چگونه بدانیم وقتی به زبانها سخن می گوییم به هدایت روح القدس سخن می گوییم و نه به هدایت روحی دیگر؟

تکلم به زبانهای روح القدس عطایی و نشانه‌ای از پری شخص ایماندار از روح خداست که به مومنین داده می‌شود و هم در قرن یک و دوران رسولان و نیز در سایر ادوار تاریخ کلیسا این عطا در کنار سایر جلوه های روح در میان مطیعان و مشتاقان دیده شده است تا اینکه خدا با ایجاد بیداری روحانی در رابطه با کشف و بکارگیری عطایای روح که ثروت ما مسیحیان است در قرن گذشته نهضت‌های معتقد به عطایا را در میان مسیحیان احیا نمود. 1- کدام پدر است که به جای ماهی به فرزندش مار ببخشد( متی 7 : 7 – 11 ) لذا چگونه ممکن است که خدای حکیم و قادر مطلق اجازه دهد که فرزندانش که از او عطایای نیکو را مطابق کلام خودش می‌طلبند، گمراه شده و به جای خیریت و هدایت شدن از روح خدا از روحی دیگر هدایت شوند. 2- عیسی مسیح فرمود : آسمان و زمین زائل خواهد شد لیکن سخنان من هرگز زائل نخواهد شد.( متی 24 : 35 ). از سوی دیگر عیسی مسیح خود وعده داد که : "و این آیات همراه ایمانداران خواهد بود که بنام من دیوها را بیرون کنند و به زبانهای تازه حـرف زنند" ( مرقس 16 : 17 ) چگونه ممکن است عیسی مسیح که خود چنین وعده ای را به ایمانداران داده است در به ثمر رساندن آن بی تفاوت باشد و اجازه دهد که ایمانداران تشنه که با ایمان چنین عطایی را از خداوند می‌طلبند از روحی جز روح او هدایت شوند، با توجه به اینکه می‌دانیم تمامی قدرت در آسمان و زمین به دستهای او سپرده شد. 3- خود شخص ایماندار در درون خود از ارتباطش با خدا یقین دارد و اگر دچار شک و تردید می شود باید از خداوند بخواهد تا توسط روحش این عطا را در او به یقین برساند. 4- کلام خدا تعلیم می‌دهد که: روح انبیاء مطیع انبیاست ( اول قرنتیان 14 : 32 ) و نیز " پس شما را خبر می ‌دهم که هر که متکلم به روح خدا باشد، عیسی را اناتیما(لعن) نمی‌گوید و احدی جز به روح القدس عیسی را خداوند نمی‌تواند گفت." ( اول قرنتیان 12 : 3 ) لذا تجلیات روح القدس در هماهنگی با پیغام انجیل و مطابق با شیوه و سنت رسولان مقدس مسیح است که خود نیز با این زبانها تکلم می‌نمودند( اول قرنتیان 14 : 18 ) و آن را نیز به کلیسا تعلیم می‌دادند و هرگز از دخالت و تسلط روحی دیگر در تکلم به زبانها که توسط مومنین حقیقی صورت می‌گرفت سخن نگفته و ترسی نداشته‌اند. لذا هر شخص باید خود را امتحان کرده و در درون اعماق نیت و قلب خویش منبع عمل خود را بشناسد و تجربه فراگیر مسیحیان ثابت می‌کند که شخص با دعا می‌تواند در رابطه با عطایا و تجلیات روح خدا که به او سپرده شده به اطمینان برسد مگر اینکه خود دروناً آن را باور نداشته و آن را برای تقلید از دیگران و یا از منبعی دیگر با قصد و هدفی دیگر انجام دهد که در اینصورت محتوای اصلی ایمان مسیحی خود را زیر سوال می‌برد زیرا که مومنین خود را فریب نمی‌دهند.