۸ نکتۀ مفید و کاربردی برای گذراندن یک ساعت وقت خود در دعا

۸ نکتۀ مفید و کاربردی برای گذراندن یک ساعت وقت خود در دعا

گذراندن وقت با کیفیت در دعا با خداوند، بخش ضروری از زندگی هر مسیحی است. بدون آن، روح ما خشک و خالی می‌شود. عادت روزانۀ گذراندن یک ساعت در دعا، انضباطی روحانی است که ما را به خداوند نزدیک نگه می‌دارد و ما را از حضور او لبریز می‌سازد.
من فکر می‌کنم دیوید ام. مک‌اینتایر بهترین توصیف را بیان کرده است:
«شیطان به خوبی آگاه است که یک ساعت رفاقت نزدیک ما با خدا می‌تواند آنچه را که او در طول سال‌ها برنامه‌ریزی و بنا کرده، فرو بریزد.»
اما از آن مهم‌تر، این است که چگونه آن یک ساعت را به طرز مفیدی سپری کنیم، و نه اینکه تنها وقتی را هدر دهیم. در ادامه، ۸ نکته‌ای را آورده‌ام که به من کمک کرده تا این یک ساعت را پربارتر سازم.

۱: یک ساعت دعا یک انضباط روحانی است، نه یک تکلیف مذهبی

دو نکتۀ اولی که می‌خواهم بیان کنم شاید تکراری به نظر برسد و احتمالاً قبلاً هم آن‌ها را شنیده باشید، اما بدون درک و به‌کارگیری این دو نکته، نمی‌توان زندگی دعایی سالم و پیوسته‌ای داشت.
بنابراین، اولین نکتۀ من این است:
یادتان باشد که سپری کردن یک ساعت در دعا یک انضباط روحانی است، نه یک تکلیف مذهبی!
گاهی ممکن است وقتی ساعت دعای خود را از دست می‌دهیم، احساس محکومیت با ما دست بدهد. اما گرفتار چنین دامی نشوید.
راه رفتن با خدا بر پایۀ فیض است، نه بر پایۀ اعمال نیک ما. ما پیشاپیش در محبت او پذیرفته شده‌ایم. لازم نیست ساعت‌ها در دعا باشیم تا به آن جایگاه برسیم. مسیح کار را به‌کمال رسانده، بنابراین ما مجبور به انجام دادن آن نیستیم.
اگر می‌خواهیم رابطه‌ای نزدیک و شخصی با خدا داشته باشیم و وقت باکیفیتی را با او سپری کنیم، باید یادمان باشد که این رابطه بر اساس کاری است که او از طریق پسرش انجام داده است. به عبارتی دیگر، باید بفهمیم که این مسیح است که ما را عادل کرده، نه اعمال نیک خودمان.
می‌دانم که این نکته ابتدایی به نظر می‌رسد، اما هرچه زودتر این را بفهمیم، وجدان ما زودتر از سرزنش دست می‌کشد، و ورود به حضور خدا برایمان آسان‌تر می‌شود.

۲: تو در حال ملاقات با یک شخص هستی، نه فقط تیک زدن یک چک‌لیست

می‌دانم که این نکتۀ خیلی بدیهی به نظر می‌رسد. در واقع، اگر به دنبال مطلب این مقاله بوده‌ای، احتمالاً دلت یک رابطۀ عمیق با خدا می‌خواهد، و بنابراین قبلاً هم می‌دانی که او یک شخص است.
اما گاهی در دعا آن‌قدر بر روی برنامه‌ها تمرکز می‌کنیم که هدف اصلی دعا را فراموش می‌کنیم.
نصیحت مرا بشنو؟ برنامه را کنار بگذار و فقط با او باش.
او به دنبال برنامه نیست؛ او فقط می‌خواهد با تو باشد.
حال، «با او بودن» می‌تواند شکل‌های مختلفی داشته باشد: ممکن است در حال خواندن سرود باشی، برقصی، برای کسی دعا کنی، یا حتی فقط ساکت بنشینی و گوش بدهی.
مهم نیست چه می‌کنی، مهم این است که با او و برای او این کار را می‌کنی.
گاهی پیش از شروع دعا، دوست دارم چند لحظه در سکوت باشم و آگاه شوم که در حال ملاقات با خدای قادر مطلق هستم، پادشاه همه چیز. این کار کمکم می‌کند هشیار بمانم و حضور او را درک کنم.
و این ما را به نکتۀ بعدی سوق می‌دهد:

۳: افکارت را مرتب به سوی او بگردان

سرگردانی ذهن یکی از رایج‌ترین چالش‌هایی است که هنگام تلاش برای گذراندن وقت بیشتر در دعا تجربه می‌کنیم. یعنی شروع می‌کنیم به فکر کردن دربارۀ فهرست کارها، اهدافمان، چیزهایی که شاید صبح فراموش کردیم و…
ذهن آشفته می‌تواند مانع بزرگی در داشتن وقت باکیفیت با خدا باشد. خبر خوش این است که این موضوع کاملاً طبیعی است و با چند تغییر ساده می‌توان بر آن غلبه کرد.

– به‌آرامی افکارت را بازگردان
به جای سرزنش کردن خود به خاطر پرت شدن حواست، با ملایمت قلب خود را دوباره به سمت خدا بازگردان.
با او در مورد این چالش خود حرف بزن. قلبت را به رویش باز کن و چالش‌هایت را به او بگو. از روح‌القدس کمک بخواه تا تو را یادآوری کند و راهنمایی بدهد.
اگر این کار را با ثابت قدمی انجام دهی و خود را محکوم نکنی، ذهنت را تمرین می‌دهی تا در زمان مشارکت با خدا، تمرکز داشته باشد.

– هر روز کلام خدا را بخوان
چیزهای زیادی در این دنیا وجود دارند که می‌خواهند توجه ما را جلب کنند. هرچیزی که لمسش کنیم، از طریق حواس وارد ذهنمان می‌شود و آنجا ذخیره می‌گردد. پس لازم است کلام خدا را همواره پیش روی خود داشته باشیم.
اگر مرتب ذهن‌مان را با کلام خدا پر کنیم، در زمان دعا تمرکز بیشتری خواهیم داشت، چون ذهن‌مان با چیز دیگری پر نشده است.

– در طول روز با خدا مشارکت داشته باش
داشتن وقت شخصی در خلوت دعا با خدا عالی است اما باید یاد بگیریم که در طول روز نیز با او رابطه داشته باشیم.
زندگی درونی ما با خدا می‌تواند همه جا همراه ما باشد.
اگر یاد بگیریم در کارهای روزمره خود مانند رانندگی یا ظرف شستن هم با او مشارکت داشته باشیم، حفظ تمرکز در دعا برایمان بسیار آسان‌تر خواهد شد.

۴: وقت دعایت را با پرستش و شکرگزاری شروع کن

کتاب مقدس به‌وضوح می‌گوید که باید با پرستش و شکرگزاری وارد حضور او شویم.
«پس شما این‌گونه دعا کنید: ای پدر ما که در آسمانی، نام تو مقدّس باد» (متی ۹:۶). «خداوند را با شادی عبادت نمایید و سرودخوانان به حضور او بیایید… به دروازه‌های او با شکرگزاری داخل شوید، و به صحنهای او با ستایش! او را سپاس گویید و نامش را متبارک خوانید! (مزمور ۲:۱۰۰و۴). «نزدیک نیمه شب، پولس و سیلاس مشغول دعا بودند و سرودخوانان خدا را ستایش می‌کردند و دیگر زندانیان نیز بدیشان گوش فرا می‌دادند» (اعمال رسولان ۲۵:۱۶)
ساده‌ترین راه برای آماده‌ ساختن قلب خود برای دعای طولانی‌مدت، پرستش و شکرگزاری است.
این کار باعث می‌شود تمرکزمان از دنیای اطراف برداشته شده و روح‌مان وارد قلمرو روحانی شود.
همان‌طور که در آیات بالا دیدیم، پرستش می‌تواند اشکال مختلفی داشته باشد: ممکن است آواز خواندن، شکرگزاری یا حتی سکوت در حضور او باشد.
اهمیتی ندارد که کدامیک را انجام می‌دهی، مهم این است که قلب تو در وضعیت پرستش و ابراز عشق و محبت به خدا باشد.

۵: بیشتر وقت دعایت باید به پرستش اختصاص یابد

این نکته ممکن است برای برخی تعجب‌آور باشد، چون اغلب تصور می‌کنیم که دعا یعنی فقط درخواست چیزهای مختلف از خدا.
البته درخواست‌های ما از خدا بخش مهمی از دعاست، اما کلّ دعا نیست. هدف اول دعا، مشارکت با خدا است، و هیچ جایگاهی بهتر از پرستش خالص برای این مشارکت وجود ندارد.

در متی فصل ۶، عیسی الگویی برای دعا به ما می‌دهد. او این‌گونه شروع می‌کند: «ای پدر ما که در آسمانی، نام تو مقدّس باد. پادشاهی تو بیاید. ارادۀ تو، چنانکه در آسمان انجام می‌شود، بر زمین نیز به انجام رسد. نان روزانۀ ما را امروز به ما عطا فرما. و قرضهای ما را ببخش، چنانکه ما نیز قرضداران خود را می‌بخشیم و ما را در آزمایش میاور، بلکه از آن شریر رهاییمان ده. زیرا پادشاهی و قدرت و جلال، تا ابد از آنِ توست. آمین» (متی ۹:۶-۱۳).
توجه داشته باش که عیسی در این دعای خود دو بار به پرستش اشاره می‌کند:
یکی در ابتدای دعا: «نام تو مقدّس باد»، و دیگری در پایان آن: «زیرا ملکوت و قدرت و جلال، تا ابد از آنِ توست». هیچ شکل دیگری از دعا در این الگو دو بار تکرار نشده است.
من شخصاً، اگر یک ساعت برای دعا داشته باشم، حداقل ۴۵ دقیقه از آن را صرف پرستش می‌کنم.

۶: به زبان‌ها (زبان روح) سخن بگو

سخن گفتن به زبان‌ها باید بخش حیاتی از زندگی دعایی هر مسیحی باشد.
برای پولس رسول، دعا کردن به زبان‌ها بخش عمده‌ای از زندگی دعایی‌اش بود:
«زیرا اگر من به زبان غیر دعا کنم، روحم دعا می‌کند، اما عقلم بهره‌ای نمی‌برد. پس چه باید بکنم؟ به روح دعا خواهم کرد و به عقل نیز دعا خواهم کرد؛ به روح سرود خواهم خواند و به عقل نیز خواهم خواند» (اول قرنتیان ۱۴:۱۴-۱۵)
من عاشق این آیه هستم، چون بخشی از سبک زندگی دعایی پولس رسول را برای ما فاش می‌کند.
در اینجا می‌بینیم که او در دعاهایش بین دعا به زبان‌های غیر و دعا به زبان قابل‌فهم در حال حرکت است. این یعنی احتمالاً نیمی از وقت خلوت دعای او صرف صحبت به زبان‌ها می‌شده است!
نمی‌دانم برای تو چطور است، اما برای من این نکته اهمیت زیادی دارد.
پس اگر می‌خواهی زمانت با خدا کامل‌تر و عمیق‌تر باشد، اغلب به زبان‌ها دعا کن.

(اگر سؤالاتی دربارۀ سخن گفتن به زبان‌ها داری، می‌توانی مقاله‌های ما را در وبسایت پرپاسخ دنبال کنی. مترجم).

۷: برای دیگران شفاعت کن

حتماً زمانی را برای شفاعت در دعا برای خانواده، دوستان، کلیسا، غیرمسیحیان و غیره اختصاص بده.
اما به‌طور کلی، پیشنهاد نمی‌کنم تمام یک ساعت را فقط به این موضوع اختصاص دهی، چون همان‌طور که قبلاً گفتم، تمرکز اصلی دعا، مشارکت و رفاقت با خدا است.
البته، این بدان معنا نیست که باید این بخش را نادیده بگیری.
گاهی روح‌القدس ممکن است تو را هدایت کند که برای یک نفر به‌مدت طولانی دعا کنی، یا حتی برای یک کلیسا یا جمع به طور گسترده شفاعت کنی.
هیچ‌وقت نمی‌توانی بدانی که روح‌القدس چطور می‌خواهد تو را هدایت کند، پس همیشه گوش شنوا داشته باش.

۸: زمانی را برای شنیدن صدای او اختصاص بده

دعا ارتباط دوطرفه است.
ما دل‌مان را برای پدر باز می‌کنیم، و سپس او نیز دل خود را به ما نشان می‌دهد. به همین دلیل است که باید زمانی را برای شنیدن صدای او اختصاص دهیم.
برای برخی افراد، این یعنی زمان سکوت و آرامی.
برای برخی دیگر، یعنی اینکه در طول روز فضایی برای شنیدن صدای او باز بگذارند.
من شخصاً، فهمیده‌ام که معمولاً بهترین وقت برای شنیدن صدای خدا زمانی است که در حال پرستش خدا هستم یا به زبان‌ها سخن می‌گویم.
نمی‌دانم چرا. شاید چون ذهنم در آن لحظات بیشتر بر او متمرکز است و شرایط مناسبی برای شنیدن صدای او فراهم است.
این موضوع در کتاب مقدس نیز آمده است: «هنگامی که ایشان در عبادت خداوند و روزه به سر می‌بردند، روح‌القدس گفت: ‘برنابا و سولُس را برای من جدا سازید، به جهت کاری که ایشان را بدان فرا خوانده‌ام’» (اعمال رسولان ۲:۱۳).
آیا در این آیه دقت کردی که روح‌القدس زمانی صحبت کرد که آن‌ها در حال خدمت به خدا و روزه بودند.
«خدمت به خدا» یعنی پرستش و شکرگزاری. وقتی او را پرستش می‌کنیم، یعنی خدمتی را می‌کنیم که قلب او برای آن اشتیاق فراوان دارد و این کار ما فضا را برای سخن گفتن روح او باز می‌کند.

نوشتۀ جِران فرگوسن
منبع مقاله:

How To Spend An Hour In Prayer (8 Helpful Tips)

ترجمۀ کشیش ورژ باباخانیان