آیا اسرائیل هنوز قوم برگزیدۀ خداست؟

بی‌هیچ شکی، خدا اسرائیل را به شکلی خاص به عنوان قوم خود برگزید. خدا در تثنیه ۷: ۶ به‌صراحت این انتخاب را اعلام می‌کند:
«شما برای یهوه خدایتان قومی مقدسید. او از میان تمامی قومهای روی زمین، شما را برگزیده است تا قومی که گنح اوست باشید».

آیه بعدی علت انتخاب اسرائیل را بیان می‌کند:
«خداوند از این رو دل در شما نبست و شما را برنگزید که از دیگر قومها کثیرتر بودید، زیرا شما از همۀ قومها کم‌شمارتر بودید؛ بلکه از آن رو که خداوند شما را دوست می‌داشت و می‌خواست سوگندی را که برای پدرانتان خورده بود، به جای آورد…» (تثنیه ۷: ۷-۸).
انتخاب اسرائیل به شخصیت یا شایستگی آن‌ها ربطی نداشت، بلکه کاملاً به محبت و وفاداری خدا ارتباط داشت.

سؤالی که اغلب مطرح می‌شود این است: «آیا اسرائیل هنوز قوم برگزیده خداست؟» چرا که عهد جدید تمام ایمانداران به مسیح را «برگزیدگان خدا، مقدس و بسیار محبوب» می‌نامد (کولسیان ۳: ۱۲؛ همچنین اول پطرس ۱:۱) و در مسیح، فرقی میان یهودی و غیر یهودی نیست (غلاطیان ۳: ۲۸).

حتی در این دوران که خدا از طریق کلیسا عمل می‌کند، اسرائیل همچنان به شکلی خاص قوم خداست. شالوده کتاب‌مقدسی این باور در عهدهای قدیم، سرودها، تاریخ قوم یهود، نبوت‌های کتاب‌مقدسی و تأکید عهد جدید بر وفاداری خدا یافت می‌شود.

اسرائیل هنوز قوم خداست: عهدها

خدا به ابراهیم وعده سه چیز را داد: سرزمین، نسل، و برکت (پیدایش ۱۲: ۱-۳). از طریق نسل ابراهیم، تمام دنیا برکت می‌یابد. در پیدایش ۱۳: ۱۵، خدا بر جاودانه بودن این عهد تأکید می‌کند:
«سراسر این سرزمین را  که می‌بینی تا ابد به تو و نسل تو خواهم بخشید».
مهم اینجاست که این عهد وابسته به توانایی ابراهیم برای حفظ آن نبود. حتی هنگام تأیید این عهد، ابراهیم بی‌هوش بود و خدا به تنهایی آن را به اجرا گذاشت (پیدایش ۱۵). بنابراین این عهد بی‌قید و شرط بود.

خدا عهد خود را با اسحاق (پیدایش ۲۱: ۱۲؛ ۲۶: ۳-۴) و یعقوب (پیدایش ۲۸: ۱۴-۱۵) نیز تجدید کرد. از آن زمان، هر بار که خدا خود را «خدای ابراهیم، اسحاق و یعقوب» معرفی می‌کرد، به این عهد اشاره داشت. خدا تصمیم گرفت با نسل ابراهیم تا ابد رابطه داشته باشد.

عهد خدا با داوود (و سلیمان) نیز یک وعده یک‌جانبه و بی‌قید و شرط بود. این عهد تضمین می‌کرد که خدا «برای قوم خود اسرائیل مکانی تعیین خواهد کرد» تا در آن «سکونت گزینند و جا به جا نشوند» (دوم سموئیل ۷: ۱۰). همچنین خدا «خانه» و «پادشاهی» برای داوود برقرار خواهد کرد (آیات ۱۱-۱۲). خدا ماهیت جاودانه این عهد را چنین اعلام می‌کند:
«خاندان و پادشاهی تو تا ابد نزد من پایدار خواهد بود» (آیه ۱۶).

از ابتدا، اسرائیل رابطه‌ای خاص با خدا داشته است. هم عهد ابراهیمی و هم عهد داوودی، برکات خاصی را برای اسرائیل وعده داده‌اند، و هر دو عهد برای همیشه پایدارند.

اسرائیل هنوز قوم خداست: تاریخ کتاب‌مقدسی

برگزیدگی اسرائیل در تاریخ نجات آن‌ها از مصر مشهود است (خروج فصلهای ۳–۱۳). خدا دریای سرخ را برای عبور آن‌ها شکافت (خروج فصل ۱۴)، با آنان در کوه سینا دیدار کرد و به صورت مستقیم با این قوم سخن گفت (خروج ۱۹: ۱۶–۱۹). چهل سال در بیابان آن‌ها را نگهداری کرد (نحمیا ۹: ۲۱) و به سرزمین وعده رساند (نحمیا ۹: ۲۲). در تمام این مراحل، برخورد خدا با اسرائیل مبتنی بر وفاداری‌اش به عهدهایش بود.

رابطه خاص اسرائیل با خدا در حکومت تئوکراتیک اولیه‌شان نیز دیده می‌شود. خدا خود می‌خواست پادشاه ایشان باشد، و موسی، یوشع و داوران همچون نماینده‌های الهی عمل می‌کردند (داوران ۸: ۲۳). ولی اسرائیل این حکومت الهی را رد کرد و پادشاه زمینی خواست (اول سموئیل ۸: ۵–۷). با این حال، خدا همچنان در میان قوم خود سکونت داشت؛ ابتدا در خیمه عبادت، سپس در معبد (خروج ۲۹: ۴۴–۴۶؛ دوم تواریخ ۷: ۱۵–۱۶).
صندوق عهد، که نسخه‌ای از عهد را در خود داشت، نماد تخت سلطنت خدا در میان قومش بود.

حتی زمانی که اسرائیل نافرمان بود و از سرزمین رانده شد، خدا به عهد خود وفادار ماند:
«اما به رحمت عظیمت ایشان را به کل نابود نکردی و وانگذاشتی، زیرا خدایی فیاض و رحیمی» (نحمیا ۹: ۳۱).
در واقع، خدا اسرائیل را به سرزمین بازگرداند (کتاب‌های عزرا و نحمیا).

اسرائیل هنوز قوم خداست: اشعار کتاب‌مقدسی

این موضوع که خدا اسرائیل را برگزیده، در مزامیر بارها تکرار شده است. برخی نمونه‌ها:

«زیرا یهوه صهیون را برگزیده، و رغبت داشته که منزلگاه او باشد: “این است استراحتگاه من تا به ابد. اینجا منزل خواهم گزید، زیرا بدان رغبت دارم» (مزمور ۱۳۲: ۱۳–۱۴).

«چرا با حسد می‌نگری، ای کوهِ با قله‌های افراشته، بر کوهی که خدا برای سکونت خویش طلب نمود، بر مکانی که یهوه جاودانه در آن ساکن خواهد شد؟» (مزمور ۶۸: ۱۶)

«او کلام مقدس خویش را به یاد آورد و ابراهیم، خدمتگزار خود را. او قوم خود را با شادمانی بیرون آورد، و برگزیدگان خویش را با بانگ شادی؛ سرزمینهای قومها را بدیشان بخشید، و ثمرۀ محنت ملتها را به میراث بردند، تا فرایض او را نگاه دارند، و احکام شریعت او را به جا آورند. هَلِلویاه!» (مزمور ۱۰۵: ۴۲–۴۵).

«خداوند یعقوب را برای خود برگزید،
و اسرائیل را، چون مُلکِ خاص خویش» (مزمور ۱۳۵: ۴)

اسرائیل هنوز قوم خداست: نبوت‌ها

در طول تاریخ اسرائیل، خدا با ارسال انبیا رابطه خود با قوم برگزیده‌اش را حفظ کرد. ایلیا، اشعیا، هوشع، حزقیال و دیگران، قوم را به بازگشت از گناه دعوت کردند. با اینکه قوم اسرائیل اغلب پیام انبیا را نادیده گرفتند و آنان را آزار دادند (اعمال ۷: ۵۲)، خدا از عهد خود دست نکشید.

در اشعیا ۴۹: ۱۴، اورشلیم از خدا نومید شده، اما خدا پاسخ می‌دهد:
«آیا ممکن است مادر کودک شیرخوارۀ خود را فراموش کند، و بر پسر رَحِم خویش ترحم ننماید؟ اینان ممکن است فراموش کنند، اما من هرگز تو را فراموش نخواهم کرد. ببین، تو را بر کف دستهایم نقش کرده‌ام، و حصارهایت پیوسته در نظر من است» (اشعیا ۴۹: ۱۵–۱۶).

و در ارمیا ۳۱: ۳:
«با مهری ازلی به تو مهر ورزیده‌ام؛ از این رو تو را به محبت جذب کرده‌ام».

و در آیات ۳۵–۳۶ همان فصل:
«اگر این نظامِ ثابت از حضور من برداشته شود، ذریت اسرائیل نیز از اینکه قومی در حضور من باند ساقط خواهند شد».

زکریا نیز روزی را پیش‌گویی می‌کند که ملت‌ها نزد یهودیان آمده، خواهند گفت:
«بگذارید همراه شما بیاییم، زیرا شنیده‌ایم که خدا با شماست» (زکریا ۸: ۲۳).

اسرائیل هنوز قوم خداست: عهد جدید

پولس رسول مستقیماً به این سؤال پاسخ می‌دهد:
«آیا خدا قوم خود را رد کرده است؟» پاسخ او قاطع است:
«هرگز؛ … خدا قوم خود را که از پیش شناخت، رد نکرده است» (رومیان ۱۱: ۱–۲).

پولس در رومیان فصلهای ۹–۱۱ روند تاریخی و روحانی اسرائیل را بررسی می‌کند. آن‌ها مسیح را رد کردند و در بی‌ایمانی سخت‌دل شدند (رومیان ۹: ۶–۳۳).
اما این به معنای پایان عهد نیست.

او می‌نویسد:
«آیا لغزیدند تا برای همیشه بیفتند؟ هرگز! … سخت‌دلی بر بخشی از اسرائیل حکمفرما شده است، تا وقتی که شمار کامل غیریهودیان داخل گردند. و این‌چنین تمامی اسرائیل نجات خواهد یافت» (رومیان ۱۱: ۱۱، ۲۵–۲۶).

سه نکته مهم:

۱. سخت‌دلی اسرائیل موقتی است.
۲. آن‌ها کاملاً ردّ نشده‌اند.
۳. آینده اسرائیل شامل نجات است.

پولس نتیجه می‌گیرد:
«خدا هرگز عطایا و دعوت خود را بازپس نمی‌گیرد» (رومیان ۱۱: ۲۹)،
و او خدا را چنین ستایش می‌کند:
«او را تا ابد جلال باد. آمین» (رومیان ۱۱: ۳۶).

منبع مقاله:
https://www.gotquestions.org/Israel-still chosen-people.html