اشارۀ عیسی در اناجیل به گنج ها در آسمان

اشارۀ عیسی در اناجیل به گنج ها در آسمان

لوقا 12: 22-34، بخشی از موعظۀ سرکوه است که عیسی دوباره تکرار می کند (متی ۶: ۱۹-۳۴). او در این بخش، با لحنی شیوا سخن می گوید و احساسات خود را به طرزی عالی و با اهمیتی خاص بازگو می کند.

مسیحیان، تبعۀ آسمان هستند. آن ها همچون مسافرانی، چند صباحی را روی زمین سپری می کنند و در این مسافرت، اوقاتی را در به دست آوردن آذوقۀ روزانۀ خویش صرف می کنند اما چشمان آن ها به سوی وطن جاودانی شان یعنی آسمان دوخته شده است. آسمان در واقع مسکنی است که ما آن را در این دنیا بنا می کنیم. تنها آن چه را که کاملاً به خدا بسپاریم، برای همیشه مال ما خواهد بود. شخصی، از فردی که به تازگی آشنای خود را از دست داده بود، پرسید: «او چه چیزی از خود به جا گذاشت؟» دیگری جواب داد: «او همۀ آنچه را که داشت به جا گذاشت.» روزی در مورد ما نیز دیگران همین عبارت را به کار خواهند برد. هر یک از ما نیز ناگریز هستیم روزی این خیمۀ زمینی را ترک کنیم و عازم وطن خودمان گردیم. خوشابه حال مایانی که از هم اکنون جای خود را در آسمان محفوظ شده می بینیم و به این امید بر زمین زندگی می کنیم.

برگرفته از کتاب راهنمای کتاب مقدس از انتشارات شورای کلیسایی 222