دوران های مذکور در کتاب دانیال نبی

دوران های مذکور در کتاب دانیال نبی

«زمانی و دو زمان و نصف زمان» (7: 25) به زمان حکومت «شاخ دیگر» از وحش چهارم اشاره می کند.

«زمانی و دو زمان و نصف زمان» (12: 7) به دوران زمان دانیال تا انتها، اشاره می کند.

عبارت «زمانی و دو زمان و نصف زمان» در کتاب مکاشفه 12: 14 معادل 42 ماه و 1260 روز به کار برده شده است (مکاشفه 11: 2 و 3؛ 12: 6 و 14؛ 13: 5) که بیان گر دوران پایمال شدن شهر مقدس، نبوت دو نبی، فرار زن به بیابان، و به قدرت رسیدن مجدد وحش بر تخت می باشد.

«2300 شب و روز» (8: 14) به زمان پایمال شدن قدس در زیر پاهای شاخ کوچک متعلق به وحش سوم اشاره می کند. این عبارت هم به معنی 2300 روز می باشد و هم به معنی 2300 نصف روز یعنی 1150 روز، که به صورت ساده تر معادل سه سال و نیم یا تقریباً دو برابر این مدت می باشد.

«1290 روز» (12: 11) عبارت است از دورۀ رجاست ویرانی، از ابتدا تا انتها.

«1335 روز» (12: 12) ظاهراً عبارت است از امتداد 45 روز پس از دورۀ 1290 روزه که به برکت نهایی منجر می گردد.

«هفتاد هفته» (9: 24) بیان گر فاصلۀ مابین صدور فرمان بازسازی اورشلیم تا ظهور مسیح می باشد. این دوره در برگیرندۀ «هفت هفتۀ زمان تنگی» (9: 25) و «یک هفته» که در آن مسیح منقطع خواهد گردید (9: 26 و 27) می باشد.

کلمۀ «زمان» در عبارت «زمانی و دو زمان و نصف زمان» عموماً به معنی «سال» می باشد که بر طبق این قاعده، این عبارت به معنی سه سال و نیم است که شامل 42 ماه و یا 1260 روز می باشد.

در نظر برخی از مفسرین، این عبارت همان معنی ظاهری آن یعنی سه سال و نیم را می دهد. در حالی که برخی دیگر از مفسرین هرروز را به منزلۀ یک سال، در نظر می گیرند (اعداد 14: 34، حزقیال 4: 6) که بدین ترتیب دورۀ مورد نظر، شامل 1260 سال می شود. برخی دیگر از مفسرین نیز به مفهوم و معنی نهفته در این اعداد توجه دارند و به زمان مشخصی در دورۀ محدودی نمی اندیشند، بلکه آن ها را اعدادی نمادین در نظر می گیرند، مثلاً عدد هفت نماد تمامیت و کمال می باشد، که نصف عدد 7، به نقصان و عدم کمال اشاره می کند که بیان گر حکومت موقتی و زودگذر شریر می باشد.

زمان این دوره ها با عبارت «رجاست ویرانی» که توسط شاخ کوچک سومین وحش برقرار خواهد شد (8: 13؛ 11: 31) ارتباط تنگاتنگی پیدا می کند، که «رجاست» هم ناشی از منقطع کردن مسیح (9: 26) می باشد که از آغاز دورۀ 1290 روزه، موضوع اصلی محسوب می گردد. عیسی مسیح اصطلاح «رجاست ویرانی» را در اشاره به ویرانی اورشلیم به دست سپاهیان روم (متی 24: 15) به گونه ای کنایه آمیز بیان می کند که در عین حل به انقضای عالم نیز مربوط می گردد.

«زمان تنگی» مربوط است به هفت هفتۀ ابتدا و یک هفتۀ انتهایی دورۀ هفتاد هفته ای (9: 25 و 27). عبارت «چنان زمان تنگی خواهد شد که …. تا امروز نبود» (12: 1)، پیشگویی مربوط به «زمان آخر» (12: 4 و 9و 13) می باشد که عیسی مسیح آن را با مفهومی دو جانبه برای «خرابی اورشلیم» و «زمان آخر» توأماً مورد استفاده قرار می دهد (متی 24: 21).

بی حرمتی به معبد توسط آنتیوخوس، سه سال و نیم به طول انجامید (168-165 ق.م.). جنگ روم در برابر اورشلیم سه سال و نیم به درازا کشید (67 الی 70 میلادی).

ما معتقدیم که هیچ یک از تفاسیر، نمی تواند تحلیل کاملی از مفهوم نشانه های دانیال دربارۀ این زمان ها ارائه دهد. احتمالاً آن ها آمیخته ای از معانی لغوی و تحت اللفظی با مفاهیم تلویحی و نمادین می باشند. احتمال دارد که آن ها در برهه ای از وقایع تاریخی صورت تحقق به خود گرفته باشند و یا در قالب رویداد دیگری به ظهور رسیده اند و یا تحقق آن ها مربوط به زمان آخر باشد. احتمال دارد ملوث ساختن معبد توسط آنتیوخوس، تخریب اورشلیم بدست تیتوس، همه و همه نشانه و نمادی باشند از آزمایشات سختی که در دوران دجال و ضد مسیح ظهور خواهند کرد. ما نباید از این که نمی توانیم از درک کامل این مطالب مطمئن باشیم. مأیوس شویم، چرا که خود دانیال نیز ضعیف و بیمار شد و معنی آن ها را نفهمید (8: 27)!

برگرفته از کتاب راهنمای کتاب مقدس از انتشارات شورای کلیسایی 222