کتاب مقدس درباره کارما چه می گوید؟

کارما یک مفهوم الهیاتی است که در ادیان بودایی و هندویی یافت می شود. این عقیده که روش زندگی ات، کیفیت زندگی بعد از تناسخ را تعیین می کند. اگر در طی این زندگی مهربان، از خود گذشته و مقدس باشی، به یک زندگی خوشایند تناسخ می یابی (تولد دوباره در یک بدن زمینی جدید) و بدین شکل پاداش می گیری. اما اگر خودخواهانه و بد زندگی کنی، به یک چرخه زندگی ناخوشایند تر تناسخ خواهی یافت. به عبارت دیگر، آنچه در این جا می کاری را در زندگی بعدی درو می کنی. کارما بر مبنای باور الهیاتی تناسخ است. کتاب مقدس باور به تناسخ را رد می کند؛ بنابراین از باور کارما حمایت نمی کند.

عبرانیان فصل 9 آیه 27 بیان می کند، «درست همانگونه كه به حكم خداوند، انسان يک بار می‌ميرد و بعد از آن نوبت داوری می‌رسد»، این آیه کتاب مقدس به روشنی دو نکته مهم را بیان می کند و امکان تناسخ و کارما را نفی می کند. اول اینکه، این آیه اذعان می کند که ما یک بار قرار است بمیریم، یعنی اینکه انسانها فقط یک بار به دنیا می آیند و فقط یکبار می میرند. برعکس نظریه تناسخ، هیچ چرخه بی نهایت زندگی و مرگ و تولد دوباره وجود ندارد. دوم اینکه اذعان می کند بعد از مرگ با داوری روبرو می شویم، یعنی اینکه هیچ شانس دوباره ای وجود ندارد که زندگی بهتری داشته باشیم، آنطوریکه تناسخ و کارما به آن اعتقاد دارد. یک فرصت برای زندگی مطابق با برنامه خدا داری و بس.

کتاب مقدس درباره کاشتن و درو کردن، بسیار صحبت می کند. ایوب فصل 4 آیه 8 می گوید، «تجربه نشان می‌دهد كه هر چه بكاری همان را درو می‌كنی. كسانی كه گناه و بدی می‌كارند همان را درو می‌كنند». مزامیر فصل 126 آیه 5 می گوید، «بگذار آنانی كه با اشک می‌كارند، با شادی درو كنند». لوقا فصل 12 آیه 24 می گوید، «كلاغها را ملاحظه كنيد! نه می‌كارند، نه درو می‌كنند و نه انبار دارند تا خوراک را ذخيره كنند، زيرا روزی آنها را خدا می‌رساند. اما شما در نظر خدا بسيار عزيزتر از پرندگان هستيد!». در هر یک از این موارد، و دیگر آیات مربوط به کاشت و درو، عمل دریافت پاداش کارهایتان در این زندگی اتفاق می افتد، نه در یک زندگی بعدی. این یک حقیقت جاری است و آیات روشن می سازند که ثمره ای که برداشت می کنی، متناسب با کارهایی است که انجام داده ای. به علاوه، کاشتی که در این زندگی انجام می دهی، در حیات پس از مرگ، بر پاداش یا مجازات شما تاثیر خواهد گذاشت.

این حیات پس از مرگ، تولد دوباره یا تناسخ به یک بدن دیگر در زمین نیست. بلکه یا عذاب ابدی در جهنم است (متی فصل 25 آیه 46)، یا حیات ابدی در آسمان با عیسی، که مُرد تا بتوانیم تا ابد با او زندگی کنیم. این باید کانون توجه ما در زندگی زمینی باشد. پولس رسول در غلاطیان فصل 6 آیه های 8-9 نوشت، «اگر كسی تخم هوی و هوس خود را بكارد، فساد و نابودی روح خود را درو خواهد كرد؛ اما اگر بذر اعمال نيک روحانی را بكارد، از روح خدا حيات جاودانی را درو خواهد كرد. پس ای برادران، از انجام كار نيک خسته نشويم، زيرا بزودی پاداش خود را درو خواهيم كرد، بشرطی كه دست از كار نكشيم».

سرانجام، ما همیشه باید به یاد داشته باشیم که این عیسی بود که مرگ او بر روی صلیب، منجر به دروی حیات ابدی برای ما شد، و ایمان در عیسی است که به ما این حیات ابدی را می دهد. افسسیان فصل 2 آیه های 8-9 به ما می گوید، «بنابراين، در اثر بخشش رايگان و مهربانی خدا و توسط ايمانتان به مسيح است كه نجات يافته‌ايد؛ و اين كار شما نيست، بلكه هديۀ خداست. نجات نتيجۀ اعمال خوب ما نيست، از اينرو هيچكس نمی‌تواند به خود ببالد». بنابراین، میبینیم که مفهوم تناسخ و کارما با آنچه که کتاب مقدس درباره زندگی، مرگ، و کاشتن و دروی حیات جاودان تعلیم می دهد سازگار نیست.

برگرفته از وب سایت: www.gotquestions.org