جایگاه اسرائیل در نقشۀ نجات خدا

جایگاه اسرائیل در نقشۀ نجات خدا

رومیان ۹: ۶ «و لکن چنین نیست که کلام خدا ساقط شده باشد؛ زیرا همه که از اسرائیل اند، اسرائیلی نیستند.»

مقدمه:

در رومیان باب های ۹-۱۱، پولس، موضوع پیش برگزیدگی (یعنی، آن ها توسط خدا انتخاب شده اند تا قوم خاص وی باشند و خدا نقشۀ نجات خود را از طریق آن ها مکشوف می سازد) اسرائیل را مورد بررسی قرار می دهد. آن ها مسیح را رد کرده اند، ولی در آینده نجات خواهند یافت و برای انجام ارادۀ خدا، احیا خواهند گشت.

این سه باب برای پاسخ گویی به پرسشهایی نوشته شده اند که مسیحیان یهودی زاده می پرسیدند: چطور ممکن است که وعده های خدا به ابراهیم و قوم اسرائیل، همچنان معتبر بماند، در حالی که قوم اسرائیل گویا دیگر نقشی در انتشار پیغام انجیل یعنی «خبر خوش» مسیح ندارند؟ (برای بررسی بیشترِ پیش زمینۀ این مشکل، ر.ک. به مقاله های عهد خدا با ابراهیم، اسحاق و یعقوب و عهد خدا با قوم اسرائیل).

مرور کلی:

پولس سه نکتۀ خاص را برای تشریح نقشۀ نجات (یعنی، نقشۀ خدا برای دعوت از تمامی قوم ها به برقراری رابطه ای شخصی با او)، توضیح می دهد:

(1) اولین قسمت بحث پولس (رومیان ۹: ۶-۲۹) امتیازهای گذشتۀ قوم برگزیدۀ خدا یعنی اسرائیل را مورد بررسی قرار می دهد:

(الف) پولس در رومیان ۹: ۶-۱۳ توضیح می دهد که وعدۀ خدا با شکست مواجه نشده است زیرا این وعده فقط شامل حال اسرائیلیان حقیقی بوده است، یعنی، فقط اسرائیلیانی که به خدا و وعدۀ او وفادار بودند (ر.ک‌ به پیدایش ۱۲: ۱-۳؛ ۱۷: ۱۹). همیشه اقلیت وفاداری از کل قوم اسرائیل هستند که این وعده را از آن خود ساخته و به برکت های آن رسیده اند.

(ب) در رومیان ۹: ۱۴-۲۹، پولس می گوید که خدا حق دارد هر کاری که صلاح می داند، برای ملت ها و افراد انجام دهد. او حق دارد که در صورت بی اطاعتی اسرائیل، او را رد کند و مطابق خواست خود بر امت ها (یعنی، تمامی ملت های غیر یهود و غیر اسرائیلی) رحمت نماید و به آن ها نجات روحانی را پیشکش کند.

(۲) دومین بخش اصلی (رومیان ۹: ۳۰-۱۰: ۲۱) مقاومت دوم و کنونی اسرائیل را مورد بررسی قرار می دهد، اسرائیل، مسیح و پیغامش را رد کرده است. عدم پذیرش و پاسخ اسرائیل به مسیح، بخشی از یک نقشۀ تغییر ناپذیر نیست بلکه نتیجۀ بی ایمانی و بی اطاعتی خود آن هاست (رومیان ۱۰: ۳). خدا آن ها را مجبور نکرد که نقشۀ او را رد کنند، آن ها خودشان تصمیم گرفتند خدا را رها کنند.

(۳) پولس در نهایت، توضیح می دهد (رومیان ۱۱) که رد کردن اسرائیل، امری نسبی و موقتی است‌ و همیشه برخی از یهودیان خواهند بود که به مسیح ایمان آورده و به او وفادار خواهند بود، و در آینده روزی خواهد رسید که کل قوم اسرائیل در گروه های بزرگ، مسیح را به عنوان مسیحا و منجی شان خواهند پذیرفت و نجات خدا را دریافت خواهند کرد. در این بحث سه مرحله وجود دارد:

(الف) خدا، اسرائیل حقیقی را رد نکرده، بلکه بر عکس به «اقلیت وفاداری» (یعنی، عده ای از افراد قوم) که مسیح را پذیرفته اند، متعهد مانده است (رومیان ۱۱: ۱-۶).

(ب) خدا به خاطر بی ایمانی و بی وفایی قوم، به اکثریت اسرائیل اجازه داده است که به راه خود بروند و حتی در مقابل مسیح سخت دل تر شوند (رومیان ۱۱: ۷-۱۰؛ م.ک‌ با ۹: ۳۱-۱۰: ۲۱؛ ر.ک‌ به خروج ۷: ۳ دربارۀ این که خدا دل برخی را سخت می کند).

(ج) خدا از خطای اسرائیل (یعنی، رد کردن و مصلوب نمودن مسیح) استفادۀ نیکویی نموده و بدین ترتیب نقشۀ نجات روحانی خود را در تمامی دنیا عملی ساخته است (رومیان ۱۱: ۱۱-۱۲و ۱۵).

(د) در طول عمر حاضر که اسرائیل در سطح وسیعی، مسیح را رد می کند، نجات روحانی افراد، چه یهودی زاده و چه غیر یهودی زاده (م.ک. با رومیان ۱۰: ۱۲-۱۳)، بستگی به ایمان مسیحی شان دارد (رومیان ۱۱: ۲۵-۲۹).

(ه) قوم اسرائیل در آینده، در سطح وسیعی به عیسی مسیح ایمان خواهند آورد (رومیان ۱۱: ۲۵-۲۹).

(و) هدف غایی و والای خدا این است که هم یهودیان و هم غیریهودیان از رحمت او برخوردار شوند. او تمامی اقوام ایماندار (یعنی، آنانی که به مسیح ایمان می آورند و می پذیرند که مسیح آمرزنده گناهان و رهبر زندگی آن ها است) را در ملکوتش جا خواهد داد (رومیان ۱۱: ۳۰-۳۶؛ م.ک. با ۱۰: ۱۲-۱۳؛ ۱۱: ۲۰-۲۴).

دور نما. نکته های مختلف زیادی در این سه باب کتاب رومیان جلب توجه می کنند:

(۱) مبحثی که به طور خاص دربارۀ اسرائیل ذکر شده است، به وضعیت روحانی، زندگی جاوید و مرگ افراد اشاره ندارد. پولس در اینجا فقط راجع به نحوۀ کلی رفتار خدا با قوم ها در سطح وسیع و تاریخی صحبت می کند. خدا با توجه به نقشۀ کلی خود، می تواند طبق میل خودش از افراد و اقوام خاصی استفاده کند. خدا واکنش این قوم ها به دعوتش، رفتارهای آن ها و پاسخشان به ارادۀ الهی را می سنجد و این امر، در نقشۀ الهی از اهمیت خاص برخودار است‌. برای مثال، خدا، یعقوب را بر برادرش عیسو ترجیح داد (رومیان ۹: ۱۱) و قوم های اسرائیل و ادوم را از این دو مرد به وجود آورده و آن ها را برای اهداف خود به کار برد. این امر، هیچ ارتباطی با سرنوشت جاودانی و فردی آن ها نداشت و حکم نجات یا محکومیت آن ها را مقرر نمی کرد. این مقوله فقط نشان گر این است که خدا حق دارد مسئولیت های خاصی را به افراد و قوم های خاصی بسپارد تا آن ها مطابق خواست او، امور خاصی را به انجام برسانند.

(2) پولس می گوید که به راستی برای قوم یهود نگران و غمگین است (رومیان ۹: ۱-۳). بحث او بر سر نجات یهودیان، نشان می دهد که او اعتقاد نداشت یهودیان از پیش برگزیده شده اند (یعنی، امری که از پیش از سوی خدا مقرر شده و در آینده، واقع می شود) و موضوع پذیرش یا رد کردن مسیح نیز از قبل برایشان مقرر شده بوده است، تا مسیح را رد کنند یا بپذیرند و طبق تقدیر به بهشت بروند یا جهنم. دعا و اشتیاقی که پولس برای قوم یهود دارد، انعکاسی از ارادۀ خدا برای یهودیان است (رومیان ۱۰: ۲۱؛ لوقا ۱۹: ۴۱، دربارۀ گریستن عیسی برای اورشلیم و سخت دلی یهودیان در مقابل نقشۀ نجات الهی). عهد جدید تعلیم نمی دهد که برخی افراد از پیش و بدون هیچ اراده ای؛ و حتی قبل از دنیا آمدنشان، برای جهنم مقرّر شده اند (ر.ک. به مقالۀ برگزیدگی و از پیش تعیین شدگی). این حق قانونی همۀ مردم است که بتوانند با ارادۀ آزاد، به دعوت مسیح، پاسخ گویند‌.

(۳) مهم ترین بخش کل این مبحث، موضوع ایمان است. گمراهی روحانی اکثریت اسرائیلیان از پیش توسط خدا تعیین و مقرر نشده بود، بلکه این حالت، نتیجۀ بی رغبتی خود ایشان به نقشۀ نجات خدا بود، آن ها نمی خواستند به مسیح ایمان بیاورند (رومیان ۹: ۳۳؛ ۱۰: ۳؛ ۱۱: ۲۰). ولی افراد بسیاری از ملت های دیگر، این راه ایمان الهی را پذیرفتند و توسط پسر خدا، عیسی مسیح، با او رابطه ای شخصی برقرار کردند. چون آن ها به خدا توکل کردند و از او اطاعت نمودند و «فرزندان خدای حی» گشتند (رومیان ۹: ۲۵-۲۶). این اصل، نشان دهندۀ اهمیت اطاعت است، اطاعتی که باعث می شود به خدا ایمان آوریم و نقشۀ او را بپذیریم (رومیان  ۱: ۵؛ ۱۶: ۲۶؛ ر.ک. به مقالۀ ایمان و فیض).

(۴) اگر قوم اسرائیل از بی ایمانی خود دست بکشد و بپذیرد که مسیح، نجات دهندۀ روحانی اوست (رومیان ۱۱: ۲۳)، خدا هنوز به آن ها امید می دهد. تنها راه برقراری رابطۀ شخصی با خدا همین است. همچنین خدا به غیر یهودیانی که اکنون جزئی از کلیسای مسیح هستند، به شدت اخطار می کند که مراقب ایمان خود باشند. زیرا اگر یهودیان از درخت نجات الهی بریده شدند، آنها نیز در معرض این خطر قرار دارند و این انتخاب خود آن ها است. بنابراین، تمامی کسانی که اکنون مسیح را پیروی می کنند، باید فروتن باشند و  با تکریم و اطاعت خدا در تمامی کارهایشان، در ایمان رشد کنند (رومیان ۱۱: ۲۰-۲۳). آن اخطار، امروز نیز به قوت خود باقی است و به اندازۀ دوره ای که پولس آن را نوشت، اهمیت دارد.

(۵) روزی می رسد که قوم اسرائیل، همگی خواهند پذیرفت که عیسی، همان مسیح، مسیحا یا نجات دهنده است. در آن روز، وعده های فروان کلام خدا دربارۀ احیای نهایی اسرائیل تحقق خواهد یافت. این موضوع، در پایان دورۀ مصیبت بزرگ (هنگام داوری های بی مانند خدا بر زمین) واقع خواهد شد، یعنی درست قبل از بازگشت عیسی به زمین برای در هم شکستن نیروهای ضدمسیح و استقرار ملکوتش بر زمین تا تاریخ را به پایان برساند (اشعیا ۱۱: ۱۰-۱۶؛ ۲۴: ۱۷-۲۳؛ ۴۹: ۲۲-۲۶؛ ارمیا ۳۱: ۳۱-۳۴؛ حزقیال ۳۷: ۱۲-۱۴؛ رومیان ۱۱: ۲۶؛ مکاشفه ۱۲: ۶؛ ۲۰: ۱-۶؛ ر.ک. به مقالۀ مصیبت بزرگ و جدول زمان های آخر).