معرفی کتابهای کتاب مقدس: اول پادشاهان

اول پادشاهان   First Kings

کتاب اول پادشاهان که از جمله کتابهای تاریخی عهد قدیم است از ۲۲ فصل و ۸۱۶ آیه تشکیل شده و همانا ادامه و دنباله کتابهای سموئیل است. این کتاب در بر گیرنده تاریخ رژیم سلطنتی اسرائیل از آغاز سلطنت سلیمان در حدود سال ۹۷۰ قبل از میلاد تا سقوط اورشلیم در سال ۵۸۶ قبل از میلاد است. در اصل کتابهای اول و دوم پادشاهان به عنوان یک کتاب واحد نوشته شده است.
کتاب اول پادشاهان ادامه روایت سلطنت در اسرائیل و حضور و هدایت خداوند از طریق انبیاست. پس از مرگ داود، پسرش سلیمان به سلطنت می‌رسد، اما اتحاد بین طوایف اسرائیل تا زمان سلطنت او دوام می‌آورد. این کتاب به بررسی چگونگی واکنش هر پادشاه در اسرائیل و یهودا پس از فرا خوانده شدن توسط خداوند می‌پردازد؛ که البته در اغلب مواقع از پیروی خداوند سرپیچی می‌کنند.

  مسیر تاریخی

کتاب اول پادشاهان تا حدودی بدون هیچ دلیل خاصی با مرگ اَخاب پادشاه شمالی اسرائیل (۲۲: ۳۷) و مرگ یهُوْشافاط‌ پادشاه جنوبی اسرائیل (۲۲: ۵۰) به پایان میرسد.
کتابهای اول و دوم پادشاهان در طی تبعید بابلیها نوشته شده است. پادشاهی شمالی (اسرائیل) در سال ۷۲۲ قبل از میلاد به دست آشوریها سقوط میکند، اما پادشاهی جنوبی (یهودا) ۱۳۶ سال دیگر همچنان به حیات خود قبل از سقوط بدست بابلیها ادامه میدهد.
کتاب اول پادشاهان با مرگ داود پادشاه در حدود سال ۹۷۰ قبل از میلاد و با آغاز سلطنت سلیمان، پسر داود شروع می‌شود. روی آوردن سلیمان به سایر خدایان و عدم وفاداری به خداوند در مراحل بعدی زندگیش، صحنه را به طور کلی برای ارتداد و گناه در میان مردم آماده کرد. سیاست سختگیرانه رَحُبْعام پسر و جانشین سلیمان سبب شد تا طوایف شمالی از سایر طوایف جدا شده و کشور اسرائیل به دو قسمت تقسیم شود. طوایف شمالی به نام اسرائیل و سایر طوایف جنوبی به نام یهودا شناخته می‌شدند.
این کتاب ساخت و ساز معبد در اورشلیم را به تصویر کشیده و بازگو کننده پرستش و عبادت مقتضی و درست است. خداوند محبت و وفاداری خود به قومش را با فرستادن انبیایی چون ایلیا نشان می‌دهد که برای هشدار به قوم، جهت عدم پرستش خدایان بیگانه برگزیده شده بودند.

  نویسنده

کتابهای اول و دوم پادشاهان در ابتدا بصورت یک کتاب واحد و همانند الباقی کتابهای عهد قدیم در اصل به زبان عبری نوشته شده است. افرادی که در ترجمه کتاب عهد قدیم به زبان یونانی نقش داشتند این کتاب را به دو بخش تقسیم کردند.
مؤلف از تعدادی اسناد تاریخی استفاده کرده تا بتواند این کتاب تاریخی را به رشته تحریر درآورد (۱۱: ۴۱؛ ۱۴: ۱۹، ۲۹). اما این امکان نیز وجود دارد که نویسنده از یک کار قبلی نسخه برداری کرده باشد.
نویسنده این کتاب بطور یقین معلوم نیست. اما بر اساس نظریه برخی از مفسرین کتاب مقدس، از آنجا که کل این کتاب شامل یک دوره زمانی بیش از چهار صد سال را پوشش می‌دهد و نیاز به گرد آوری منابع زیادی جهت تالیف این اثر وجود دارد؛ پس این کتاب احتمالا می‌تواند توسط عزرا، حزقیال، و یا ارمیا نوشته شده باشد. شواهد خاصی از قبیل: سبکهای ادبی، زمینه‌های موجود در کتاب، و ماهیت منابع مورد استفاده، بیشتر نشان از یک مؤلف یا نویسنده و نه چندین نویسنده دارد. بر اساس شواهد موجود، مؤلف این اثر را در طی دوران تبیعد در بابل به نگارش درآورده است. اما این اثر را تا زمان آزادی یهُویاکین از زندان بابلیها پس از ۳۷ سال و در ۵۶۰ قبل از میلاد، تکمیل نکرده است. به احتمال زیاد این اثر در طی بیست سال پس از آزادی یهویاکین به انجام رسیده است.
در کل نویسنده یک هدف روشن از تالیف کتابهای اول و دوم پادشاهان دارد. او نه تنها وقایع تاریخی را ثبت میکند، بلکه همچنین نقاط برجسته این وقایع را توضیح میدهد.

  زمینه

این کتاب کوشش میکند تا به اسرائیلیهای در تبعید توضیح دهد که چرا پادشاهی آنها سقوط کرده و چرا معبد آنها در اورشلیم ویران شده است. این به خاطر سرنوشت یا بخت بد آنها نبوده است بلکه بیشتر، ایشان و اغلب پادشاهان آنها از فرامین عهد خداوند نا فرمانی و نا اطاعتی کردهاند، و در نتیجه مجازات تبعید برای عدم اطاعت آنها بر ایشان واقع شده است (لاویان ۲۶: ۱۴-۳۹).
بدینسان این کتاب توجه خود را بیشتر معطوف به سلطنت آن گروه از پادشاهان می‌کند که خواه بطور ویژه وفادار به عهد خداوند بودند یا اینکه نسبت به عهد خداوند بی وفا بودهاند. زمینه اصلی متن کتاب بر این اساس است که خداوند مردم را وقتی از او اطاعت میکنند پاداش میدهد و وقتی مردم از او نا اطاعتی می‌کنند آنها را مجازات میکند. چون اغلب اسرائیلیها و پادشاهان آنها در اغلب اوقات از فرامین خداوند سرپیچی کردند، پس نباید برای آنها جای تعجب باشد که سرانجام خداوند صبر خود را از دست خواهد داد و آنها را به تبعید خواهد فرستاد. آنها نباید هیچ کس را به غیر از خودشان مقصر بدانند.
می‌توان از داود پادشاه، سلیمان پادشاه، رحبعام، یربعام، ایلیا، اَخاب، و ایزابل به عنوان شخصیتهای اصلی این اثر نام برد.

  کاربرد

کتاب اول پادشاهان برای ثبت تاریخ اسرائیل به نگارش درآمد اما بیشتر از آن، تعلیم دهنده درسهایی از تاریخ برای همه است. همانند سایر کتابهای تاریخی در عهد قدیم، رویدادهای تاریخی در این کتاب نیز صرفا برای ماندگار بودن ثبت نشده است بلکه هدف یادگیری و استفاده از حقایق روحانی نهفته در بین این رویدادها است.
سلیمان پادشاه، حکیم‌ترین و ثروتمندترین مرد دوران خود بود، او به شکلهای گوناگون از رحمت خداوند برخوردار بود اما او با تمامی این تفاسیر در انتها در زندگیش عدم وفاداری به خداوند را به نمایش می‌گذارد. او بر خلاف دستور خداوند، زنان زیادی را از اقوام بیگانه به همسری می‌گیرد و در نهایت رو به پرستش خدایان بیگانه می‌آورد. او بجای تکیه بر خداوند؛ بر ثروت، ارتش و جاه و مقام و متحدان خود تکیه می‌کند. او بر هر آنچه که داشت تکیه کرد و دهنده آنها را فراموش نمود.
ما در این کتاب صرفا با پادشاهانی که از خداوند اطاعت کرده و یا اطاعت نمی‌کنند برخورد نمی‌کنیم بلکه حضور سنگین و پُر رنگ انبیا را نیز می‌بینیم که سخنگوی خداوند و اعلام کننده کلام او به حاکمان سخت دل هستند، زیرا آینده و سرنوشت قوم اسرائیل بستگی به وفاداری و پیروی پادشاه آنان از خداوند داشت. در واقع ما از طریق نگاه این انبیاست که از تاریخ اسرائیل و یهودا درس می‌گیریم. ما در این کتاب با ایلیای نبی آشنا می‌شویم که داوری خداوند را بر اَخاب، پادشاه شریر حکومت شمالی اعلام می‌کند؛ علاوه بر معجزات زیادی که توسط این نبی به انجام می‌رسد می‌توان به پیروزی او بر انبیای دروغین در کوه کرمل اشاره کرد.

  جمع بندی

و در عین حال، برخورد خداوند با اسرائیل بسیار پیچیدهتر از این است. بله بر طبق یک قانون عمومی، خداوند افراد مطیع را پاداش و افراد نا فرمان را مجازات میکند؛ اما او همچنین به مردم بر طبق اهداف خودش، رحمت غیر منتظره نشان میدهد. حتی اسرائیلیهای در تبعید میتوانستند چشم امید خود را به رحمت خداوند و به وعده او به داود بدوزند، مبنی بر اینکه سلطنت داود تا به ابد پایدار خواهد شد (دوم سموئیل ۷: ۱۶). داستان پادشاهان (و کل کتاب مقدس) در واقع داستان به عمل آمدن اهداف خداوند در جهان بواسطه قوم اسرائیل است. بله، معلوم شد که رژیم سلطنتی در اسرائیل نیز موفقتر از حاکمیت داوران نبوده است؛ اما اسرائیلیها هنوز هم میتوانند امید داشته باشند؛ امیدی که در نهایت معطوف به آمدن مسایا، عیسی مسیح خواهد شد.

برگرفته از وب سایت: www.razgah.com