عطایای روحانی

عطایای روحانی

“ولی هر کس را ظهور روح به جهت منفعت عطا می شود”. (1قرنتیان 12: 7)

دیدگاه کلی:

روح القدس در دادن عطایای روحانی به ایمانداران تجلی می یابد (1قرنتیان 12: 7). این تجلی روح القدس به منظور بنا و تقدس کلیساست (1قرنتاین 12: 7؛ 14: 26). این عطایای روحانی همان عطایا و خدماتی نیست که در رومیان 12: 6-8 و افسسیان 4: 11 بدان اشاره شده است. در این دو قسمت ایماندار قدرت و توانایی خدمت کردن به صورتی ثابت تر را در کلیسا می یابد. فهرست موجود در 1قرنتیان 12: 8-10 متن جامعی از تمامی عطایا نمی باشد و عطایا ممکن است به صورت ترکیبات مختلفی اتفاق افتد.

1) تجلی روح القدس بر طبق اراده او (1قرنتیان 12: 11) و در هنگام نیاز و مطابق با اشتیاق ایماندار داده می شود (12: 31؛ 14: 1).

2) بعضی عطایا ممکن است بر طبق یک قاعده منظم و به صورت فردی تجلی یافته و یک ایماندار ممکن است با توجه به نیازهای خاص بیش از یک عطا داشته باشد.

ایماندار می باید نه فقط طالب یک عطا بلکه مشتاق “عطایا” باشد (1قرنتیان 12: 31؛ 14: 1).

3) منطقی و مطابق با کتاب مقدس نیست اگر فرض کنیم کسی که دارای عطایایی مشهود است روحانی تر از شخصی است که عطایای او کمتر قابل مشاهده است.

به علاوه داشتن یک عطا به این معنی نیست که تمام اعمال و تعالیم آن شخص مورد تأیید خدا است. عطایای روحانی نباید با ثمره روح که مستقیماً مربوط به صفات و تقدس مسیحی است اشتباه گردد (غلاطیان 5: 22-23).

4) تجلی روح از طریق عطایا ممکن است توسط شیطان یا خادمین دروغین تقلید گردد که خود را مانند خادمین مسیح ظاهر می سازند (متی 7: 21-23؛ 24: 11، 24؛ 2قرنتیان 11: 13-15؛ 2تسالونیکیان 2: 8-10).

ایماندار نباید هر تجلی روحانی را بپذیرد اما می باید روحها را بیازماید که از خدا هستند یا نه، زیرا که انبیای کذبه بسیار به جهان بیرون رفته اند (1یوحنا 4: 1؛ 1تسالونیکیان 5: 20-21. به موضوع ملاکهای تعمید واقعی در روح القدس، رجوع کنید).

عطایای فردی:

در 1قرنتیان 12: 8-10، پولس عطایای مختلفی را که روح القدس به ایمانداران می بخشد، بیان کرده است. گرچه در این قسمت خصوصیت هر عطا تعریف نشده است ولی می توانیم با استفاده از سایر متون کتاب مقدس مفهوم آنان را درک کنیم.

1) کلام حکمت

سخنی حکیمانه به واسطه عمل روح القدس است. این عطا مکاشفه کلام خدا یا حکمت روح القدس در یک وضعیت خاص یا در مورد یک مشکل است (اعمال 6: 10؛ 15: 13-22). در هر صورت به معنی داشتن حکمت خدا در زندگی روزانه نمی باشد چرا که حکمت در زندگی روزانه از طریق مطالعه مداوم، تفکر در طریقهای خدا و کلام او و به وسیله دعا کردن بدست می آید.

2) کلام علم

سخنی الهام شده توسط روح القدس که در مورد مردم، شرایط و یا حقیقت کتاب مقدس دانشی ظاهر می سازد و اغلب همراه با نبوت است (اعمال 5: 1-10؛ 10: 47-48؛ 15: 7-11؛ 1قرنتیان 14: 24-25).

3) ایمان

به معنی ایمان نجات بخش نیست اما ایمانی مافوق طبیعی است که روح القدس شخص را در آن شریک ساخته و ایماندار را قادر می سازد که به خدا برای انجام معجزات و کارهای خارق العاده ایمان آورد. این نوع ایمان، ایمانی است که کوهها را جابجا ساخته (1قرنتیان 13: 2) و اغلب با سایر تجلیات روح همانند شفا و معجزات همراه است (متی 17: 20؛ مرقس 11: 22-24؛ لوقا 17: 6). همچنین ممکن است دلالت بر عطای خاصی داشته باشد که بدان وسیله ایماندار، ایمان را به اعضاء یک جمع القاء کند.

4) عطایای شفا دادن

این عطا به کلیسا داده می شود تا سلامتی جسم را از طریق مافوق طبیعی دوباره ایجاد کند (متی 4: 25-23؛ 10: 1؛ اعمال 3: 6-8؛ 4: 30). کاربرد کلمه عطا به صورت جمع (عطایا) نشان دهندۀ شفای بیماری های مختلف بوده و هر عمل شفا را به عنوان یک عطای خاص خدا مطرح می سازد. گرچه عطایای شفا به همۀ اعضاء بدن به یک صورت خاص داده نمی شود (اول قرنتیان 12: 11، 30) ولی تمام اعضاء ممکن است برای بیماران دعا کنند. وقتی ایمان وجود دارد بیماران شفا خواهند یافت (به موضوع شفای الهی، رجوع کنید). شفا ممکن است در نتیجۀ اطاعت از دستورات موجود در یعقوب 5: 16-14حاصل گردد.

5) معجزات

عملکرد قدرتی مافوق طبیعی که شرایط طبیعی را تغییر می دهد. شامل اعمال الهی است که در ملکوت خدا در مقابل شیطان و روحهای شریر تجلی می یابد (یوحنا 6: 2 و به موضوع ملکوت خدا، رجوع کنید).

6)  نبوت

می باید بین نبوت به عنوان یک تجلی موقتی روح (1قرنتیان 12: 10) و نبوت به عنوان یک عطای خدمتی کلیسا (افسسیان 4: 11) تفاوت قائل شویم. به عنوان یک عطای خدمتی، نبوت فقط به بعضی ایمانداران که به عنوان انبیا در کلیسا عمل می کنند، داده می شد (به موضوع عطایا خدمتی کلیسا، رجوع کنید). به عنوان یک تجلی روحانی، نبوت به صورت بالقوه در اختیار هر ایماندار مسیحی پر از روح القدس قرار دارد (اعمال 2: 17-18).

در ارتباط با نبوت به عنوان یک تجلی روحانی باید به نکات زیر توجه داشت:

الف) نبوت یک عطای خاص است که ایماندار را قادر می سازد کلمه یا مکاشفه ای را مستقیماً از خدا و تحت تأثیر آنی روح القدس دریافت کند (1قرنتیان 14: 24-25، 29-31). این نبوت ارائه یک موعظه از قبل تهیه شده نیست.

ب) هم در عهد عتیق و هم در عهد جدید، نبوت در وهله نخست پیشگویی آینده نیست بلکه اعلام اراده خدا و تشویق قوم خدا به عدالت، وفاداری و تحمل است (14: 3).

پ) پیغام نبوت ممکن است وضعیت قلبی اشخاص را آشکار سازد (14: 25) و یا باعث قوت، تشویق، آرامش، هشدار و داوری گردد (14: 3، 25-26؛ 31).

ت) از آن جهت که انبیای کذبه بسیاری به کلیسا وارد خواهند شد، کلیسا نباید چنین پیغامی را مصون از خطا پندارد (1یوحنا 4: 1). به همین علت باید صداقت و راستی تمامی نبوتها را به صورت زیر آزمود (1قرنتیان 14: 29، 32؛ 1تسالونیکیان 5: 2-21).

آیا این پیغام با کلام خدا مطابقت دارد؟ (1یوحنا 4: 1)، آیا شخص را به داشتن یک زندگی خداپرستانه تشویق می کند؟ (1تیموتائوس 6: 3) و آیا توسط شخصی ابراز شده است که صادقانه تحت کنترل خداوندی عیسی زندگی می کند؟ (1قرنتیان 12: 3).

ث) نبوت بر طبق اراده خدا و نه اراده انسان عمل می کند. عهد جدید هرگز نشان نمی دهد که کلیسا در جستجوی مکاشفه یا هدایت از کسانی است که ادعای نبوت را دارند. نبوت فقط وقتی به کلیسا داده می شود که خدا آن را آغاز کرده باشد (1قرنتیان 12: 11؛ 2پطرس 1: 21).

7) تمییز ارواح

این عطا، قابلیتی از جانب روح القدس است که بدان وسیله نبوتها تمییز و ارزیابی شده و تعیین می شود که آیا نبوت سخنی از جانب روح القدس است یا خیر (1قرنتیان 14: 29؛ 1یوحنا 4: 1). هر چه به پایان این دوران و بازگشت مسیح نزدیک می گردیم، معلمین دروغین (متی 24: 5) و مغشوش کنندگان مسیحیت کتاب مقدسی افزایش می یابند (1تیموتائوس 4: 1) و اهمیت این عطا برای کلیسا بسیار زیاد می گردد.

8) سخن گفتن به زبانها

در مورد زبانها (یونانی glossa به معنی زبان) به عنوان یک تجلی ما فوق طبیعی روح القدس، باید به نکات زیر اشاره کرد:

الف) این زبان ممکن است یک زبان رایج در دنیا (اعمال 2: 4-6) و یا زبان ناشناخته ای مثل “زبان فرشتگان” باشد (1قرنتیان 13: 1؛ به موضوع سخن گفتن به زبانها، رجوع کنید). چنین زبانی آموختنی نیست و اغلب از نظر گوینده (14: 14) و هم از نظر شنوندگان (14: 16) غیر قابل فهم است.

ب) در سخن گفتن به زبانها، روح انسان و روح القدس به گونه ای با یکدیگر در می آمیزند که ایماندار مستقیماً با خدا در ارتباط بوده (یعنی در دعا، پرستش یا شکرگزاری) و عبارت یا سخنانی را در سطح روح یعنی بالاتر از سطح فکر ابراز می کند (1قرنتیان 14: 2، 14). دعایی که شخص برای خود و یا دیگران دارد تحت تأثیر و نفوذ مستقیم روح القدس و خارج از فعالیت فکر است (1قرنتیان 14: 42، 15، 28؛ یهودا 20).

پ) سخن گفتن به زبانها در جمع، می باید همراه با تفسیری از جانب روح القدس برای درک معنا و مفهوم زبانها برای ایمانداران باشد (1قرنتیان 14: 3، 27-28). ممکن است با یک مکاشفه، کلام علم، نبوت یا تعلیمی برای جماعت همراه باشد (1قرنتیان 14: 6).

ت) سخن گفتن به زبانها در جمع باید با نظم همراه باشد. کسی که به زبانها سخن می گوید در حالت خلسه و یا خارج از کنترل نیست (1قرنتیان 14: 27-28 و به موضوع سخن گفتن به زبانها، رجوع کنید).

9) ترجمۀ زبانها

قابلیتی از جانب روح که به منظور درک و اعلام معنی سخنانی است که در زبانها بیان شده است. در هنگامی که سخن گفتن به زبانها در جماعت ترجمه می گردد، همانند عاملی برای پرستش و دعا و یا نبوت عمل می کند. بنابراین جسم ایمانداران می تواند در مکاشفه الهامی از جانب روح شراکت داشته باشد. ترجمه زبانها می تواند باعث تقویت و بنای کلیسا گردد (1قرنتیان 14: 6-13). این عطا ممکن است به شخصی داده شود که به زبانها سخن می گوید با به فرد دیگری. آنانی که به زبانها سخن می گویند باید برای عطای ترجمه نیز دعا کنند (1قرنتیان 14: 13).

برگرفته از کتاب دائرةالمعارف کتاب مقدس