چگونه ممکن است فدیۀ نیکویی که مسیح به همه ارائه می‌دهد (طبق مرقس ۴۵:۱۰ و اول تیموتائوس ۵:۲-۶)، با فدیه‌ای که در کتاب امثال سلیمان ۱۸:۲۱ به آن اشاره شده و شامل افراد شریر می‌شود، یکسان باشد؟
چگونه ممکن است فدیۀ نیکویی که مسیح برای همه ارائه می‌دهد (طبق مرقس ۴۵:۱۰ و اول تیموتائوس ۵:۲-۶)، با فدیه‌ای که در کتاب امثال سلیمان ۱۸:۲۱ به آن اشاره شده و شامل افراد شریر می‌شود، یکسان باشد؟
این تناقض به این سوال می‌پردازد که «چه کسی برای چه کسی فدیه می‌دهد؟» شبیر علی (مدافع اسلامی) از بخش‌هایی از مرقس ۴۵:۱۰ و اول تیموتائوس ۵:۲-۶ استفاده می‌کند تا نشان دهد که عیسی فدیه‌ای برای همۀ انسان‌ها است. این در مقایسه با کتاب امثال سلیمان ۱۸:۲۱ است که می‌گوید: «شریران فدیۀ پارسایان می‌شوند، و خیانت‌پیشگان، فدیۀ صالحان».
در اینجا هیچ تناقضی وجود ندارد چون این دو متن دربارۀ دو نوع متفاوت از فدیه صحبت می‌کنند. فدیه به معنای پرداختی از سوی یک طرف به طرف دیگر است. این پرداخت می‌تواند توسط یک فرد نیک برای دیگران انجام شود، همان‌طور که عیسی برای جهان انجام داد، یا می‌تواند توسط افراد شریر به عنوان پرداختی برای کارهای بدشان انجام شود، همان‌طور که در کتاب امثال سلیمان آمده است.
فرضی که شبیر علی در بخش‌های مرقس و اول تیموتائوس می‌کند این است که عیسی نیکو است و بنابراین نمی‌تواند فدیه‌ای برای شریران باشد. در این فرض، او بازتاب دهندۀ طرز فکر اسلامی است که می‌گوید کسی نمی‌تواند برای گناهان دیگری پرداخت کند یا فدیه‌ای برای دیگری باشد. اما او نباید چنین تفسیری را بر کتاب مقدس تحمیل کند. در کتاب مقدس به وضوح در بارۀ مسیح به عنوان فدیه‌ای برای بسیاری تعلیم داده شده است. برای مثال، در غلاطیان ۱۳:۳-۱۴ و اول پطرس ۲۳:۲-۲۵، دربارۀ عیسی می‌خوانیم که برای ما لعنت شده است. بنابراین، عیسی حتی این مثل از امثال سلیمان را نیز تحقق بخشیده است.
فرضیه شبیر بار دیگر بر اساس نقل قول‌هایی است که از متن خود خارج شده‌اند. در مرقس ۴۵:۱۰، عیسی می‌فرماید: «پسر انسان نیز نیامد تا خدمتش کنند، بلکه آمد تا خدمت کند و جانش را چون بهای رهایی در راه بسیاری بنهد». این جمله توسط عیسی بیان شد زیرا شاگردان در حال بحث بودند که یعقوب و یوحنا دربارۀ نشستن در سمت راست و چپ عیسی زمانی که به جلال خود می‌رسد از او پرسیده بودند. در اینجا عیسی بار دیگر پیش‌بینی مرگ خود را می‌کند و دلیل آن مرگ را بیان می‌کند، اینکه او فدیه‌ای خواهد بود که برای گناهان تمام مردم کفاره می‌شود.
در اول تیموتائوس ۵:۲-۶، پولس می‌گوید:
«تنها یک خدا هست و بین خدا و آدمیان نیز تنها یک واسطه وجود دارد، یعنی آن انسان که مسیح عیسی است؛ او که با دادن جان خود، بهای رهایی جملۀ آدمیان را پرداخت. بر این حقیقت در زمان مناسب شهادت داده شد».
این بخش در میان متنی قرار گرفته که در حال تعلیم به کلیسای اولیه دربارۀ عبادت است. این دو آیه دلیل و معنای پرستش خدا را ارائه می‌دهند. فدیۀ رهایی‌بخش که توسط خدا ارائه شده، از طریق میانجی‌گری عیسای مسیح و کفارۀ او بر روی صلیب، این امکان را فراهم می‌کند که خدا بار دیگر رابطۀ رهایی‌بخش خود با انسان را برقرار کند.
با در نظر گرفتن این متون در زمینۀ خود، می‌توان فهمید که فدیه‌ای که خدا با فدا کردن عیسای مسیح بر صلیب کفارۀ گناهان ما را فراهم ساخت تا بار دیگر آن رابطۀ نجات‌بخش خود را با انسان داشته باشد.
کتاب امثال سلیمان ۱۸:۲۱ به فدیه‌ای اشاره دارد که خدا از طریق مصر در خروج قوم اسرائیل از مصر پرداخت نمود، همان‌طور که در کتاب اشعیا، به ویژه در آیۀ ۳:۴۳ مورد تأکید قرار گرفته است:
«من یهوه خدای تو هستم، قدوس اسرائیل نجات دهندۀ تو. مصر را فدیۀ تو می‌سازم، و کوش و سِبا را به جای تو می‌دهم».
این تصویر در آیه‌های ۱۶و۱۷ از همان فصل بیشتر مورد تأکید قرار می‌گیرد. اساس این موضوع همچنین در کتاب خروج ۵:۷، ۱۹:۸، ۷:۱۰، و ۳۳:۱۲ نیز یافت می‌شود. به ویژه فصل‌های ۱۳و۱۴ به این موضوع اشاره می‌کنند. براساس تاریخی که در کتاب مقدس برای ما ثبت شده است، از طریق این عمل بود که عهد قدیم بین خدا و پادشاهی اسرائیل برقرار شد.
منبع مقاله:
ترجمۀ اِلما غریبیان
دریافت لینک کوتاه این نوشته:
|
کپی شد! |
