چرا پولس در اول قرنتیان 16: 22 کسی را که مسیح خداوند را دوست ندارد، لعنت می کند؟

در پاسخ به این سؤال لطفاً به موارد زیر با دقت توجه فرمایید:

ایمان به خداوند عیسی مسیح الزاماً به معنای دوست داشتن او نیست

این آیه در کل عهدجدید، تنها آیه ای است که مفهوم دوست داشتن خداوند را با استفاده از کلمه یونانی فیلِئو (phileo) بیان می دارد.

با این حال اصطلاحات مشابه زیادی وجود دارند که به وضوح بیانگر این مطلب هستند که دوست داشتن خداوند عیسی به همان معنای ایمان داشتن به او نیست.

عیسی در مصاحبت خود در بالاخانه خطاب به یازده حواری خود فرمود: “اگر مرا دوست دارید، احکام مرا نگاه دارید.” (انجیل یوحنا 14: 15) به انجیل یوحنا 21: 15-17 ویعقوب 4:4 و اول یوحنا 2: 15 نیز رجوع شود.

اگر همه ایمانداران اتوماتیک وار از او اطاعت می کردند و او را دوست می داشتند، خداوند به آنها این فرمان را نمی داد که احکام او را نگاه دارند و در نتیجه آن او را دوست داشته باشند. اما واقعیت امر این است که ایمانداران همیشه احکام او را نگاه نمی دارند، پس در نتیجه، اینطور نیست که آنها همیشه او را دوست دارند! دوست داشتن عیسی مسیح همان معنای ایمان داشتن به او را نمی دهد.

با توجه به اینکه همه کسانی که برای دریافت حیات ابدی به مسیح ایمان آورده اند، برای همیشه در امنیت می باشند (یوحنا 5: 24؛ رومیان 8: 38-39) و با در نظر گرفتن اینکه همه ایمانداران به یک اندازه خداوند را دوست ندارند، این آیه نمی تواند به این مفهوم باشد که کسانی که او را دوست ندارند، نجات را ندارند. این صحبت توجه ما را به کلمه کلیدی این آیه جلب می کند یعنی اَناتیما که به معنای ملعون می باشد.

اَناتیما می تواند به دو معنای داوری موقتی و ابدی تعبیر شود

معنی لغوی کلمه اَناتیما Anathema  “زیر لعنت” می باشد. طبیعت این لعنت در کلمه اَناتیما روشن نیست. این کلمه می تواند هم به معنای محکومیت ابدی و هم داوری موقتی در حال حاضر نیز تعبیر شود.

استفاده از کلمه اَناتیما در ترجمه هفتاد یا سپتواِجنت یونانی عهدعتیق، معمولاً به منظور هشداری برای نابودی موقتی و لعنت مردمان و شهرها به کار برده شده (به عنوان مثال یوشع17:6؛ 7: 1-13 به بعد؛ و22:20؛ داوران 1:17؛ زکریا 11:14). هیچ نمونه واضحی از این که ترجمه هفتاد یا سپتواِجِنتِ یونانی از این کلمه به منظور اشاره به داوری ابدی استفاده کرده باشد، وجود ندارد.

از کلمه اَناتیما فقط شش بار در عهد جدید استفاده شده است. در سه مورد از این موارد یعنی در اعمال 14:23 و درغلاطیان8:1 و 9 زمینه متن نشان می دهد که از یک داوری موقتی سخن می گوید.

مقصود نویسنده در اول قرنتیان 12: 3 نامشخص است؛ اما به احتمال قوی به دوری امروزی از خدا اشاره دارد. تنها جایی که احتمالاً از این شش مورد به محکومیت ابدی توجه دارد، در رومیان 9: 3 یافت می شود.

اَناتیمایی که پولس در اینجا ذکر می کند به داوری موقتی ایمانداران اشاره دارد

آیۀ اول قرنتیان 22:16 که آیۀ مورد بحث ما است در بخش پایانی رساله یافت می شود. با توجه به این که پولس رسول اغلب این عادت را داشت که رساله اش را برای کاتب خود املاء می کرد و او نیز آنها را به رشته تحریر در می آورد، از آیه 21 چنین بر می آید که او قلم را در خاتمه به دست گرفته و اینچنین نوشته: ” من پولُس، به خط خود این سلام را به شما می نویسم.” کاملاً روشن است که او به این کار دست زد تا اختتام این رساله را شخصی تر بنمایاند مانند بسیاری از مدیران عامل امروزی که نامه ای را دیکته می کنند و در پایان کار، وقتی نامه توسط منشی نوشته شد، آن را امضاء کرده و یادداشت کوتاهی را در زیر نامه اضافه می کنند.

آیات بعدی به وضوح نشان می دهند که پولس فقط ایمانداران قرنتس را در این نوشته مدّ نظر داشته است: “فیض خداوند عیسی مسیح با شما باد. محبّت من با همۀ شما در مسیح عیسی باد، آمین.” (آیات 23-24). همان گونه که بسیاری از مفسران به ما یادآور می شوند، هشدار آیه 22 در این زمینه متن، قطعاً متوجه اعضای کلیسا در شهر قرنتس است. این فرضیه که پولس این گفته را خطاب به معلمین کذبه ای که به آرامی به درون کلیسا خزیده بودند، پذیرفته نیست و به هیچ عنوان قابل دفاع نیز نمی باشد. اول اینکه، هیچ دلیل قانع کننده ای مبنی بر اینکه معلمان دروغین بخشی از کلیسای قرنتس بوده اند یا اینکه کلیسای مزبور قبلاً توسط معلمان دروغین تهدید شده باشند، وجود ندارد. از سوی دیگر، هیچ نشانه ای وجود ندارد که پولس در اینجا منحصراً یا اساساً به یک خطای آموزه ای فکر کرده باشد. اتفاقاً در این نامه به شدت بر مسائل اخلاقی تأکید بسیار شده است. هشدار پولس در این آیه احتمالاً خطاب به آنانی بود که رفتارشان نشان می داد که خداوند را دوست ندارند.

یوحنای رسول نوشت: “اگر کسی گوید که خدا را محبت می نمایم و از برادر خود نفرت داشته باشد، دروغگو است، زیرا کسی که برادری را که دیده است محبت ننماید، چگونه ممکن است خدایی را که ندیده است محبت نماید.” (اول یوحنا 20:4). اگر دقت کنید می بینید که یوحنا در این جا راجع به کسی صحبت می کند که برادرش را دوست ندارد. شخصی که هنوز نجات مسیح را تجربه نکرده هرگز نمی تواند از برادر مسیحی خود متنفر باشد! زیرا چنین رابطه برادرانه ای میان شخص غیرمسیحی و یک مسیحی مطلقاً وجود ندارد. او در مورد رابطه میان ایمانداران صحبت می کرد و نه بی ایمانان. این را با اول یوحنا 3: 16-18مقایسه کنید. پولس رسول، ایمانداران شهر قرنتس را پیشاپیش به خاطر وجود “حسادت ، نزاع و جدایی ها” در میانشان، توبیخ کرده بود (اول قرنتیان 3: 3) و توجه داشته باشید که در زمینه متن همین آیات، از آنها به عنوان “اطفال در مسیح” یاد می کند (3: 1).

گناه در زندگی ایماندار امری بسیار جدی است

این که در این متن منظور بی ایمانان می باشند، قدرت هشدار پولس را سبُک می سازد. با چنین برداشتی یک ایماندار این هشدار پولس را ربطی به خود نخواهد دانست و به راحتی خود را از این هشدار مستثنی خواهد شمرد چون خود را یک مسیحی می داند. باید بگویم  که این برداشت کاملاً اشتباه می باشد. اگر خداوند را دوست ندارم، داوری موقتی خدا را مطمئناً تجربه خواهم کرد. خوانندگان رساله اول قرنتیان این را به خوبی می دانستند چون پولس قبلاً تأکید کرده بود که آنها با مستی ها و عیاشی های خود، هنگام  شرکت در شام خداوند از آن سوء استفاده کرده بودندو به خاطر همین مسئله: ” بسیاری از آنها ضعیف و مریض اند و بسیاری خوابیده اند.” (30:11).

نقش برکت و لعنت، جنبه ای برجسته از احکام موسایی بود (رجوع کنید به لاویان 26 ؛ تثنیه 28). اما این مفهوم که خدا مطیعان را برکت می دهد و نافرمانان را مورد لعنت قرار می دهد، فقط به قانون موسی محدود نمی شد. این یک قاعده ابدی است. وقتی از خدا اطاعت می کنیم، او ما را برکت می دهد (با متی 33:6 ؛ غلاطیان 5: 22-23 مقایسه کنید) و وقتی نامطیع هستیم، ما را لعنت می کند (یا به کلامی دیگر ما را انضباط می کند) (به اول قرنتیان 5: 5؛ 30:11؛ عبرانیان 6: 4-8 ؛ یعقوب 5: 19-20 ؛ اول یوحنا 16:5 رجوع شود).

آرزوی ما این است که همه ما هشدار پولس را جدی بگیریم و از وقت، انرژی، پول و دارایی خود برای ابراز عشق و محبت خود به دیگران که نهایتاً منجر به محبت خدا می شود بهترین استفاده را بکنیم.

نوشته: باب ویلکین

ترجمه: ژاسمن پتروسیان مسیحی

برگرفته از لینک: https://faithalone.org/magazine/y1995/95D2.html