اسارت یهودا به دست بابل در تاریخ 606 ق.م.

اسارت یهودا به دست بابل در تاریخ 606 ق.م.

دوم پادشاهان باب 25. صدقیا (597-586 ق.م.)، آخرین پادشاه یهودا بود. اسارت یهودا در 4 نوبت صورت پذیرفت.

در 606 ق.م. نبوکدنصر، یهویاقیم ر ا مغلوب ساخت و گنجینه های معبد و شاه زادگان از جمله دانیال را به بابل برد (دوم تواریخ 36: 6-7، دانیال 1: 1-3).

در 597 ق.م. نبوکدنصر دوباره حمله کرد و باقی گنجینه ها و یهویاقین پادشاه، و 000/10 نفر از شاه زادگان، سرداران و رؤسا را به بابل برد (دوم پادشاهان 24: 14-16).

در 568 ق.م. بابلی ها دوباره آمدند و اورشلیم را به آتش کشیدند، دیوارهای آن را فرو ریختند، چشم های صدقیای پادشاه را در آوردند و او را به زنجیرها، همراه با 832 اسیر دیگر به بابل بردند، و تنها تعدادی از فقیرترین مردم را در سرزمین باقی گذاشتند (دوم پادشاهان 25: 8-12؛ ارمیا 52: 28-30). شرح این وقایع در کتاب ارمیاء کمتر از کتاب پادشاهان است، و احتمالاً تنها شامل مهم ترین رخداده است. یک سال و نیم طول کشید تا بابلی ها اورشلیم را به تسلیم وادارند. آن ها اورشلیم را در روز دهم ماه  دهم سال نهم حکومت صدقیا محاصره کردند و شهر در روز نهم ماه چهارم سال یازدهم سقوط کرد. یک ماه بعد، در روز هفتم ماه پنجم، شهر به آتش سوزانیده شد.

به این ترتیب، نبوکدنصر 20 سال را صرف نابود کردن اورشلیم کرد. اگر می خواست می توانست از همان اول این کار را بکند. ولی تنها خراج می خواست. دانیال، که نبوکدنصر در اوایل این 20 سال او را به بابل برده بود، به زودی دولت و مشاور پادشاه شد، و شاید نفوذ او بر نبوکدنصر باعث می شد حملۀ نهایی به اورشلیم به تأخیر افتد، تا این که اصرار یهودا بر اتحاد با مصر، نبوکدنصر را وادار کرد تا اورشلیم را از صحنۀ جهان پاک کند.

در سال 851 ق.م. 5 سال پس از آتش سوزی اورشلیم، بابلی ها دوباره آمدند و 745 اسیر دیگر با خود بردند (ارمیا 52: 30)، و این واقعه پس از آن بود که گروه قابل ملاحظه ای شامل ارمیا به مصر فرار کرده بودند (ارمیا باب 43). با سقوط اورشلیم، خدمت سه نبی بزرگ یعنی ارمیا، حزقیال و دانیال آغاز شد.

اسارت یهودا به دست بابل را 100 سال پیش از آن، اشعیا و میکا پیشگویی کرده بودند (اشعیا 39: 6؛ میکا 4: 10). اکنون که این نبوت به انجام رسیده بود، ارمیا پیشگویی کرد که اسارت 70 سال به طول خواهد انجامید (ارمیا 25: 11، 12).

این نقطۀ پایان سلطنت زمینی داود بود. این حکومت 400 سال طول کشیده بود. با ظهور مسیح، سلطنت داود در مفهومی روحانی احیا شد تا در زمان بازگشت مسیح، در جلال به کمال برسد.

نکتۀ باستان شناختی در بارۀ نبوکدنصر و آتش زدن شهرهای یهودا (دوم پادشاهان 25: 9؛ ارمیا 34: 7). در شهرهای لاکیش، بیت ئیل، قریۀ سفیر و بیت-شمس لایه های خاکستر ناشی از آتش سوزی مهیبی که در حدود 600 ق.م. رخ داده، کشف شده است. این ها آتش سوزی های نبوکدنصر بودند. در لاکیش و بیت-شمس آتش به قدری ناگهانی شهر را فرا گرفته بود، که در زیر لایه های ضخیم آوار و خاکستر و ذغال، چیزهایی یافت شد: در لاکیش، گنجینه های معبد، مذبح، ظرف بخور، ظرف ها و استخوان های قربانی ها؛ و در بیت-شمس، انبارهای مواد غذایی، عدس، کشمش و زیتون.

برگرفته از کتاب راهنمای کتاب مقدس از انتشارات شورای کلیسایی 222