کتاب مقدس در بارۀ رُباخواری چه می گوید؟

کتاب مقدس در بارۀ رُباخواری چه می گوید؟

رُبا، طبق تعریف مدرن، عمل غیرقانونی ‏وام دادن پول با نرخ های سود بالا و ‏غیر منطقی است. معمولاً نیت قرض دهنده ‏یا رُبا خوار کسب سود ناعادلانه از قرض ‏می باشد. یک اصطلاح عامیانۀ مدرن که ‏برای رُباخوار استفاده می شود کوسه قرض ‏است.‏

چیزی که این موضوع را تا حدودی پیچیده ‏می کند این است که قبل از وضع قوانین ‏رُبا، ربا می توانست به طور کلی به ‏بهره اشاره کند. در حال حاضر، رُبا به ‏نرخ های بالای سود (و غیرقانونی) اطلاق ‏می شود. ترجمۀ قدیمی کتاب مقدس از ‏کلمۀ رُبا به عنوان امری ناپسند نام می ‏برد. به عنوان مثال، در خروج 22: 25، ‏قانون ابتدایی در مورد بهره چنین است: ‏‏«اگر نقدی به فقیری از قوم من که ‏همسایۀ تو باشد قرض دادی مثل رُباخوار ‏با او رفتار مکن و هیچ سود بر او ‏مگذار.» یا در ترجمۀ هزارۀ نو چنین می خوانیم: «اگر به یکی از فقیرانِ ‏قوم من پول قرض دهی، همچون رُباخواران ‏عمل مکن و از او بهره مخواه.»‏

در عهد عتیق، قوم اسرائیل از گرفتن ‏‏«رُبا» یا بهره به عنوان وام به ‏یهودیان دیگر منع شده بودند (تثنیه ‏‏23: 19)، اما آنها اجازه داشتند که از ‏وام به خارجیان بهره بگیرند (تثنیه ‏‏23: 20). تکرار مجدّد این قانون در ‏خروج 22:‏‎ ‎‏25 و لاویان 25:‏‎ ‎‏35-‏‎ ‎‏38 به ‏وضوح نشان می‌دهد که این قانون به ‏وام‌هایی اشاره دارد که به اسرائیلی‌های ‏هموطن که فقیر بودند پرداخته می شد. ‏بازپرداخت وام با “رُبا” یا بهره، آنها ‏را در بدهی بیشتری قرار می داد و برای ‏اقتصاد هم مفید نبود. با این حال، ‏پرداخت وام به بیگانگان بیشتر یک ‏معاملۀ تجاری در نظر گرفته می شد. ‏چنین وام هایی به عنوان تجارت بین ‏المللی تلقی می شدند و در نتیجه، مجاز ‏بودند. این قانون به عنوان یک یادآوری ‏برای یهودیان بود که به خاطر داشته ‏باشند که کمک به نیازمندان کاری است ‏که باید بدون انتظار هرگونه عوض انجام ‏شود.‏

بسیاری از وام‌هایی که در دوران مدرن ‏با آنها آشنا هستیم از بانک‌ها دریافت ‏می شوند، و کتاب مقدس چیز زیادی در ‏این مورد به ما نمی‌گوید. در حالی که ‏کتاب مقدس اِعمال سود را ممنوع نمی ‏داند، اما هشدار می دهد که بیش از حد ‏نگران پول نباشیم، و این که نمی ‏توانیم هم زمان هم خدا و هم پول را ‏خدمت کنیم (متی 6: 24) و به ما یادآوری ‏می شود که میل به ثروتمند شدن منجر به ‏نابودی می شود و عشق به پول ریشۀ همۀ ‏شرارت هاست. (اول تیموتائوس 6: 9-10).‏

علاوه بر این، حکمت خدا شامل هشداری ‏است که از موقعیت مصیبت بار فقرا سوء ‏استفاده نکنیم. «کوسه‌هایی» که ‏نیازمندان را در زمان تنگی غارت ‏می‌کنند، برای مدت طولانی از غنائم خود ‏بهره ای نخواهند برد: «هر که مال خود ‏را به رِبا و سود بیفزاید، آن را برای ‏کسی که بر فقیران ترّحم نماید جمع می ‏نماید.» (امثال 28: 8 ترجمۀ قدیمی). ‏یا در ترجمۀ هزارۀ نو چنین می خوانیم: ‏‏«هر که ثروت خویش با بهرۀ گزاف ‏بیفزاید، آن را برای کسی می اندوزد که ‏با بینوایان گشاده دست است!»‏

منبع مقاله: https://www.gotquestions.org/usury-Bible.html

ترجمۀ: کشیش ورژ باباخانیان