فهرست مطالب انجیل متی چگونه است؟

                                انجیل متی: انجیل مسیح موعود

قسمت اول –               انجام پیشگوییهای مربوط به مسیح موعود

                                        ورود مسیح به جهان                         1:1  و 4: 11

قسمت دوم –               مسیح اصول ملکوت را اعلام می دارد

                                        نطق افتتاحیه                                   4: 12  و 7: 29

                                           تشویق به وارد شدن               (7: 13 و 14)

قسمت سوم –              قدرت مسیح ظاهر می شود

                                        معجزات                                        8: 1  و 11: 1

                                            تشویق به پیروی                   (10: 34 – 39)

قسمت چهارم –           برنامۀ مسیح تشریح می گردد

                                        مثلها                                             11: 2  و 13: 53

                                           تشویق به قبول                      (11: 28)

                                           تشویق به فهمیدن                   (13: 51)

قسمت پنجم –              هدف مسیح اعلام می گردد

                                        بحران صلیب                                 13: 54  و 19: 2

                                           تشویق به شهادت                          (16: 13 – 15)

قسمت ششم –              مشکلات مسیح

                                 کشمکش با مخالفان                           19: 3  و 26: 2

                                   تشویق به توبه                              (23: 37 – 39)

قسمت هفتم –              زحمات مسیح تکمیل می گردد

                                 مرگ و رستاخیز                             26: 3  و 28: 10

قسمت هشتم –             خاتمه

                                شایعات و حقیقت                             28: 11 – 20

                                   تشویق به عمل                      (28: 16 – 20)

          تنها متی است که اصطلاح «ملکوت آسمان» را سی و سه بار به کار می برد. پنج بار از اصطلاح «مکلوت خدا» سخن می گوید (6: 33 و 12: 28 و 19: 24 و 21: 31 و 21: 43). سایر اناجیل همدید در بیشتر جاهایی که متی «ملکوت آسمان» به کار می برد از اصطلاح «ملکوت خدا» استفاده می کنند. هر چند عیسی به طور قطع اظهار داشت که ملکوت او واقعاً در پایان جهان برقرار می گردد (8: 11 و 13: 40 – 43)، ولی در عین حال روشن ساخت که این ملکوت از نظر روحانی در حال حاضر وجود دارد (4: 17 و 12: 28).

          اصول روحانی ملکوت در موعظۀ بالای کوه جمع آوری گردیده و مجموعۀ متی در این مورد از دیگران کاملتر است. موضع عیسی را در مورد شریعت روشن می سازد زیرا می فرماید «نیامده ام تا باطل نمایم بلکه تا تمام کنم» (5: 17). او عدالتی را انتظار دارد که از عدالت یهودیان خشک شریعتی برتر باشد زیرا مذهب می باید باطنی باشد نه ظاهری، از روی میل باشد نه از روی قانون خشک، توسط یک رهبر اداره شود نه به وسیلۀ یک سیستم قانونی خشک. عالیترین معیار آن می بایستی خود خدا باشد. «پس شما کامل باشید چنان که پدر شما که در آسمان است کامل است» (5: 48). عیسی قدم را از شریعت فراتر می گذارد و می فرماید: «شنیده اید که به اولین گفته شده است … لیکن من به شما می گویم» (5: 21 و 22). موعظۀ بالای کوه به وضوح برتری مسیح را بر شریعت نشان می دهد. عیسی شریعت را لغو نکرد بلکه با شخصیت مقدس خود از آن فراتر رفت.

          معیار عادل یا نیکو بودن در موعظۀ سر کوه بر اساس هدفها و ایده آلهای انسانی قرار ندارد بلکه مبتنی است بر شناختن مسیح و شنیدن فرمایشات او و اجرای آنها (7: 23 و 24). در آینده نتایج شخصیت و کار مسیح به طور کامل ظاهر خواهد گردید ولی تأکید شده است که او خودش در مرکز تعالیم و ایمان قرار دارد.

          برای این که ایمانداران آینده بتوانند به اهمیت این اصول پی ببرند، لازم بود دلایلی در مورد قدرت عیسی ذکر گردد. سومین قسمت متی (8: 1 و 11: 1) شامل انواع مختلف معجزات که قدرت عیسی را بر روی امراض (جذام: 8: 1 – 4 و فلج 8: 5 – 13 و تب 8: 14 – 17 و فلج کامل 9: 2 – 8 و استحاضه 9: 20 – 22 و کوری 9: 27 – 31)، بر روی دیوها (8: 28 – 34 و 9: 32 – 34)، بر روی طبیعت (8: 23 – 27) و بر روی مرگ (9: 18 و 23 – 26) نشان می دهد. مأموریتی که به دوازده حواری داده شد و در باب دهم متی تشریح گردید، به منزلۀ تفویض قدرت و دادن اطمینان توسط عیسی به شاگردان بود. موعظۀ مسیح موعود فقط اعلام یک سرمشق و ایده آل جدید نبود بلکه ظهور یک قدرت جدید بود و این امر به طوری که کتاب اعمال رسولان می گوید در زندگی کلیسا عملی گردید: «و رسولان به قوت عظیم به قیامت عیسی خداوند شهادت می دادند و فیضی عظیم بر همگی ایشان بود» (اعمال 4: 33).

          این اعمال معجزه آسا، خواه توسط عیسی و خواه توسط شاگردان، کارهایی استثنایی و بدون هدف نبود. عیسی مایل بود که جماعتها را تعلیم دهد و برنامۀ ملکوت خود را نشان بدهد نه این که مردم را ناراحت کند و یا آنها را متعجب سازد.

          در قسمت چهارم انجیل متی (11: 2 و 13: 53) مثلها جمع آوری شده است. تمام این مثلها به این قسمت انجیل تعلق ندارند ولی قسمت عمدۀ مثلها در این بخش در باب سیزدهم جمع آوری گردیده است. با نمونه هایی که از زندگی روزمره گرفته شده این مثلها ماهیت و برنامۀ ملکوت آسمان را مخصوصاً آنچه به آینده مربوط می شود بیان می دارند.

          عیسی اعلام فرمود که مثلها برای این منظور به کار برده می شود که حقیقت را هم آشکار و هم مخفی سازند زیرا وقتی شاگردان از عیسی علت به کار بردن مثلها را برای تعلیم مردم پرسیدند در جواب فرمود: «دانستن اسرار ملکوت آسمان به شما عطا شده است لیکن بدیشان عطا نشده» (متی 13: 11). مقصود عیسی این بود که تعالیم وی برای کسانی که آمادگی دارند باید روشن باشد و برای کسانی که نامطیع هستند باید مبهم بماند.

          در این فهرست هشت مثل وجود دارد:

1. زمینها                                                13: 1 – 23

2. گندم و کرکاس                                      13: 24 – 30 و 36 – 43

3. دانۀ خردل                                           13: 31 و 32

4. خمیر مایه                                            13: 33

5. گنج                                                    13: 44

6. مروارید                                              13: 45 و 46

7. تور ماهیگیری                                      13: 47 – 50

8. صاحب خانه                                         13: 51 و 52

          این مثلها به وسیلۀ آیۀ 36 به دو بخش تقسیم می شوند. این آیه می گوید که عیسی با شاگردان خود خلوت کرد بنابراین چهار مثل برای مردم بود و چهار مثل برای شاگردان.

          پس چهار مثل اولی ملکوت آسمان را برای مردم تشریح می نماید. عواملی که عیسی مایل بود مردم در بارۀ ملکوت آسمان بدانند عبارت بودند از: شروع آن با پاشیدن تخم کلام خدا، طرز قبول آن به وسیلۀ شنوندگان مختلف، مقایسۀ عکس العمل صحیح و غلط به صورت گندم و کرکاس، رشد حیرت انگیز ملکوت از یک دانۀ خردل به یک درخت بزرگ، قدرتهای عظیم ملکوت که به خمیر مایه تشبیه شده است – این عواملی بود که عیسی مایل بود مردم آنها را بدانند.    

          چهار مثل آخر به جنبه های داخلی ملکوت مربوط هستند: قیمتی که برای بنای آن لازم است، سرنوشت دوگانۀ کسانی که تحت تأثیر ملکوت قرار می گیرند، مخلوط بودن عوامل جدید و قدیم در تعلیم آن.

          تمام مثلها نشان می دهند که عیسی خود را فقط یک مصلح یهودی نمی دانست بلکه فرمانروای جهان که دارای اهمیت زیادی است.

          بابهای یازده و دوازده که قبل از مثلها قرار دارند شامل مطالبی هستند که در بارۀ ماهیت و اهمیت مأموریت عیسی توضیح می دهند. فرمایشات یحی تعمید دهنده (11: 2 – 9)، رد شدن عیسی به وسیلۀ شهرهای جلیل (11: 20 – 24)، قدرت عیسی بر روز سبت (12: 1 – 14)، قدرت او بر دیوها (12: 22_ 37) – تمام اینها نشان می دهند که او یک شخصیت بالاتر از معمولی است که برای مأموریت مخصوصی به جهان آمده است.

          این مأموریت در قسمت بعدی به مرحلۀ بحرانی می رسد (13: 54 و 19: 2). رد شدن عیسی توسط همشهریانش (13: 54 – 58)، تهدید هیرودیس در مرگ یحیای تعمید دهنده (14: 1 – 12)، کودن بودن شاگردان (15: 1 – 6 و 16: 5 – 12) باعث شدند که عیسی نزدیک بودن صلیب را اعلام دارد و هم چنین ماهیت اصلی خود را در کوه تبّدل هیئت نشان دهد (16: 21 و 17: 8). از این زمان به بعد در انجیل متی، صلیب از دور در مقابل عیسی نمودار می گردد و به هدف اصلی او تبدیل می شود.

          اعلام مأموریت مسیح موعود باعث به وجود آمدن تضاد گردید. در 19: 3 تا 26: 2 مشکلات مسیح موعود تشریح شده و تضادهای وی با مخالفانش به صورت وقایع مشخص مانند مباحثه با صدوقیان و فریسیان ذکر گردیده است (22: 15 – 40). محکوم کردن کاتبان و فریسیان در باب 23 و پیشگویی انهدام اورشلیم در بابهای 24 و 25 نتیجۀ همین کشمکشها بود.

          اصولاً تضادها و کشمکشها به مرحلۀ بحرانی می رسند و در زندگی مسیح این بحران همان صلیب بود. در متی 26: 3 تا 28: 10 زحمات و مرگ و رستاخیز مسیح ذکر شده است. متی با ربط دادن مرگ مسیح به نبوتهای انجام شده نشان می دهد که مرگ وی همان مرگ پیشگویی شده در بارۀ مسیح موعود است. مسیح چهار بار به طور مشخص در بارۀ رنجهای خود به عهد عتیق اشاره فرموده است (26: 31 و 54 و 56 و 27: 9) و در جواب قیافا برای خودش لقب پسر انسان را به کار برد (26: 64) که در دانیال 7: 13 و 14 برای یک وجود آسمانی به کار برده شده است.

          خاتمۀ انجیل متی خلاصه ای است از تمام انجیل که با ذکر دو نوع عکس العمل در مقابل عیسی در مورد تعلیم خود تأکید می نماید: رد کردن با بی ایمانی و یا قبول و پرستش.

          هر یک از قسمتها شامل کلام تشویق آمیز عیسی به شاگردان می باشد که مقصود نویسندۀ انجیل این است که خوانندگان هم این کلام را به خود خطاب بدانند. در پایان قسمت تعلیمی که شامل موعظۀ بالای کوه می باشد، عیسی شاگردان را تشویق فرمود که اولین قدم را برای وارد شدن به طریق حیات بردارند (7: 13 و 14). به محض این که قدرت خود را برای شاگردان ثابت فرمود، عیسی شاگردان را به عنوان شاهدان خود تعیین و آنها را تشویق فرمود که صلیب را بردارند و از او متابعت نمایند (10: 34 – 41). در قسمت مربوط به تشریح برنامه، دو نکتۀ تشویق آمیز وجود دارد: یکی تشویق مردم برای آمدن نزد او جهت یافتن آرامش (11: 28) و دومی تشویق  شاگردان به درک مطالبی که فرموده است (13: 51). عیسی می خواست اطمینان حاصل نماید که در مقابل فرمایشات او آمادگی فکری و قلبی وجود دارد. پیشگویی در مورد صلیب، در مهمترین نقطۀ عطف زندگی وی، به منزلۀ دعوتی بود برای تسلیم: «شما مرا که می دانید؟» (16: 15). رد شدن وی توسط اهالی اورشلیم باعث شد که این شهر عاصی را به توبه تشویق و دعوت فرماید (23: 37 – 39). در پایان انجیل، آخرین پیام تشویق آمیز یعنی مأموریت عظیم به شاگردان ذکر گردیده است: «پس بروید …». پس هر یک از قسمتها، در حالی که خواننده به خواندن انجیل ادامه می دهد، او را تشویق می نماید که به عمل بپردازد.                           

برگرفته از کتاب معرفی عهدجدید

نوشته مِریل سی تِنی

ترجمه: کشیش طاطه وس میکائیلیان