فهرست و توضیحاتی مختصر از مکان های کتاب مقدس: سارت شحر، سارید، ساردس، سالع، سالیم و سامره

سارَت شَحَر    یوشع 13: 19        Zareth-Shahar

نام شهری واقع در سواحل دریای سرخ که متعلق به قبیلۀ رؤبین بوده است (یوشع 13: 19). موضع فعلی آن خرابه های صارع (Zara) واقع در وادی زورکاماین (Zurka Main) است.

سارید          یوشع 19: 10           Sarid

نام شهری واقع در مرزهای قبیلۀ زبولون که امروزه به نام تل شادود شناخته می شود (یوشع 19: 10).

ساردس        مکاشفه 1: 11          Sardis

یکی از شهرهای آسیای صغیر که در فاصلۀ 50 مایلی شرق اسمیرنا و 1000 پا بالاتر از سطح دریا قرار دارد. عریض ترین و حاصلخیزترین ناحیه در منطقۀ آسیای صغیر است. از نظر تجاری و نظامی اهمیت زیادی داشته و در ابتدا لیدیه، که در زلزله سال 17 میلادی در زمان حکومت رومی ها تخریب گردید ولی تیبریوس آن را بازسازی کرد، پایتخت آن بوده است. یکی از کلیساهای هفت گانه که در مکاشفه به آنها اشاره گردیده (3: 1-6)، کلیسای این شهر است.

سالَع (صخره)       2پادشاهان 14: 7            Selah

معنی لغوی آن «صخره» است ودر عبری «سلا» تلفظ می گردد. یکی از شهرهای مهم ادومیان بوده که امصیا آن را در جنگ فتح کرد و نام آن را به «یقتئیل» تغییر داد. او اسرای ادومی خود را از این قله به پایین انداخت (2تواریخ 25: 11-12). عبارت «ای که در شکاف صخره ساکن هستی» در کتاب ارمیا (49: 16) به صخرۀ این ناحیه اشاره دارد.

اشعیای نبی (16: 1) در نبوت مربوط به داوری موآبیان به اخراج آنان از سالع اشاره می کند. ساکنین این شهر در نبوت اشعیا (42: 1) در زمانهای آخر در پرستش خدا با سایر ساکنین زمین یکصدا می شوند.

ممکن است سالع که در داوران (1: 36) به آن اشاره شده شهری دیگر بوده است.

سالیم (سلامتی)       یوحنا 3: 23        Salim

منطقه ای در غرب اردن در نزدیکی عینیون که یحیی به دلیل وجود آب فراوان، در آنجا مردم را تعمید می داد (یوحنا 3: 23). احتمالاً همان سالیم یا شالیم است که در پیدایش 14: 18 به آن اشاره شده و به فاصلۀ 7 مایلی جنوب عینیون واقع بوده است.

سالیم (صلح)     پیدایش 14: 18     Selam

این منطقه به وسیلۀ ملیکصدق فرمانروایی می شد که ابراهیم به او ده یک پرداخت کرد (پیدایش 14: 18؛ عبرانیان 7: 1-2)، در مرزهای مابین دو قبیله و یهودا قرار داشت. به وسیلۀ یوآب فتح شد و «شهر داود» نامیده شد.

سامره (پناهگاه)     1پادشاهان 16: 24       Samaria

نام شهری که در سال 880 ق.م. توسط عمری تأسیس شد و تا سال 722 الی 721 ق.م. پایتخت پادشاهی شمالی باقی ماند. بر طبق کلام خدا (1پادشاهان 16: 24) عمری کوه سامره را از مردی به نام سامر خریداری نمود و بر آن کوه شهری را بنا کرد که به نام مالک آن سامره نامیده شد.

پادشاه ارام بنهدد، سامره را محاصره کرد و قحطی سختی در آنجا به وجود آمد (2پادشاهان 6: 24-25). پادشاه آشور نیز به مدت سه سال سامره را محاصره کرد و در سال نهم سلطنت هوشع، پادشاه اسرائیل، سامره توسط آشوریان فتح گردید (2پادشاهان 17: 5).

سامره از مراکز بت پرستی بوده است. اخاب مذبحی برای بعل در این شهر ساخت و زنش ایزابل از 450 نبی بعل و 400 نبی اشیر حمایت می کرد. ایلیا و الیشع به بت پرستی و حمایت پادشاه از بت پرستان اعتراض کردند. ویرانی و هلاکت سامره بارها توسط انبیا نبوت شده است (هوشع 8: 5-6؛ عاموس 3: 15؛ 6: 1، 4، 6؛ اسعیا 7: 8-9؛ میکاه 1: 5-7).

سنبلط از مخالفین بازسازی حصار اورشلیم در زمان نحمیا حاکم این منطقه بوده است (نحمیا 4: 1-2).

در فتح کنعان قسمت وسیعی از سامره توسط افرایم و قسمتی از آن توسط قبیلۀ منسی فتح گردید.

سامره مرکز سیاسی-اقتصادی حکومت شمالی بود (هوشع 7: 1؛ 8: 4-6). سقوط سامره و تسخیر آن به دست تغلت فلاسر پادشاه آشور در زمان سلطنت یربعام دوم اتفاق افتاد (2پادشاهان 17: 24-26).

بعد از پادشاهی رسیدن یوشیا، او تمامی مکانهای بلند را که پادشاهان اسرائیل در سامره ساخته بودند برداشته (2پادشاهان 23: 19) و کاهنان معابد سامره را قتل عام کرد. عیسی مسیح نیز به سامره رفت (یوحنا 4: 4-43؛ لوقا 17: 11) و از شاگردان نیز خواست که در سامره و سایر نقاط جهان شاهدان او باشند (اعمال 1: 8).

در سامره فیلیپس و سایر مسیحیان به مسیح موعظه کردند و رسولان به دلیل جفای وارده از جانب یهودیان و سولس در این منطقه و یهودیه پراکنده شدند (اعمال 8: 1-13؛ 9: 31؛ 15: 36).

برگرفته از کتاب دائرةالمعارف کتاب مقدس