چگونه مردم را در ماتم و اندوهشان یاری رسانیم؟

 چگونه مردم را در ماتم و اندوهشان یاری رسانیم؟

همکار عزیز کشیش، بایستی واقعیت را پذیرفت که بعضی از مردمی که رهبریشان می کنیم، هرگز با غم و اندوهشان مستقیماً برخورد نخواهند کرد. آن ها سنگینی اندوه را در درون خود فشرده و مخفی کرده اند و چنین وانمود می کنند که مسئله ای وجود ندارد! و بهترین نعمت های خدا را که برای زندگی شان تدارک دیده، از دست می دهند چون نمی توانند دردشان را فراموش کنند.

خیلی از مردم به چنین افسانه ای باور دارند که خدا از ما می‌خواهد همیشه با لبخندی بر لب در میان اطرافیان بگردیم و درد را نادیده بگیریم تا کسی متوجه صدمات روحی و اندوهمان نشود. اما هیچ آیه ای در کتاب مقدس به ما چنین تعلیم نمی دهد!

در حقیقت، عیسی خلاف این را به ما یاد داد. در متی 5: 4، او می فرماید: ” خوشا به حال ماتمیان، زیرا آنان تسلی خواهند یافت.” خدا ماتمیان را تسلی می دهد.

از آنجایی که غم و اندوه واکنش مناسبی به درد است، باید جماعت خود را کمک کنیم تا به روش‌های سالم، ایام سوگواری خود را سپری کنند.

این مسئله مخصوصاً در چنین ایامی اهمیت به سزایی دارد. شاید از شروع بحران کرونا تاکنون، کسی را در میان آشنایان و فامیل داشته ای که به خاطر ابتلا به کووید 19 جان باخته اند و بعضی از آن ها نیز شغل و یا روابط مهم و برنامۀ روزانه ای که داشته اند، از دست داده اند.

با این همه، این مسئلۀ مهمی است که به اعضای کلیسایمان کمک کنیم، مانند دنیای اطراف با اندوهشان برخورد نکنند و آن ها را تشویق کنیم که احساسات خود را سرکوب و یا ذخیره نکنند بلکه در عوض، درد خود را به خدا بسپارند.

به همین دلیل بخش بزرگی از خدمت شبانی تو برای جماعتت این است که به آن ها کمک کنی مزمور 8:62 را زندگی کنند که می فرماید: “ای قوم، همواره بر او توکل کنید، و سفرۀ دل خویش را بر او بگشایید؛ زیرا که خدا پناه ماست.”  وقتی ماتم خود را به خدا می سپاریم، آنگاه او می تواند ما را شفا بخشد.

اکنون سؤال این است که چگونه مردم را کمک کنیم تا غم و اندوه خود را رها کنند؟

اول: دردِ آن ها را حقیر نشمار

زمانی می توانی به کسانی که درد دارند، کمک کنی که استفاده از کلمۀ “حداقل” را از واژگان خود حذف نمایی.

مطمئنم کلماتی این چنین را در این موارد شنیده ای که به کسی که فرزندش را از دست داده دوستش به او گفته: “سخت نگیر، حداقل آن قدر جوان هستی که فرزندان بیشتری داشته باشی!” و یا وقتی شخصی شغل خود را از دست داده به او می گوییم: “حداقل می دانم که مهارت های لازم را برای به دست آوردن شغل دیگری داری.”

متأسفانه این روشِ کارسازی برای به حداقل رساندن درد دیگران نیست، حتی اگر سعی کنیم که نکتۀ خوب و امیدوار کننده ای را جایگزین فقدانشان بکنیم. وقتی کسی را در حال درد می بینیم، معمولاً واکنش فوری ما این است که سعی می کنیم راه حلی برای مشکل او بیابیم. اما چنین روشی کاملاً نتیجۀ معکوس می دهد. تو نمی توانی دردِ شخصِ ماتم زده را التیام بخشی. این کار خداست. وقتی خدا درد آن ها را در وقت و روش خودش درمان می کند، آن را به طور کامل و بی نقص انجام می دهد.

دوم: آن ها را در فرایند ماتمشان به عجله نینداز

عبور از درد و اندوه احتیاج به  زمان دارد. هرگز نمی توانی برای غم و اندوه شخص دیگری برنامه ریزی مناسبی داشته باشی. این هم کار ما نیست،  فقط باید تا وقتی که مردم احتیاج به ماتم و غم دارند، با آن ها همراهی کنیم و از آن ها حمایت کنیم.

بر هیچ کس فشار نیاور که «بر غم خود غلبه کند». ما بر غم و اندوه غلبه نمی کنیم بلکه از آن عبور می کنیم. بنابرین هنگام ماتمِ آن ها، در کنارشان باشیم و با آن ها همراه شویم و آن ها را در این مسیر تحت فشار قرار ندهیم.

سوم: به آنها کمک کن مکانی را برای در میان گذاشتن غم و اندوهشان با دیگران بیابند

یادگیری تسلیم اندوه و ماتم، تصمیمی یک باره نیست. در چنین اوقاتی به مردمی نیاز داریم که مدام ما را تقویت کنند. و حتماً نبایست احساسات خود را با همه در میان بگذاریم. اما مطمئناً کسی را باید بیابیم که این کار را با او بکنیم.

پولس در دوم قرنتیان 1: 8 به این عمل دست می زند وقتی می فرماید: “ما نمی‌خواهیم از زحماتی كه در استان آسیا برای ما پیش آمد بی‌خبر باشید. بارهایی كه بر دوش ما گذاشته شد آنـقدر گران و سنگین بود كه امید خود را به زندگی از دست دادیم.”  اگر پولس احتیاج به افرادی داشت که در مواقع دردناک، او را همراهی کنند، چقدر بیشتر ما هم به آن ها نیاز داریم.

خدا ما را چنان آفریده که به دیگران احتیاج داشته باشیم و این نیاز در ایام ماتم و اندوه ما بیشتر دیده می شود. این امری حیاتی است که آن ها را تشویق کنیم با گروهی کوچک که از آن ها حمایت کند، مشارکت داشته باشند تا بتوانند از این فرایندِ درد عبور کنند و به این درک برسند که خدا در زندگی شان چه می کند.

برادر عزیز کشیشم، اگر ما به مردم کمک نکنیم که به روشی سالم، ایام ماتم خود را سپری کنند، آن ها احساسات خود را به روش های ناسالم ابراز می کنند. غم و اندوه، بخش مهمی از رشد ما است. بدون تغییر، رشد نمی کنیم و بدون فقدان، تغییر نمی کنیم. هیچ فقدانی بدون درد نیست و هیچ دردی بدون غم و اندوه نیست.

در حالی که به ایّام کریسمس وارد می شویم، ممکن است جماعت تو غم و اندوهِ ناشی از خسارات فراوان سال گذشته را دوباره تجربه کند. از این فرصت استفاده کن و به آن ها کمک کن تا غم و اندوه خود را به خدا بسپارند، تا شفا یافته و رشد کنند.

نوشتۀ: کشیش ریک وارِن- 16 نوامبر2021

ترجمۀ: ژاسمن پتروسیان مسیحی