دیدگاه کلیساهای اصلاح شده (پرزبیتری و باپتیست): تعمید روح القدس و نشانه های آن

دیدگاه کلیساهای اصلاح شده (پرزبیتری و باپتیست): تعمید روح القدس و نشانه های آن

“زیرا که جمیع ما به یک روح در یک بدن تعمید یافتیم، خواه یهود، خواه یونانی، خواه غلام، خواه آزاد و همه از یک روح نشانیده شدیم”. (1قرنتیان 12: 13)

تعلیم خاص بعضی از کلیساهای مسیحی بر این است که این تعمید، غالباً در زمانی مجزا و پس از توبه و ایمان آوردن شخص، و به صورت “در” روح القدس انجام می پذیرد. در این مورد به رؤیای فرو رفتن در نهر مذکور در حزقیال 47: 1-11 هم استناد می گردد. گاهی “تعمید در روح القدس” با “پری روح القدس” هم یکی دانسته می شود.

تعلیم کلیساهای اصلاح شده (کلیساهای پرزبیتری و اغلب کلیساهای باپتیست) این است که تعمید روح القدس همزمان با توبه و ایمان آوردن اتفاق می افتد و واقعه ای است روحانی و درونی که ممکن است هیچ بروز بیرونی و نشانه ظاهری هم نداشته باشد. هیچ آیه ای در کتاب مقدس حاکی از این نیست که تعمید روح القدس به معنی فرو رفتن یا غرق شدن “در” روح القدس است. همه اشارات اناجیل از زبان یحیی تعمید دهند، این تعمید را “به” یا “با” روح القدس می دانند (متی 3: 11؛ مرقس 1: 8؛ لوقا 3: 16) و اصولاً قرار است روح القدس به ما عطا شود (لوقا 11: 13؛ یوحنا 14: 16)، نه اینکه ما در او غوطه ور شویم.

از نظر کلیساهای اصلاح شده، تنها تعریف جامع و مانع در مورد “تعمید روح القدس” را می توان در 1قرنتیان 12: 13 یافت. طبق این آیه:

1) تعمید روح از آن “جمیع” ایمانداران کلیسا است؛ نه فقط بعضی که عطیه خاصی دارند.

2) در تعمید روح، هر کس که به مسیح ایمان می آورد، به/ با (توسط به وسیله) روح القدس ” در” بدن مسیح جا می گیرد و عضوی از کلیسا که جماعت ایمانداران حقیقی است، می گردد.

3) همه مخاطبان رساله (ایمانداران کلیسای قرنتس) تعمید روح را “یافته اند” و این عملی است که در گذشته یک بار برای آنها اتفاق افتاده است.

در هیج یک از رسالات، ایمانداران به مسیح و اعضای حقیقی کلیسا دعوت و تشویق نشده اند که در پی “تعمید روح القدس” باشند و آن را بعد از ایمان آوردنشان بیابند. هر ایمانداری، “محض ایمان آوردن به عیسی مسیح خداوند” (اعمال 11: 17)، روح القدس را می یابد. همین روح القدس است که در ما شهادت می دهد که فرزند خدا هستیم (رومیان 8: 16) و به عنوان بیعانه میراث ما، ما را مختوم و مهر می سازد (افسسیان 1: 13-14). بدون روح القدس، ایماندار نیستیم و از آن مسیح نمی باشیم (رومیان 8: 9).

با این حال، هر ایماندار مسیحی در طول زندگی خود، ممکن است بارها از خدا بی اطاعتی کند و در ایمان و در روح، سرد شود. به همین خاطر کلام خدا می فرماید که لازم است همه ما به طور مداوم در پی پری روح باشیم (افسسیان 5: 18). پری روح، با تعمید روح تفاوت دارد و بارها در زندگی رسولان و یا ایمانداران کنونی تکرار می گردد.

یحیی تعمید دهنده وعده داده بود که مسیح با روح القدس تعمید خواهد داد (متی 3: 11). این واقعه برای اولین بار در روز پنتیکاست انجام گردید. تعلیم کلیسای اولیه این بود که ما به وسیله روح در بدن مسیح تعمید می گیریم (1قرنتیان 12: 13). تعلیم کلیسای اصلاح شده نیز این است که هر شخص به هنگام ایمان و تسلیم به مسیح، تعمید روح القدس را می باید و عضو بدن خداوند می گردد.

با این حال، تعالیم دیگر که از بعضی وقایع کتاب اعمال رسولان ریشه گرفته اند، می گویند که شخص ایماندار ممکن است فاقد روح القدس و یا فاقد تعمید در روح القدس باشد. نشانه این تعمید نیز تکلم به زبانها محسوب می گردد.

مواردی که به آنها استناد می شود عبارتند از: بابهای دوم، هشتم، دهم، نوزدهم اعمال رسولان.

در باب دوم، تجربه ریخته شدن روح برای اولین بار عملی شد و لازم بود که کسانی که از ملتهای مختلف در اورشلیم جمع شده بودند، هر یک بشارت را به زبان محلی خود بشنود.

در باب هشتم، برای اولین بار بود که سامریها (که با یهودیان دشمن بودند) به مسیح ایمان آوردند و لازم بود تعمید روح القدس را از دست رسولان بیابند تا شهادتی دو طرفه باشد و اتحاد کلیسا عملی گردد.

در باب دهم، برای اولین بار کرنلیوس رومی (که خدا ترس بود) به مسیح ایمان آورد. بین ایمان و تعمید او فاصله ای نبود و عطیه زبانها موجب شد که پطرس و همراهشان بپذیرند که همان تجربه پنتیکاست برای غیر یهودیان نیز امکان پذیر است و مانع تعمید آنها نگردیدند.

در باب نوزدهم شاگردان یحیی چیزی از روح القدس و مسیح نمی دانستند و در حقیقت ایمانداران عهد عتیقی بودند و فقط تعمید آب گرفته بودند. به همین خاطر پولس از آنها دعوت کرد به مسیح ایمان آورند. آنها ایمان آوردند و روح القدس را همان موقع یافتند و به نام مسیح مجدداً تعمید آب گرفتند.

پس می بینیم چندان فاصله ای میان ایمان و تعمید روح نیست. به جز مواردی که به خاطر انتقالی بودن دوره اعمال رسولان قابل توجیه است، کلام خدا و رسولان تعلیم می دهند که هر شخص به محض ایمان آوردن به مسیح، روح القدس را می یابد (اعمال 11: 17)، و لازم نیست پس از ایمان، شخص با التماس و روزه در جستجوی روح خدا باشد. پولس رسول نیز هیچگاه ایمانداران را دعوت نمی کرد که تعمید روح بیابند چون می دانست محض ایمان همه به وسیله روح در بدن مسیح تعمید یافته اند. تنها لازم بود مرتباً از روح پر شوند (افسسیان 5: 18). تجربه تعمید روح برای رسولان فقط یکبار اتفاق افتاد اما آنها بارها از روح پر شدند (اعمال 4: 8 و 31 و 9: 17 و 13: 9).

هر ایماندار باید مطمئن باشد که به هنگام ایمان آوردن، تعمید روح را یافته است، ولی باید در پری روح و تسلیم بیشتر به اراده خدا و وقف در زندگی، کوشا باشد.

در مورد نشانه های تعمید روح، تأکید کلیساهای اصلاح شده بر “ثمره روح” (غلاطیان 5: 22) است، نه بر عطایای روح، کلام خدا نشان می دهد که “محبت، خوشی، سلامتی، حلم، مهربانی، نیکویی، ایمان، تواضع، و پرهیزکاری” آن چیزی است که از همه مسیحیان ایماندار انتظار می رود در حالی که عطایای مختلف به میل و اراده الهی به افراد مختلف داد می شود (1قرنتیان 12: 4-12). در کلام خدا هیچ انتظاری وجود ندارد که همه اعضا دارای عطیه یکسانی باشند (1قرنتیان 12: 27-30؛ رومیان 4: 8-4؛ افسسیان 4: 11-13).

آنچه که در تعالیم مسیح و در اصول عقاید کلیسا مندرج در رسالات بارها به چشم می خورد، تشویق مسیحیان به محبت، فروتنی، بخشش دیگران، و خدمت است. اگر نشانه دیگری آنقدر مهم وحیاتی بود، مطمئناً از سوی مسیح و رسولان در همه اناجیل و همه رسالات مورد تأیید قرار می گرفت.

برگرفته از کتاب دائرةالمعارف کتاب مقدس