طالبانِ او را به جهت یافتنش زحمت چندان نیست، زیرا او را در ماهِ آمادگی‌اش خواهند یافت. گفتم پای برهنه و گلویِ تشنه از پی ایشان مشتاب. اما گفتی، “نه! بی‌فایده است! زیرا که خدایان بیگانه را دوست می‌دارم، و از پی ایشان خواهم شتافت.” همان‌گونه که دزد به هنگام گرفتار آمدن رسوا می‌شود، خاندان اسرائیل به اتفاق پادشاهان و صاحبمنصبان و کاهنان و انبیایشان، جملگی رسوا خوهند شد. آنان به چوب می‌گویند: “تو پدر من هستی،” و به سنگ که: “تو مرا زاده‌ای!” آنان پشت خود را به من کرده‌اند و نه روی خود را. اما به هنگام مصیبت فریاد برمی‌آورند که، “برخیز و نجاتمان دِه!” پس کجایند آن خدایانِ تو که برای خود ساختی؟ بگذار همانها در زمان مصیبتِ تو برخیزند و اگر می‌توانند نجاتت دهند؛ زیرا که تو را، ای یهودا، به شمارِ شهرهایت خدایان است! خداوند می‌فرماید: چرا با من مجادله می‌کنید؟ همگی شما بر من عِصیان ورزیده‌اید. فرزندان شما را عبث زده‌ام، زیرا که ادب نمی‌شوند، شمشیر خودتان همچون شیر درّنده انبیای شما را هلاک کرده است» (ارمیا ۲۰:۲-۳۰).
کاملاً روشن است که این یک روش برقراری ارتباط با فرزندان اسرائیل بود تا شدّت پلیدی گناه بت‌پرستی به آنان نشان داده شود.
احمد دیدات باید به توصیۀ پیامبر اسلام توجه می‌کرد، زمانی که گفت: “اهل کتاب را باور نکنید و آنها را تکذیب هم نکنید”. از او پرسیده شد: “چرا؟” در پاسخ گفت: “زیرا اگر به آنها ایمان بیاورید و آنها نادرست باشند، کفر گفته‌اید. و اگر آنها را تکذیب کنید و آنها درست باشند، کفر گفته‌اید”.
بر اساس این گفته، احمد دیدات با حمله به کتاب مقدس مرتکب کفر شده است!
منبع مقاله: https://answeringislam.org/BibleCom/ez23.html
ترجمۀ کشیش ورژ باباخانیان
دریافت لینک کوتاه این نوشته:
|
کپی شد! |
