رسالۀ پولس رسول به فلیمون: شخص فیلمون، زمان نگارش رساله و توصیه های پولس دربارۀ برخورد با یک بردۀ فراری

رسالۀ پولس رسول به فلیمون: زمان نگارش رساله و توصیه های پولس دربارۀ برخورد با یک بردۀ فراری

فلیمون

فلیمون، مسیحی اهل کولسی بود، که توسط پولس ایمان آورده بود. او شخص ثروتمندی بود. یک کلیسای خانگی، در خانۀ او تشکیل می شد. به نظر می رسد که پولس و فلیمون دوستان صمیمی بودند. اگر چه این مطلب به ثبت نرسیده، اما به نظر می رسد که پولس، طی اقامت سه ساله اش در کولسی با فلیمون آشنا شده بود (اعمال رسولان 19).

اُنیسیمس، نام یکی از برده های فلیمون بود. احتمالاً او جوان بسیار با استعدای بود. ارتش روم معمولاً عُمّال خود را می فرستاد تا در نقاط مختلف بگردند و زنان و مردانی را که خوش ظاهر بودند انتخاب نموده، به کشور خود آورند و آن ها را به عنوان برده به معرض فروش بگذارند.

زمان نوشتن این رساله: زمان نگارش این رساله 4 یا 5 سال پس از ترک کردن آن منطقه بود و در آن هنگام پولس به سمت غرب یعنی زندان روم در حرکت بود. به نظر می رسد که اُنیسیمس، از ارباب خود، فلیمون مقداری پول دزدیده بود و به روم فرار کرده بود. او هنگامی که در روم بود، احتمالاً پس از خرج پول دزدیده شده، سعی می کند که پولس را در آن جا بیابد. احتمالاً او سال ها پیش، در خانۀ اربابش پولس را دیده بود و نسبت به او محبتی قلبی داشت. بعید است که اُنیسیمس، پولس را در یک شهر 000/500/1 نفره، به صورت تصادفی یافته باشد. پولس او را به سوی ایمان مسیحی تشویق می کند و او را همراه این نامه به نزد اربابش می فرستد.

هدف نگارش این رساله این بود که پولس بین فلیمون و اُنیسیمس میانجیگری کرده، او را تشویق به بخشش غلام فراری خود کند. پولس فلیمون را تشویق می کند تا غلام خود را همچون برادر ایمانی خود بپذیرد. پولس، شخصاً پول دزدیده شده را پرداخت می کند. این رساله همچون جواهری است که در آن ادب، کاردانی و بخشش به صورتی درخشان دیده می شود و اوج این درخشندگی در درخواست ملایم و فروتنانۀ پولس از فلیمون مبنی بر پذیرش فلیمون مشاهده می شود. پولس از او می خواهد تا اُنیسیمس را چون خود پولس بپذیرد: «او را چون من بپذیر» (آیۀ 17).

پذیرش انیمیس برده: کتاب مقدس هیچ اشاره ای به این که این ارباب چگونه غلام خود را پذیرفت، نمی کند. اما یکی از روایات، حاکی از آن است که فلیمون او را پذیرفت. او به پیشنهاد پولس گوش فرا داد و اُنیسیمس را آزاد کرد. این طریقی است که انجیل بدان عمل می کند. مسیح در قلب یک برده کار کرد و او را وادار کرد تا شرایط اجتماعی زمان خود را درک کند و به سوی ارباب خود برگردد؛ با این هدف که یک بردۀ مطیع و فرمانبردار باشد. مسیح در قلب ارباب کارکرد و او را واداشت تا درک کند که باید غلام خود را چون برادر مسیحی بپذیرد و او را آزاد نماید. بر حسب روایات، اُنیسیمس بعدها به خدمت اسقفی در بیریه نائل شد.

«اپفیه» (آیۀ2) احتمالاً همسر فلیمون و «ارخپس» (آیۀ 2) احتمالاً شبان آن ها بوده است. «اُنیسیمس» (10) به معنی «مفید» می باشد که پولس در این جا از نقش این کلمه استفاده می کند (آیۀ 11). «تا ابد» (آیۀ 15) اشاره ای است به این که بسیاری از دوستی های زمینی به ابدیت می انجامد. «اپفراس» (آیۀ 23) یکی از هم زندانیان پولس در روم بود که در اصل اهل کولسی بود. سلام و احوالپرسی ها (آیۀ 24) نشان گر رابطۀ دوستی شخصی پولس با فلیمون بود.

برگرفته از کتاب راهنمای کتاب مقدس از انتشارات شورای کلیسایی 222