پیام جمعۀ نیک: هر گاه مردنم با تو لازم شود هرگز تو را انکار نمی کنم!

پیام جمعۀ نیک: هر گاه مردنم با تو لازم شود هرگز تو را انکار نمی کنم!

پیروزی خداوندمان عیسی مسیح بر مرگ در روز جمعه نیك بر همگان مبارك باد

“هرگاه مردنم با تو لازم شود هرگز ترا انكار نمی كنم.” (انجیل متی 35:26)

لطفاً به این ادعای یك ایماندارمسیحی خوب توجه كنید. تشویقتان می كنم این آیه را چند بار پشت سر هم بدون وقفه بخوانید و روی آن متمركز شده و به آن فكر كنید . می خواهم آنچه خدا در رازگاهان امروز با قلب من صحبت كرد را با شما در میان بگذارم . امیدوارم باعث بركت شما هم بشود.

این ادعای یك بی ایمان یا یك ایماندار بی تجربه نیست . این سخن دل یك ایماندار است به اسم پطرس كه:
سه سال و نیم با مسیح راه رفته – مشاركت داشته – در همه موعظه ها و درسهای او شركت كرده، شاهد زنده شدن مردگان، خرامیدن لنگان، باز شدن گوش كران و گشوده شدن زبان گنگان و شفای بسیاری از انواع مختلف بیماریها بوده و شخصاً آرام شدن طوفانهای دریا و بر طرف شدن تب شدید مادرزنش را تجربه كرده است . بارها سؤال داشته و خداوند شخصاً به سؤالات او جواب داده . معجزه بركت پنج نان و دو ماهی برای پنج هزار نفر را بچشم دیده و اساساً دعوت او به مسیحی بودن بر این پایه بوده كه خود را انكار كرده، همه چیز را ترك كرده و صیاد مردم باشد و فضایل مسیح را به مردم اعلام كند.
حالا می گوید هرگاه لازم شود!
هرگاه یعنی هر زمان كه لازم شود واین اشاره به زمان خاصی می كند كه الزاماً همه زمانها برای او آن زمان خاص نیست، چنانكه چند ساعت بعد او در خانه قیافا تشخیص داد كه این زمان زمان خاص اعتراف ایمان به مسیح نیست. یا در واقع هنوز لازم نشده است. چنین ایمانداری فرمان وكنترل زندگی مسیحی خود را از دست خدا در آورده وخودش آنرا جلو می برد و دائما می گوید :

هرگاه لازم شود اعتراف میكنم . هرگاه لازم شود توبه میكنم .
هرگاه لازم شود بازگشت میكنم . هرگاه لازم شود ترك میكنم .
هرگاه لازم شود كتابمقدس میخوانم . هر گاه لازم شود دعامیكنم
هر گاه لازم شود پرستش میكنم . هر گاه لازم شود معذرت خواهی میكنم .
هرگاه لازم شود دشمنم را میبخشم. هر گاه لازم شود كلیسا میروم .
هرگاه لازم شود هدیه میدهم . هرگاه لازم شود كمك میكنم .
هرگاه لازم شود محبت میكنم . هرگاه لازم شود تبدیل میشوم .

براستی مسئولیت تشخیص و درك و شناخت این زمان لازم و این موقعیت خاص با كیست ؟

مسئولیت با جسم نفسانی ما است؟
مسئولیت با روان مصلحت اندیش ما است؟
مسئولیت با انسانیت كهنه ما است؟
مسئولیت با امیال و غرایز شهوانی ما است؟
مسئولیت با منافع شخصی و خانوادگی ما است؟
مسئولیت با خصوصیات اخلاقی ما است؟
مسئولیت با قراردادهای اجتماعی ما است؟
مسئولیت با باورها و عُرف و سنتهای حاكم بر جامعۀ ما است؟
چه كسی و چه چیزی برای ما معلوم می كند “هرگاه مردنم با تو لازم شود” اشاره به چه زمانیست؟

مشكل اصلی كجاست؟

بر سر این گونه ایمانداران كلاه شرعی زیبایی وجود دارد بنام كلاه تشخیص مصلحت در شناخت زمانها وشرایط. واینها دائماً لاه خود را قاضی می كنند و با كلاه خودشان به نتیجه می رسند كه چه زمان وقت اعتراف است وچه زمان وقت حكیمانه و مصلحت اندیشانه انكار كردن. آنها می گویند:

“برای هر چیز زمانی ست و هر مطلبی را زیر آسمان وقتی است. وقتیست برای سكوت – وقتیست برای گفتن.” (جامعه 1:3)
به مشكل این گونه مسیحی بودن در نوع رفتار پطرس دقت كنید:

چرا پطرس در خانه قیافا انكار می كند؟
چرا پطرس در برابر فریسیان و كاهنان به اسم مسیح شهادت می دهد؟
چرا پطرس در برابر اهل شریعت سكوت می كند؟ (غلاطیان 12:2)
چرا پطرس در برابر غلام رئیس كهنه شمشیر می كشد؟
چرا پطرس در هنگام دعا در جتسیمانی به خواب می رود؟
چرا پطرس در برابر قبر خالی مسیح، به خانه رفته و سكوت می كند؟
چرا پطرس در روز قیام به ماهیگیری شخصی می رود؟
چرا پطرس در برابر موضوع مرگ مسیح مخالفت می كند؟
و هزاران چرای دیگر در مورد پطرسها یك جواب اصلی دارد وآن اینكه:

خود آنها هستند كه بوسیله مشورت با جسم ونفس و منافع و مصلحت اندیشی، زمان خاص ایستادن و اعتراف كردن را تعیین می كنند . شعار و اساس ایمان آنها این است كه می گویند:

هرگاه مردنم با تو لازم شود.

درحالی كه پطر س قبلاً شنیده بود كه مسیح تعلیم داد:
اگر دانۀ گندم كه بر زمین افتاد نمیرد تنها ماند لیكن اگر بمیرد ثمر بسیار می آورد.( یوحنا 24:12)
هر كس خود را انكار نكند نمی تواند پیرو من باشد.
اگر چیزهای كهنه نمیرد چیزهای تازه وجود ندارد.
همۀ كسانی كه از مسیح هستند جسم و شهواتش را مصلوب كرده اند.
من در مسیح مُردم و با مسیح زیست می كنم.

بنابراین موضوع مسیحی شدن ابتدا از مردن شروع می شود. در واقع اگر ما نمیریم وبا مرگ مسیح دفن نشده باشیم، اصلاً مسیحی نیستیم . پس اگر ما با مسیح مرده وبا قیام او برخاسته ایم دیگر حق انتخاب نداریم كه تشخیص بدهیم هر گاه لازم شود. زمان لازم مُردن در مسیح در طول زمان مسیحیت ما نیست بلكه در ابتدای مسیحی شدن ما می باشد و اگر این حقیقت برای كلیسا روشن نشود، كلیسا همواره در فكر این است كه چه وقتی زمان لازم برای مُردن با مسیح است و چه زمانی مناسب این كار نیست و شیطان با آن مسیحی كه هنوز در انسانیت كهنه اش با مسیح در جمعه نیك نمُرده و دفن نشده و با مسیح در روز یكشنبه قیام برنخاسته، برنامه های باور نكردنی و غیر قابل پیش بینی وغیر قابل حدس و گمانی دارد،  ولواینكه این ایماندار متعلق به بزرگترین – معروفترین وعالیترین كلیسا یا زیر دست روحانی ترین، مقدسترین، متبحر ترین و مقتدر ترین شبان در تمام عالم باشد . فراموش نكنیم پطرس سه سال ونیم عضو كلیسایی بود كه عیسی مسیح خداوند شخصاً آنرا شبانی می كرد و در هر جلسه این كلیسا تمام مریضان شفا می یافتند. تمام مردگان زنده می شدند. تمام طوفانها آرام می شد. و درتمام ایام بر پایی این كلیسا حتی یك بار ثبت نشده كه شبان این كلیسا برای كسی دعا كرده باشد و او ناامید و بی جواب و گرسنه و دردمند كلیسا را ترك كرده باشد.
دوست عزیزم مشكل من و شما نه كلیساست، نه شبان، نه برنامه ها، نه شرایط، نه نوع مسیحی بودن دیگران و نه طرز برخورد آنها با ما . مشكل اصلی ما اینست كه هنوز می گوییم:

هر گاه لازم شود.

و كلمه “شود” یعنی بنا به تشخیص شخصی من هنوز وقتش نشده است. هنوز لازم نیست.
دوست عزیز امروز روز جمعه نیك است روز یادبود مرگ مسیح بر صلیب. همین حالا من و شما می توانیم با مرگ مسیح در انسانیت كهنه مان بمیریم تا با قیام ظفرمندانه او نیز قیام كنیم.

جمعه نیك سالروز شكست قدرت مرگ و گناه بوسیله مرگ و رستاخیز پیروزمندانه عیسی مسیح بر شما مبارك باد.

در خاتمه شما را با این آیه به خداوند می سپارم:

“اینك الحال زمان مقبول است اینك الآن روز نجاتست.” (دوم قرنتیان 2:6)

نوشتۀ کشیش جلیل سپهر